– Żyw i cały.

– Najwyraźniej, w przeciwieństwie do tego, co sugerują niektóre pisemka.

– A skoro o tym mowa, właśnie w tej sprawie dzwonię. – Poczuł ciężar na piersi, ale starał się mówić zwyczajnie. -Widziałem artykuł w „The Globe".

– Masz na myśli numer, na którego okładce chowasz się przed obiektywem w Paryżu?

– O tym właśnie. – Byron usadowił się wygodniej w fotelu.

– Więc to tam właśnie się ukrywasz?

– Myślisz, że powiem ci po tym, jak przez tyle czasu udawało mi się chować przed paparazzimi?

– Na moje oko szczęście przestało ci sprzyjać.

– Nie sądzę – zaśmiał się Byron. – To zdjęcie jest sprzed trzech lat.

– Serio? Więc gdzie jesteś?

– Bez komentarza.

– Ej, przecież to ja. Nie wydam twojej kryjówki, chociaż od czasu zniknięcia ceny za twoje zdjęcie się potroiły. Co bardziej dziane pasożyty zaproponowały udział w dochodach ze sprzedaży numeru temu, kto zdradzi miejsce twojego pobytu.

– To ma mnie zachęcić do powiedzenia ci, gdzie jestem?

– Nie, ale to przynajmniej sprawia, że nie rozmawiamy o artykule na mój temat.

– To prawda?

– Niestety – westchnął Chad. – Tym razem ten szmatławiec ma rację. W każdym razie po części.

Cholera, pomyślał Byron, ale nic nie powiedział. Oparł łokieć o udo i schował czoło w dłoni. Chad i Carolyn Whitman się rozwodzą? Znał tę parę od ośmiu lat, odkąd kupił prawa do ekranizacji pierwszej powieści Chada, co zmieniło życie ich wszystkich.

Byron dorastał w L.A. jako syn Hamiltona Parksa. Znał wszystkich, ale nigdy nie wykorzystywał tych znajomości w inny sposób, niż żeby dostać się na najlepsze przyjęcia. A potem przeczytał dreszczowiec Chada Whitmana, który wciągał czytelnika bardziej poprzez klimat emocjonalny niż samą akcję. Wspomniał o książce kilkorgu znajomym, twierdząc, że jego zdaniem z tej historii byłby świetny film. Nikt nie wykazał nawet odrobiny zainteresowania.

Jednak coś go urzekło w tej powieści, czuł, że nie może jej tak po prostu zostawić. Kupił więc prawa do ekranizacji i wyłożył własne pieniądze na niezależne studio, żeby zobaczyć, jak powstaje ten film. Całe Hollywood wstrzymało oddech. „Nigdy nie wykładaj własnych pieniędzy", powtarzano jak mantrę w tym biznesie. Ale on wyłożył.

I stworzył kasowy przebój.

Przy okazji uczynił Chada Whitmana i jego żonę milionerami praktycznie z dnia na dzień. Uszczęśliwiona para z Idaho przeprowadziła się do L.A. już w czasie kręcenia filmu, a Byron wprowadził ich w środowisko filmowe. Szybko przejęli hollywoodzki styl życia, Chad z pisania powieści przerzucił się na tworzenie genialnych scenariuszy, więc szybko znaleźli się w samym centrum zainteresowania. Przez cały czas Byron obserwował w milczeniu coraz większą obsesję Chada na punkcie sukcesu i zmiany zachodzące w Carolyn, która stawała się coraz bardziej szydercza i zimna.

Patrzył i nic nie mówił, ale w duchu czuł się częściowo za to odpowiedzialny. Nie tylko za Chada i Carolyn, ale za wielu innych pisarzy i aktorów, którzy dzięki niemu rozpoczynali prawdziwą karierę. Smak pierwszego sukcesu natychmiast zamienił Byrona w faceta, który uzależnił się od przenoszenia na ekran historii, które mu się podobały. Już nie jako sponsor – raz mu wystarczył – ale jako producent na zlecenie.

Miał wyjątkowy talent do wyszukiwania powieści i scenariuszy, kupowania praw, wynajdywania właściwych aktorów i sprzedawania całości wytwórniom za wiele więcej, niż zainwestował. Każdy mówił: „Jeśli Byron Parks uważa, że to jest dobre, to musi być pewniak".

Lata mijały, a on coraz bardziej czuł się jak król Midas, jak go nazywali ludzie. Wszystko, czego się dotknął, zamieniało się w złoto – twarde, zimne, martwe złoto. Lśni w słońcu i można za nie kupić, co się zapragnie, ale nie nakarmi cię, gdy jesteś głodny, i nie da ci ciepła ludzkiego dotyku.

Król Midas z mitów szybko to zrozumiał i pożałował, że takiego daru zażądał od Dionizosa. Zmył go z siebie w rzece Paktol. Córka, którą zabił dotykiem, ożyła, a jego strawa znowu stała się jadalna i znowu mógł pić wino.

Siedząc w wieży, o cały świat dalej od L.A., Byron zastanawiał się, czy mógłby naprawić szkody spowodowane swym midasowym dotykiem. Ale jak? Miał przestać wybierać filmy, które bawiły miliony i zapewniały pracę tysiącom? Zrezygnować z dreszczyku, kiedy patrzył, jak historia ożywa na ekranie? To byłoby jak cofanie się.

Potarł twarz, aby pozbyć się napięcia.

– Przykro mi to słyszeć – powiedział w końcu i zamierzał na tym poprzestać.

Nigdy nie mieszał się do prywatnych spraw innych ludzi. Życie zawsze depcze tych, którzy się przejmują.

Ale Chad i Carolyn to jego najlepsi przyjaciele. Odchrząknął i zaryzykował wkroczenie na nieznany mu teren.

– Więc… co się stało?

– Nawet nie wiem, od czego zacząć. – Chad westchnął. – Caro przestała brać antydepresanty jakiś rok temu. Nie powiedziała nic ani mnie, ani lekarzowi. Stary, naprawdę ją kocham, przecież wiesz, ale Jezu, ile mogłem znieść? Za każdym razem, gdy wychodziłem z domu, nie wiedziałem, co zastanę, gdy wrócę: Caro radosną jak szczygiełek czy Caro smętną jak zombie, która w okamgnieniu zmieni się w rozhisteryzowaną gwiazdę.

Byron słuchał z coraz większą niechęcią, jak Chad opisuje rozpad swego małżeństwa. W głębi duszy myślał sobie: Carolyn przestała brać leki, a ty potrzebowałeś roku, żeby to zauważyć?

Ale czy on sam był lepszy? Małżeństwo jego przyjaciół sypało się od dłuższego czasu, a on nawet nie raczył się tym zainteresować. Może i coś dostrzegał, ale nic nie powiedział. Kiedy wreszcie Chad skończył, zapytał:

– A jak się trzymają dzieci?

– Nie wiem – westchnął Chad. – Nie widziałem się z nimi, odkąd wyrzuciła mnie z domu. Mam tyle spraw na głowie przez tego reżysera, który życzy sobie zmian w scenariuszu za każdym razem, gdy mnie widzi. Nie miałem nawet czasu, żeby pomyśleć o dzieciakach.

Po tych słowach coś w Byronie pękło. Chad nie miał czasu, żeby pomyśleć o dzieciach? Cała tyrada – nawet nie wiedział, że są w nim takie słowa – o tym, że dzieci powinny być teraz dla Chada najważniejsze, przeleciała mu przez głowę i zatrzymała się na końcu języka. Żeby powstrzymać się przed jej wypowiedzeniem, wstał i zaczął chodzić.

– Przykro mi to słyszeć.

– No cóż, wiesz jakie to szaleństwo, kiedy film jest w trakcie produkcji.

– Wiem. – Odwrócił się i znowu ruszył jeszcze szybszym krokiem. – Ten biznes czasem naprawdę daje człowiekowi w kość, rozumiem.

Okrążył stolik do kawy. Napięcie tak w nim narastało, że niewiele dzieliło go od wybuchu. Nagle powróciło wspomnienie rozwodu jego rodziców i przypomniał sobie, jak się czuł, patrząc na nich z boku i udając, że nie czuje się zraniony. To sprawiło, że słowa wysypały się z jego ust.

– Zapomnij. Tak naprawdę to nie rozumiem. I nie masz żadnego usprawiedliwienia, że spychasz dzieci na drugi plan, dopóki zajmowanie się nimi nie będzie ci na rękę. Wiesz, jak ciężko jest dzieciom w trakcie rozwodu? Caro wykopała cię z domu dwa tygodnie temu, a ty nawet nie rozmawiałeś z Jade i Micha'em? Zostawiłeś je same z maniakalno-depresyjną matką, która Bóg jeden wie, w jakim jest stanie, żeby zastanawiały się, kiedy ich. ojciec wróci do domu? Co z tobą?

– Co ze mną?! – Chad nie dowierzał własnym uszom. – A co z tobą? Od kiedy to interesujesz się czymś więcej niż następną imprezą albo następnym scenariuszem, na którym da się zarobić?

Byron skrzywił się, słysząc tak celną ripostę, ale brnął dalej.

– Zobaczysz się z Jade i Micha'em? Usiądziesz i wyjaśnisz, że to, co się dzieje, to nie ich wina?

– Tak, tak – westchnął Chad. – Kiedy skończymy film, zabiorę je do Disneylandu albo coś w tym stylu.

– Och, racja, to im wszystko wynagrodzi. – Powiedział to z charakterystycznym dla siebie sarkazmem, chociaż jego słowa były bardziej porywcze niż zwykle. – A kiedy Micha skończy szesnaście lat, kupisz mu ferrari, a on zapomni o tym, że rodzice byli tak zajęci własnym życiem, że zapomnieli o jego istnieniu, co rozrywało mu serce na kawałki.

– Słuchaj, nie zapomniałem o Jade i Micha'u.

– Więc dlaczego w czasie całego tego monologu o tobie, Caro i twoim bólu ani razu o nich nie wspomniałeś?

– Co z tobą? Mam wrażenie, jakbym rozmawiał z obcym człowiekiem. Chyba zbyt długo się ukrywasz, rzuca ci się na mózg.

– Może nie zniknąłem na dość długo – odgryzł się i zdał sobie sprawę, że cały drży wypełniony emocjami, których nigdy wcześniej nie czuł. – W życiu chodzi o coś więcej niż wędrowanie z imprezy na imprezę i robienie na nich znudzonej miny.

– Ale znudzona mina i cyniczne uwagi to coś, co najlepiej ci wychodzi, Byron. Taki właśnie jesteś.

To prawda? Zamarł. Grał rolę pod tytułem „Jestem Byron Parks i mam wszystko gdzieś" tak długo, że naprawdę taki się stał? A jeśli to była tylko rola, to kim właściwie był?

Kim do cholery był Byron Parks?

Czy role Beauforta i Gaspara były czymś więcej niż rola, którą grał przez całe życie? A może wręcz przeciwnie?

Ruch na jednym z monitorów przyciągnął jego wzrok. Zerknął i zobaczył, że Amy pojawia się na kolejnych ekranach, idąc z tacą. Przygotowała już lunch i szła do biura Beauforta.

Przypomniał sobie o piśmie, które zostawił na stole na dole. O tym, którym Amy się zainteresowała w czasie rozmowy o pracę. Ostatnie, czego mu było trzeba, to żeby dobrze przyjrzała się fotografii na okładce i zauważyła podobieństwo. Po przykrych doświadczeniach nauczył się, że ludzie lubią pomyszkować, kiedy myślą, że nikt ich nie widzi.

– Chad, muszę kończyć. – Patrzył, jak Amy wchodzi do biblioteki. – Ale zobacz się z dzieciakami. Są ważniejsze od filmu.

Rozłączył się, zbiegł i usiadł na krześle za stołem. Szybko sprawdził bródkę i perukę, żeby mieć pewność, że wszystko jest na swoim miejscu.