Danielle Steel - Zwiastun miłości

– Przepraszam cię, Mark, ale Bill wyjechał, więc gdybyś był tak dobry i odwiózł mnie do… – nie dokończyła, bo w tym momencie odbiło jej się głośno. Mark cofnął się z wyrazem obrzydzenia na twarzy, a tuż przed nią nagle zmaterializował się Bill z tym swoim zwykłym nieokreślonym uśmieszkiem.

William Benjamin ujął żonę za łokieć i wyprowadził z sali, gdzie tłum mocno się już przerzedził i Tiffany zanadto rzucała się w oczy.

– Jesteś?… – bąknęła niepewnie. – Myślałam… – przypomniało jej się, że zostawiła torebkę na sofie. – Bill, moja torebka!

– Dobrze, dobrze, później się tym zajmę. Prowadził ją szybko, co tylko powiększało mdłości.

– Muszę na chwilę usiąść. O Boże, czuję się okropnie. Bill, muszę usiąść…

– Musisz wyjść na świeże powietrze. – Trzymał ramię żony jak w imadle, uśmiechając się ponad jej głową do mijanych po drodze osób. Uśmiech nigdy nie znikał z ust Billa, a w jego oczach nigdy nie pojawiał się cieplejszy promyk.

– Oooch… – chłodny nocny wiatr uderzył ją w twarz i rozjaśnił umysł, choć żołądek niebezpiecznie podjechał jej do gardła. – Bill, muszę cię o coś…

W samą porę ugryzła się w język. Ilekroć była aż tak pijana, zaczynało ją nurtować to samo pytanie. Raz zadała je matce, a wtedy matka uderzyła ją w twarz. Mocno. Modliła się w duchu, żeby Bóg zapieczętował jej usta. To wszystko przez szampan. Czasem w podobny sposób działał dżin.

– Zaraz wsiądziesz do ciepłej taksóweczki i pojedziesz sobie grzecznie do domku – zagruchał Bill niczym nadopiekuńczy maitre d’hótel, przyzywając równocześnie portiera. W chwilę później kierowca otwierał przed nią drzwi.

– Taksówką? A ty?… Bill… – pytanie znów rwało się jej z ust, z serca, z głębi duszy.

– Znakomicie, moja droga.

Bill pochylił się, by podać kierowcy adres. Wszyscy zawsze mówili obok niej, poza nią, ale nigdy do niej. Poczuła się jeszcze bardziej zakłopotana, Bill jednak nie tracił rezonu.

– Do zobaczenia rano – cmoknął ją lekko w czoło i taksówka ruszyła.

Tiffany gorączkowo sięgnęła do gałki, żeby opuścić szybę. Nie mogła już dłużej dusić tego w sobie. Musi zawrócić, musi spytać Billa…

Nim uporała się z oknem, hotel został daleko z tyłu, a kiedy wychyliła się na zewnątrz, pytanie w końcu wydarło się jej wraz z długą strugą wymiocin:

– Czy ty mnie kochasz?…

Kierowca dostał dwadzieścia dolarów za dostarczenie jej do domu i uczynił to bez komentarzy. Nie odpowiedział na jej pytanie. Nie zrobił tego także Bill. Bill wrócił do apartamentu, który wcześniej zarezerwował w „St. Regis”. Obie dziewczyny czekały – drobniutka Peruwianka i wysoka blondyna z Frankfurtu. Rano Tiffany i tak nie będzie pamiętać, że wróciła do domu sama. Bill był tego pewien.

– Idziemy?

– O, tak – Keshia stłumiła ziewnięcie i sennie kiwnęła głową.

– Bardzo udane przyjęcie – skonstatował Whit.

– Wiesz, która godzina? Keshia spojrzała na zegar.

– Dochodzi czwarta. Jak ty jutro wytrzymasz w biurze? Miał wprawę. Niemal każdą noc spędzał poza domem – w lokalach lub na Sutton Place.

– Nie mogę wylegiwać się w łóżku do południa jak niektóre rozpieszczone damy – zażartował.

– Biedak – poklepała go po policzku i ujęła pod ramię, wychodząc wraz z nim na opustoszałą ulicę. Ona także nie mogła wylegiwać się do południa. Musiała wstać przed dziewiątą i zabrać się do pracy nad nowym artykułem.

– Czy mamy coś podobnego w rozkładzie zajęć na jutro?

– Whit zatrzymał przejeżdżającą taksówkę.

– Mam nadzieję, że nie. Całkiem straciłam formę w czasie tych wakacji.

Keshia zebrała szeroką satynową spódnicę i wśliznęła się na tylne siedzenie. W gruncie rzeczy jej wakacje nie różniły się zbytnio od sezonu w Nowym Jorku, tyle że na szczęście nie musiała znosić obecności barona.

– O ile sobie przypominam, jutro jem kolację z zarządem firmy. Zdaje się, że w piątek jest coś w „El Morocco”. Będziesz w mieście?

– Wątpię. Edward chce mnie porwać do swoich przyjaciół. Straszliwi nudziarze, ale mieli dobre stosunki z moim ojcem – dodała. To zawsze była bezpieczna wymówka.

– Wobec tego, moja droga, zapraszam cię w poniedziałek do „Raffles”.

Keshia uśmiechnęła się blado i oparła głowę o jego ramię. Znowu skłamała. Wcale nie była umówiona z Edwardem. Edward zresztą miał dość rozumu, by nie zmuszać jej do tego typu „rozrywek”. Planowała wypad do SoHo. Po dzisiejszym wieczorze w pełni sobie nań zasłużyła. A drobne kłamstewko, którym uraczyła Whita? Ratowała własne zdrowie psychiczne.

– Bardzo chętnie wybiorę się w poniedziałek do „Raffles” – zapewniła.

Przyda jej się nowy materiał do rubryki. Do tego czasu wystarczy, jeśli poplotkuje przez telefon z Mariną. Marina była zarówno nieocenionym źródłem plotek, jak też ich wdzięcznym tematem. Jej zainteresowanie Halpernem Medleyem rzucało się w oczy, czym Keshia nie była zaskoczona. Bankructwo rzadko bywa zabawne, a Halpern był w miarę atrakcyjnym lekarstwem na bolączki Mariny.

– Zadzwonię do ciebie jutro – rzekł Whit. – Może uda nam się wyskoczyć razem na lunch.

– Masz ochotę wejść na górę? Mogę ci zaserwować kawę, koniak względnie jajecznicę… – Keshia zawiesiła głos. Padała 2 nóg, ale czuła, że jest mu coś winna. Przynajmniej jajecznicę, skoro nie własne ciało.

– Naprawdę nie mogę, skarbie. Muszę się trochę przespać i tobie też to radzę – żartobliwie pogroził jej palcem, a gdy taksówka zatrzymała się przed jej domem, leciutko cmoknął ją w usta, prawie nie dotykając warg.

Już od dawna nie silili się na udawanie. Keshia trzymała się wygłoszonej ongiś opinii, że chce zachować dziewictwo aż do ślubu, a Whit skwapliwie korzystał z tego pretekstu. Platoniczny związek odpowiadał obojgu.

– Dobranoc, Whit. To był cudowny wieczór – powiedziała, uświadamiając sobie, iż jest to dosłowny cytat z popołudniowych seriali dla gospodyń domowych.

– Z tobą zawsze jest cudownie. – Podprowadził ją do drzwi i zaczekał, aż portier je otworzy. – Przejrzyj jutro gazety. Jestem pewien, że Martin Hallam nie będzie szczędził słów zachwytu na twój temat – uśmiechnął się z uznaniem.

Słaniając się na nogach Keshia dotarła do mieszkania, rozpięła sukienkę i rzuciła się na sofę z myślą, że najchętniej przeleżałaby na niej do poniedziałku, ba, do sądnego dnia! Cóż za niezdrowy sposób zarabiania na życie! Nie kończący się bal przebierańców. Codziennie nakłada maskę, by szpiegować własnych znajomych. Zwykle mijało parę miesięcy, nim zaczynała odczuwać wyrzuty sumienia, w tym sezonie jednak napadły ją już na początku. Nie wróżyło to najlepiej.

Wypaliła ostatniego papierosa i zgasiła światło. Prawic zaraz potem zadzwonił budzik. Kiedy na niego spojrzała, przekonała się, że jest ósma rano.

Keshia poświęciła trzy godziny nakreśleniu sylwetek sławnych kobiet, o których chciała pisać. Ułożyła też listy do kilku osób, które mogły dostarczyć jej bardziej szczegółowych informacji, ważnych dla pogłębienia tła tego zbiorowego portretu. Zapowiadał się solidny artykuł w stylu K. S. Miller i Keshia już zaczynała być z niego zadowolona. Potem przejrzała pocztę. Zwykły plik zaproszeń, listy od czytelników przesłane jej przez magazyn za pośrednictwem Simpsona, notatka od Edwarda na temat jakichś odpisów podatkowych, które chciał z nią omówić. Nic, co zainteresowałoby ją na tyle, by przestała się miotać. Miała już pomysł na następny artykuł: o wykorzystywaniu seksualnym dzieci w „przyzwoitych” mieszczańskich rodzinach. Gorący i ważki temat, jeśli tylko Simpson znajdzie nabywcę. Zastanawiała się, czy Marshowie i ludzie im podobni, którzy wydają przyjęcia na setki osób, zauważają istnienie tego typu problemów. Czy myślą o slumsach albo o karze śmierci? Żadna z tych kwestii nie dotyczyła ich bezpośrednio. Gdyby tak się zdarzyło, zorganizowano by zapewne jakiś „bajeczny” benefis, któremu patronowałby odpowiedni komitet złożony z samych piękności. Tymczasem Marina polowała na odrzuty z kolekcji Ohrbacha, a Tiffany upijała się codziennie jeszcze przed południem.

I co z tego, powtarzała sobie w duchu Keshia. Co mnie to obchodzi? Obchodziło ją jednak, drażniło jak dokuczliwa zadra. W nadziei, że trochę zdrowego seksu wreszcie ukoi jej nerwy, wkrótce po drugiej była już w pracowni Marka.

– Co się z tobą dzieje, moja pani?

– Nic. Dlaczego pytasz? – stała za plecami Marka, przyglądając się powstającemu gwaszowi. Chętnie by go kupiła, ale nie chciała sprowadzać swych stosunków z Markiem na płaszczyznę finansową, nie mogła też pozwolić, by dał go jej w prezencie. Wiedziała, jak rozpaczliwie potrzebuje pieniędzy.

– Trzaskasz drzwiami, więc pewnie coś cię gryzie.

– Zwyczajna chandra. Może to przez zmianę czasu. – Keshia z rezygnacją klapnęła na fotel. – Czasami wolałabym, żebyś w ogóle mnie stąd nie wypuszczał.

– A mam taką możliwość? – ożywił się Mark.

– Nie – roześmiała się, zrzucając buty.

– Tak właśnie myślałem.

Nie wydawał się zmartwiony. Keshia czuła, że jej humor poprawia się z minuty na minutę.

– Podoba mi się ten gwasz.

– Mhm. Może coś z niego będzie. – Mark odsunął się, by ocenić efekt kilkugodzinnej pracy, i sięgnął po czekoladkę do otwartego pudełka. Chyba w głębi ducha był z siebie zadowolony. Nagle odwrócił się i objął ją. – Gdzie byłaś, kiedy cię nie było?

– Hm… niech sobie przypomnę… Przeczytałam sześć książek, przebiegłam milę po parku, byłam na balu i zgłosiłam swoją kandydaturę na urząd prezydenta.

– I jak cię znam, gdzieś wśród tych bredni kryje się czysta prawda?

Wzruszyła ramionami i wspięła się na palce, żeby go pocałować.

– Osobiście stawiałbym na to, że kandydujesz w wyborach – dodał. W gruncie rzeczy niewiele go to obchodziło. Miał własne życie, pracę, przyjaciół. Życie Keshii było jej prywatną własnością.

– Że też niczego nie da się przed tobą ukryć – zaśmiała się.