– Wspaniale.

– Kawę czarną czy ze śmietanką?

– Czarna wystarczy.

– W porządku. Zaraz podaję.

Odwróciła się, nie patrząc na niego. On jednak miał dość czasu, by przyjrzeć się tej kobiecie z bliska. Kiedy z jej policzków zniknął rumieniec, ujrzał skórę bladą jak kość słoniowa.

Aksamitny głos wypowiadający słowa z południowym akcentem był delikatny i kobiecy, jak wszystko, co się z nią łączyło. Na plakietce przypiętej do koszuli odczytał: „Mary Ellen”. Jeśli ta dziewczyna szukała towarzystwa mężczyzn, znalazła właściwe miejsce. Zimy w tej puszczy były długie i mroźne. Nigdzie, poza Alaską nie mogłaby znaleźć wśród mieszkańców wyższej liczby mężczyzn w stosunku do kobiet. A jednak rola kobiety polującej na mężczyzn zupełnie do niej nie pasowała. Chodziła sztywna jak pogrzebacz, jej twarz wyrażała zdenerwowanie i zmęczenie, a niesamowite oczy były równie lękliwe jak u nowo narodzonego źrebaka.

Obserwował, jak przyjmuje kolejne zamówienia. Stała tak, jak przy jego stoliku, z dala od klientów, pragnąc uniknąć podszczypywań i poklepywań, nikomu nie patrząc w oczy. A potem znikała na zapleczu. Ryk kibiców odbił się echem w pomieszczeniu, kiedy Lwy zdobyły przewagę.

Steve zgarbił się, ignorując odgłosy meczu, hałas i obecność nowej kelnerki. Nie obchodzą go jej problemy. Bóg wie, że ma dość własnych. W przydymionym, ciepłym barze z wolna tajały przemarznięte kości, a zmęczenie atakowało go falami. Gdyby nie pusty żołądek, pojechałby do swojej przyczepy i przeleżał sześć godzin w łóżku. Był przyzwyczajony do wysiłku, lecz mróz i zmęczenie zupełnie go wykończyły.

Nie zauważył, kiedy zamknął oczy, ale z pewnością to zrobił, gdyż rozbudził go aromat gorącej kawy. Tuż przed nim stał parujący kubek. Mary Ellen przyszła i odeszła, a on jej nie słyszał. Lecz widział ją teraz, jak krążyła po barze, podając gościom nowe kufle pienistego piwa. Ktoś krzyknął:

– Skarbie? Kochanie, jesteś nam tu potrzebna.

Zauważył, że dziewczyna zaciska zęby, a policzki znowu nabierają wiśniowej barwy.

Jeżeli nawet istniała kobieta, dla której praca w barze byłaby mniej odpowiednia, nie mógł sobie takiej wyobrazić.

W ciągu następnej godziny trzykrotnie podeszła do jego stolika. Nie powiedziała ani słowa nie spojrzała na niego. Dolewała kawy, podała krwiste steki z ziemniakami i jarzyną o którą nie prosił. Kiedy skończył jeść, wróciła przynosząc solidną porcję jabłecznika z bitą śmietaną. Nie krążyła wokół niego – nawet nie pytała co ma mu podać – ale dbała o niego niczym kwoka o swoje pisklę.

Steve musiał zauważyć, że przy nim zachowuje się spokojnie i swobodnie, co wyraźnie kontrastowało z zachowaniem wobec innych mężczyzn. Miał dar zjednywania sobie takich dzikich stworzonek. Zwierzęta ufały mu instynktownie. Ale kobiety to całkiem inny gatunek. Ta dama nie musi być wyjątkowo spostrzegawcza, by zauważyć, że inni traktują go jak pariasa. Dla innych kobiet byłaby to wyraźna wskazówka, że należy go unikać, a przy jego wzroście i rozmiarach z pewnością nie budził w kobietach poczucia bezpieczeństwa. Jednak ona traktowała go tak, jakby od razu uznała go za „bezpiecznego”, za kogoś, kto nie sprawi jej kłopotów.

Przełknął kawałek ciasta obserwując jak Fred Claire znów próbuje ją poklepać. Mary Ellen odskoczyła.

Steve skupił swą uwagę na cieście. Jabłecznik to specjalność Samsona. Jabłka były aż ciężkie od gałki muszkatołowej i cynamonu. Przepyszne. Nie wiedział więc, dlaczego nie może ich przełknąć. Przy stoliku obok wejścia nie działo się nic takiego, o co musiałby się martwić.

Fred nie był jego kumplem, jak zresztą nikt w Eagle Falls, ale tacy ludzie regularnie bywali w barze. Widywał ich na tyle często, by wiedzieć, że mają już dość. Fred strzygł się krótko, lubił chodzić w wojskowych kurtkach, chwalił się bronią i każdemu, kto chciał słuchać, wygłaszał swoje spiskowe teorie. Może nie był całkiem przeciętnym facetem, ale zupełnie nieszkodliwym. Dużo gadał, mało robił.

Steve właśnie kończył jeść ciasto, gdy Mary Ellen podeszła i wsunęła pod jego talerz rachunek. Mocno przygryzła wargę. Oczy miała zmrużone i pełne napięcia. A jednak w głosie zabrzmiała urocza nieśmiałość.

– Wrócę, jeśli będzie potrzebna reszta.

Zniknęła zanim Steve zdążył sięgnąć do kieszeni po portfel. Nie potrzebował reszty. Wyłożył banknoty na stół, dość dużo, by wystarczyło na ogromny napiwek – zasłużyła na to. Dzięki temu, powiedział sobie, przestanie o niej myśleć. Teraz marzył tylko o powrocie do domu. Wyobrażał już sobie łóżko w przyczepie i jak nago wsuwa się pod ciepłą kołdrę. Nie istniało nic spokojniejszego niż noc w lesie na północy, a gorąca kolacja dopełniła dzieła. Był zmęczony, potwornie, prawie śmiertelnie zmęczony.

Mógłby przysiąc, że wcale na nią nie patrzy. Lecz gdy sięgał po kurtkę, oczy jakby mimowolnie spojrzały w drugi koniec sali, ponieważ dokładnie zauważył moment, kiedy Fred objął ją w talii.

Teraz nie miała tacy, ale też nie spodziewała się ataku. Niezgrabnie wylądowała mu na kolanach. Fred coś powiedział; bez wątpienia jakiś wulgarny komplement, gdyż pozostali parsknęli śmiechem. Usiłowała się uwolnić, a Fred próbował ją przytrzymać.

– Do diabła – mruknął zniechęcony Steve i wstał.

Nie było mu to potrzebne. Miał własne kłopoty. Ale, do licha, teraz dziewczyna nie była już zarumieniona, tylko śmiertelnie blada. Nawet z tej odległości widział, że nie jest po prostu wzburzona czy zakłopotana, ale zwyczajnie przerażona.

Przeszedł przez salę tak cicho, że nikt go nie zauważył, póki nie chwycił kelnerki i uwolnił z uścisku Freda.

– Hej – zaprotestował Claire.

Wystarczyła sekunda, by dziewczyna odzyskała równowagę. Przez ten krótki moment Steve trzymał dłonie na jej talii, czuł ciepło sprężystego ciała, pochwycił delikatny kobiecy zapach. Podniecała go, to było pewne.

– Hej! – warknął znowu Fred. Poderwał się, niemal przewracając stolik.

Steve nie miał czasu, więc westchnął z żalem. Trudno zaprzeczyć, że ten człowiek sam prosił o kłopoty. Fred pił już od wielu godzin. Chuda twarz była zaczerwieniona, a oczy błyszczały wściekłością. Steve chwycił go za kołnierz koszuli.

– Martwię się, jak dojedziesz do domu po tym pijaństwie – powiedział spokojnie. – Jako dobry przyjaciel powinienem pomóc ci wytrzeźwieć.

Krzesła zaszurały po drewnianej podłodze. W sali zaległa całkowita cisza. Jedynym dźwiękiem był wrzask sprawozdawcy telewizyjnego. Nikt nie próbował zagrodzić drogi, kiedy Steve popychał Freda do drzwi. Nie protestowali. To najlepsza zabawa, jaką mieli tej nocy, z wyjątkiem zaczepiania tej małej.

Wiatr ucichł w końcu, ale gdy Steve otworzył drzwi, dmuchnęło powietrzem zimniejszym niż serce wiedźmy. Wciągnął do płuc mroźny powiew. Świeży śnieg lśnił w mroku jak srebro. Steve puścił Freda, pochylił się, nabrał garść śniegu i natarł mu nim twarz. Miał rację. Fred natychmiast wytrzeźwiał. Próbował zadać cios. Za to głupie posunięcie Steve jeszcze raz natarł go śniegiem.

– Tam, skąd pochodzę, mężczyzna nie zaczepia kogoś słabszego niż on sam. Tylko tchórze tak robią. Zrozumiałeś, o co mi chodzi, czy chcesz to jeszcze przedyskutować?

Najwyraźniej Fred był w nastroju do poważnych dyskusji. Wyrzucił z siebie wiązankę jednosylabowych słów, a także szczegółowy komentarz na temat moralności matki Steve'a, jej zamiłowania do wojska oraz niepewnych upodobań seksualnych jego ojca. Ale nie próbował atakować.

– Posłuchaj, jesteś pijany – stwierdził spokojnie Steve. – To głupio bić się w takim stanie. Kiedy wytrzeźwiejesz i nadal będziesz miał na to ochotę, możemy się spotkać. Załatwię cię, jeśli naprawdę ci na tym zależy. Tylko zostaw tę panią w spokoju, zgoda?

Fred uznał, że ta uwaga wymaga kolejnej długiej rozprawy na temat charakteru, zalet i męskości Steve'a a raczej braku tych cech. Minął dłuższy czas, nim skończył mu się zapas obelg. Steve słuchał cierpliwie. Japończycy od wieków rozumieli, że kiedy mężczyzna stracił twarz, stawał się niebezpieczny. Żaden człowiek nie zapomina chwili swego poniżenia. Dlatego pozwolił Fredowi wygadać się do woli i nie rozprawił się z nim na oczach kolegów. Nie chciał mieć w nim wroga, jak zresztą w nikim w Eagle Falls. Chciał tylko, by dali spokój niebieskookiej kelnerce.

Fred zakończył swoją wiązankę. Płomień gniewu przygasał w jego oczach, a poziom adrenaliny wracał do normy. Był teraz zmarznięty, trząsł się w samej koszuli, a roztopiony śnieg ściekał mu z twarzy na szyję. Kilka minut na mrozie zwykle było sposobem na wszystko, nawet na urażone męskie ego i temperament. Steve spojrzał mu w twarz i odszedł.

Mężczyźni. Ponieważ jedyną rzeczą której Mary Ellen postanowiła unikać, były kontakty z przedstawicielami płci odmiennej, wydawało się wyjątkową ironią że wylądowała w gnieździe żmij. Oczywiście, psucie wszystkiego było jej specjalnością. Nigdy nie popełniała drobnych pomyłek. Zawsze przytrafiały się jej wielkie, klasyczne, przygnębiająco kłopotliwe błędy.

Wsunęła włosy pod czapkę i chwyciła za kijki. Wciągnęła w płuca czyste, rześkie powietrze i raz jeszcze spróbowała samą siebie przekonać, że przeprowadzka tutaj była najlepszą rzeczą jaka jej się w życiu trafiła. To fakt, nie doceniła liczby mieszkających tu mężczyzn. Podobnie nie rozważyła kłopotliwej sprawy pieniędzy. W najgorszych koszmarach nie przewidywała, że będzie pracować w barze, ale tu po prostu nie było innej pracy.

Mimo wszystko, swoją zmianę u Samsona zaczynała dopiero o czwartej. Do tego czasu była wolna.

Biegowe narty zostawiały wyraźny ślad na świeżym śniegu. Otaczały ją cuda. Wychowana na południu, nawet nie wyobrażała sobie takiego śniegu. Sosnowe lasy były ciche i spokojne. Tam, gdzie prześwitywało słońce, świeży śnieg lśnił srebrzyście na szmaragdowych gałęziach. Przez drogę przebiegł kudłaty królik. Nie wiedziała dokąd zmierza. To nie było ważne. Słusznie przewidywała że w tym odludnym zakątku odrodzi się na nowo. Wokół czekały na zbadanie nieskończone połacie lasów. Wynajęta chatka była idealną przystanią dla kobiety, która planowała żyć jak pustelniczka i mniszka. Nie było rodziny, którą mogłaby rozczarować. Nie było całego miasteczka które zaglądało jej przez ramię, czekając na następną okazję do powiedzenia: „A nie mówiliśmy”. I chociaż wszyscy ci Fredowie, George'owie i Benowie doprowadzali ją w barze do szalu, w ciągu dnia nie musiała oglądać żadnej ludzkiej istoty.