– Spokojnie, Davencourt – zauważył markiz żartobliwie. – Nie ma potrzeby tak na mnie krzyczeć. Nigdy pana o to nie podejrzewałem. Jestem panu zobowiązany i cieszę się, że chce się pan żenić z Juliana.

– Cała radość po mojej stronie, milordzie.

– Moja córka planuje natychmiast wracać do Londynu – ciągnął markiz. – Zapewne pan będzie również chciał wrócić i przekonać ją o swoich uczuciach?

– Tak.

– Cieszyłbym się – kontynuował markiz powoli – gdyby wasz ślub odbył się tu, w Ashby Tallant. – Wyciągnął rękę, którą po chwili Martin uścisnął. – Przywieź mi córkę, Davencourt – powiedział cicho. – To wszystko, o co proszę.

Po wyjściu Martina Joss sięgnął po butelkę wina z Wysp Kanaryjskich, stojącą na kredensie, w milczeniu ponownie napełnił kieliszek ojca i uniósł swój do toastu.

– To idealny mąż dla Juliany, ojcze.

– Wiem o tym. Dziewczyna ma szczęście. W końcu. – Markiz westchnął. – Myślisz, że go przyjmie?

– Bez wątpienia. Kocha go. A Davencourt nie należy do tych, których można łatwo zniechęcić, skoro raz zdecydują się działać w obranym kierunku.

Markiz skinął głową i stękając, usiadł w fotelu.

– Robi wrażenie rozsądnego człowieka. To twój przyjaciel, czy tak, Joss?

– Tak, ojcze. Choć nie jestem pewien, czy potraktujesz to jak rekomendację.

Markiz parsknął śmiechem.

– Pasuje. Pasuje bardzo dobrze. – Westchnął. – A więc Juliana odmówiła spadku, a mimo to znalazła męża. Kroki nasze go Pana są czasem niezbadane, prawda, Joss?

Joss roześmiał się.

– I bardzo szybkie – dodał.

Droga powrotna do Londynu okazała się męcząca, toteż Juliana nie ucieszyła się zbytnio, kiedy ją powiadomiono, że właśnie przyszedł z wizytą sir Jasper Colling. Czekał w holu, podziwiając swoje odbicie w srebrnym lustrze stojącym na bocznym stoliku. Na widok wchodzącej pani domu wyprostował się szybko i zaczesał włosy do tyłu. Zbliżył się i ucałował jej dłoń, patrząc przy tym na nią z nieznośną poufałością. Juliana z trudem powstrzymała się od natychmiastowej ucieczki na górę i starcia śladów pocałunku, który złożył na jej dłoni. Nie mogła wprost uwierzyć, że kiedyś uważała jego towarzystwo za miłe.

– Juliano. – Skłonił się niedbale. – Jak się miewasz?

– Bardzo dobrze, dziękuję ci, Jasper. – Juliana westchnęła.

– Może posiedzimy chwilę w bibliotece?

Gość wszedł za nią do środka i usiadł, odgarniając poły fraka na boki.

– Nie widzieliśmy cię całe wieki, pomyślałem więc, że wpadnę z wizytą i zobaczę, co u ciebie słychać. Podobno byłaś w Ashby Tallant.

– Właśnie wróciłam, mogę więc poświęcić ci najwyżej kilka chwil. – Spojrzała na niego bacznie. – A więc słyszałeś, że pojechałam do domu? – Zakiełkowało w niej pewne podejrzenie.

– Chyba nie dlatego przyszedłeś, Jasper? Co jeszcze słyszałeś?

Colling uśmiechnął się, pokazując żółte zęby.

– Nie mogę zaprzeczyć. Słyszałem pewną pogłoskę. Staruszek w końcu zaoferował ci pieniądze, czy tak? Wiedziałem, że nie wyrzeknie się ciebie na dobre. Krew nie woda.

Juliana gwałtownie westchnęła. Powinna była o tym wiedzieć, powinna była zdać sobie sprawę, że ojciec już zdążył wcielić swój plan w życie, ujawniając wieść o jej spadku plotkarzom z towarzystwa. Najwyraźniej był pewien, że córka przyjmie jego warunki i choć tak się nie stało, teraz będzie musiała odpierać ataki łowców posagów, stąd do Edynburga.

– O co ci chodzi, Jasper?

– Oto moja propozycja, Juliano. Pobierzemy się, podzielimy się pieniędzmi i każde pójdzie w swoją stronę. Nie da się tego ująć lepiej. Nie będę ci się narzucał. Już dość dawno temu zdałem sobie sprawę, że nie jesteś mną zainteresowana. Zapewne jesteś oziębła. Massingham zawsze mówił…

– Oszczędź mi tego. Czy dobrze zrozumiałam? Chciałbyś się ze mną ożenić dla pieniędzy, podzielić sto pięćdziesiąt tysięcy funtów na dwie równe części i niech każde z nas robi, co mu się żywnie podoba?

– Właśnie tak! Doskonały plan, nie uważasz? Juliana wstała.

– Ta plotka jest już nieaktualna, Jasper. Niepotrzebnie się tak spieszyłeś. Za kilka dni wszyscy usłyszą, że odmówiłam przyjęcia propozycji ojca, i wówczas nie będę już takim smacznym kąskiem. – Z satysfakcją przyglądała się jego czerwonej, wściekłej twarzy. – Nie pomyślałeś o tym? Tak, to prawda. Odrzuci łam sto pięćdziesiąt tysięcy funtów.

Jasper wstał także, z wyraźnym trudem.

– Na litość boską, dlaczego, Juliano?

– Nie spodobały mi się warunki, które postawił mi ojciec. Colling przeszył ją gniewnym wzrokiem.

– Jesteś chorobliwie dumna. Ja dla stu pięćdziesięciu tysięcy funtów zrobiłbym wszystko.

– Właśnie. – Juliana uśmiechnęła się czarująco. – Właśnie to udowodniłeś, czyż nie, Jasper? Do widzenia.

Poleciła Segsbury'emu, by odprawiał wszystkich odwiedzających, a sama, kompletnie wyczerpana, położyła się do łóżka i zapadła w głęboki sen.

Następnego ranka sprawy wcale nie przedstawiały się lepiej. Po śniadaniu Juliana oddaliła się do biblioteki. Żałowała, że nie ma z nią Beatrix i że Amy i Joss wyjechali z miasta. Teraz, kiedy przemyślała parę spraw, potrzebowała kogoś, z kim mogłaby porozmawiać. Dom znów wydał jej się opustoszały. Zastanawiała się właśnie, czy jednak nie zaryzykować wyjścia i schronić się u Annis i Adama, kiedy Segsbury zaanonsował Edwarda Ashwicka.

– Pan Ashwick chciałby się z panią widzieć, lady Juliano. Zdaję sobie sprawę, że nie przyjmuje pani gości, ale pomyślałem, że w tym wypadku może będzie pani chciała zrobić wyjątek.

Juliana odłożyła książkę, której i tak nie czytała, i wyszła do holu. Wyciągnęła obie ręce na powitanie.

– Eddie! Jak miło cię widzieć.

Edward Ashwick był wyraźnie skrępowany. Podszedł, obracając kapelusz w rękach, pochylił się i cmoknął ją w policzek.

– Witaj, Juliano. Jak się miewasz?

– Bardzo dobrze, dziękuję – odparła z uśmiechem. – Za to ty, Eddie… o co chodzi? Wyglądasz na przygnębionego.

– Ależ nie! – zaprzeczył Edward, przybierając sztucznie pogodną minę, która wbrew jego intencjom spowodowała, że sprawiał jeszcze bardziej przygnębiające wrażenie. – Przyszedłem… chciałem… to znaczy słyszałem o ofercie twego ojca.

– Och, rozumiem – odparła Juliana, przestając się uśmiechać. Dała mu znak, żeby udał się za nią do biblioteki.

– Chciałem ci powiedzieć – zaczął Edward, najwyraźniej zrozpaczony – że nie musisz poczuwać się do przyjęcia każdej propozycji z jego strony tylko po to, by go zadowolić. To znaczy nie chciałbym, żebyś myślała, że powinnaś poślubić każdego łajdaka, by dostać te pieniądze.

– Dziękuję ci. – Znów zaczęła się uśmiechać, bo na myśl przyszedł jej Jasper Colling. – To mi nie grozi.

– Nie, naturalnie. – Edward robił wrażenie speszonego. – Nie chciałem sugerować, że jesteś gotowa poślubić jakiegoś łowcę posagu, moja droga, tylko po to, by dostać te pieniądze. Na to zbyt dobrze cię znam. Nie chciałbym też, byś myślała, że ja sam szukam fortuny, ale… – przerwał, marszcząc brwi.

– Ale? – podsunęła Juliana.

– Ale słyszałem jakąś bajeczkę o tym, że odrzuciłaś propozycję ojca i tym sposobem stracisz wszystko, co masz. – Ponuro zwiesił ramiona. – Najdroższa Juliano, już kiedyś ci powiedziałem, że uczyniłabyś mi zaszczyt, gdybyś zechciała zostać moją żoną. Proszę, Juliano. Bardzo zależy mi na tym, byś odzyskała dobrą opinię ojca i należne ci miejsce w świecie.

Miana westchnęła. Usiadła i dała mu znak, by poszedł w jej ślady. Edward patrzył na nią z niepokojem połączonym z psim oddaniem. Uśmiechnęła się do niego.

– Eddie, mój drogi. Jestem ci niezmiernie wdzięczna za tę propozycję. Jesteś najmilszym człowiekiem na ziemi, ale…

– Ale zamierzasz mi odmówić.

– Tak. Nie mogę pozwolić na to, byś się poświęcił tylko po to, by mnie uratować. To byłoby wyjątkowo niesprawiedliwe.

– Ale twoje długi! To nie w porządku, żebyś została pozbawiona wszystkiego, ot tak! Jeśli markiz nie zgadza się ci pomóc, w takim razie musisz mi pozwolić, bym zaoferował ci moje nazwisko, które cię ochroni.

– Eddie – powiedziała Juliana spokojnie – jesteś niezwykle szlachetny, lecz nie mogę przyjąć twojej propozycji.

– Dlaczego nie?

– Z kilku powodów. Od jakiegoś czasu mam wrażenie, że oświadczasz mi się raczej z przyzwyczajenia, nie dlatego, że żywisz do mnie uczucie.

– Do diabła! Jestem ci oddany, Juliano. Wszyscy o tym wiedzą.

– Spytaj swego serca, mój drogi. – Juliana pokręciła głową. – Mam wrażenie, że twoje uczucia od wielu lat były trwałe, a ja o tym wiedziałam i najbezwstydniej w świecie wykorzystywałam cię, prosząc, byś towarzyszył mi tu czy tam.

– Cóż… – Edward zerknął na nią kątem oka, zupełnie jakby nie był pewien, czy ma temu przytaknąć, czy nie.

– Przyznaj, twoje uczucia w stosunku do mnie ostatnio uległy zmianie – nalegała Juliana. – Tak się stało, mam rację? Czy nie kochasz mnie raczej braterską miłością niż tak, jak powinien kochać potencjalny mąż? Bo ja czuję do ciebie coś takiego. Kocham cię bardzo, Edwardzie – bardzo wysoko cię cenię, lecz nigdy nie mogłabym wyjść za ciebie za mąż. Jesteś dla mnie niczym brat.

Na policzki Edwarda wypełznął krwisty rumieniec.

– Cóż… Sądzę…

– Możesz się do tego przyznać. Nie mam zamiaru rzucić ci się do gardła.

Edward westchnął.

– To prawda, że z początku mnie olśniłaś, Juliano. Kocham cię od tak dawna.

– Ale ostatnio pojawił się ktoś inny, kto zajął moje miejsce – przerwała Juliana łagodnie. – Nie chciałabym stawać między tobą a Kitty, Edwardzie, nie wtedy, kiedy zaczynasz ją kochać. Na zawsze zachowam w pamięci twoją życzliwość wobec mnie, lecz nie wykorzystam sytuacji. Poza tym zupełnie nie nadawałabym się na żonę wiejskiego pastora.

– Ale co poczniesz, Juliano?

– Jeszcze nie wiem. Sprzedam biżuterię i niektóre meble, żeby pospłacać długi, tak myślę, a potem zorientuję się, na co mogę sobie pozwolić po opłaceniu rachunków. Wiem, że Joss gotów jest mi pomóc, nie chcę jednak stawiać go w niezręcznej sytuacji wobec ojca. – Wzruszyła ramionami. – Coś wymyślę.