– To dobrze. Wiesz? którejś nocy miałem przedziwny sen… – Nie powiedział jej, że śniła mu się na pokładzie statku, wiedział bowiem, że bardzo by ją tym zdenerwował. Sam tak się snem przejął, że aż obudził żonę i Helen była przekonana, że właśnie tamtej nocy zaszła w ciążę. – W każdym razie bardzo się cieszę, że wyzdrowiałaś. Kiedy do nas przyjedziecie?

Edwinie słabo się zrobiło na myśl, że znów miałaby wyjechać z domu. Przecież dopiero co przebyła pół świata! Tyle że o tym George nie mógł się dowiedzieć.

– A wy planujecie przyjazd do San Francisco na Święto Dziękczynienia? – zapytała.

George miał inną propozycję.

– Sam proponuje, żebyśmy się wszyscy zjeżdżali na święta raz u was, raz u niego. W tym roku zaprasza do siebie – mówił, obiecawszy Helen, że przekaże plan jej ojca Edwinie, aczkolwiek uprzedzał, że jeżeli siostrze nie spodoba się ten pomysł, będą musieli pojechać do San Francisco.

Edwina zgodziła się po chwili namysłu.

– Dobrze… – powiedziała. – Taka odmiana może być nawet ciekawa. Tyle że biedna Fannie chciała w tym roku samodzielnie przygotować indyka.

– Może to zrobić u Sama – podsunął George. Z uśmiechem poklepał żonę po płaskim jeszcze brzuchu i dodał: -Helen jej chętnie pomoże, prawda, kochanie? – zażartował, jego żona bowiem nie odróżniała jednego końca kuchni od drugiego.

– Pewnie w tej sprawie telefonował Sam – rzekła Edwina w zadumie. Nie zdążyła jeszcze do niego oddzwonić.

– Pewnie tak – zgodził się George. – No to do zobaczenia za parę tygodni.

Edwina powiedziała dzieciom, że jadą do Los Angeles na Święto Dziękczynienia, zapoczątkowując w ten sposób nową tradycję świąteczną. Wszyscy ogromnie się uradowali, najbardziej zaś Alexis, która powiedziała:

– Bałam się, że już nigdy mnie nie wypuścisz z domu.

Od przygody Alexis ze Stone'em siostry bardzo się zbliżyły. Teddy i Fannie, związani ze sobą jak bliźnięta, nie okazywali z tego powodu zazdrości. Cieszyli się po prostu, że siostry szczęśliwie wróciły do domu.

Kładąc się tego wieczoru do łóżka Edwina pomyślała, że dzieci jakby nagle wydoroślały. Gdy zasypiała, marzyła o Patricku. Wszystko, co się stało w Europie, wydawało jej się teraz snem – wycieczka do Irlandii, incydent ze Stone'em, brylantowa bransoletka, szampan, wiersze, wizyta u lady Fitzgerald…

Kilka tygodni później w pociągu jadącym do Los Angeles nadal jej myśli zaprzątały tamte wydarzenia.

Helen i George mieli się doskonale. Wiedzieli już na pewno, że wkrótce przyjdzie na świat ich potomek. Wprawiło to w zachwyt Sama, który złożył zamówienie na wnuka.

Fannie przygotowała na święto "specjalnego" indyka. Kiedy siedzieli przy nakrytym stole, zapytała Helen, czy kiedy urodzi się dziecko, będzie mogła do nich przyjechać i pomagać jej przy malcu. Pomysł Fannie zaskoczył Edwinę, szybko jednak obliczyła, że dziecko urodzi się w czerwcu, gdy siostra będzie miała wakacje.

– A co ja będę robił przez całe lato, jak ty będziesz zmieniać pieluszki? – zmartwił się Teddy.

Ten problem nieoczekiwanie rozwiązał George.

– Wiesz co? Latem mógłbyś popracować jako pomocnik w studiu – powiedział. Już od jakiegoś czasu chciał to zaproponować bratu, teraz więc Teddy szalał z radości.

Na deser tego dnia był placek z dyni, dzieło Fannie, która świetnie radziła sobie w kuchni. Horowitz bardzo wychwalał przyrządzone przez nią potrawy, co wzruszyło Edwinę. Ojciec Helen nadzwyczaj serdecznie odnosił się do swoich gości, będących teraz jego rodziną. Dla Edwiny stosunek Sama do jej rodzeństwa wiele znaczył.

Później, gdy Alexis rozmawiała z George'em o nowym filmie, a Fannie, Teddy i Helen grali w karty, wybrała się z Samem do ogrodu.

– Bardzo dziękuję, że tak miło nas wszystkich przyjąłeś. Dla mnie to bardzo ważne.

– Poświęciłaś im wiele lat życia, ale możesz być z nich dumna. – Popatrzył na nią uśmiechając się ciepło. – Edwino, co będziesz robić, jak oni dorosną?

– To samo co ty, kiedy Helen wyszła za mąż – odparła, jakby należeli do tego samego pokolenia. A przecież było inaczej. Ona miała trzydzieści dwa lata, Sam Horowitz pięćdziesiąt siedem. – Ty czekasz teraz na wnuki, a ja na chwilę, kiedy zostanę ciotką.

Horowitz pokręcił głową.

– To nie to samo – rzekł cicho. Spacerowali rozkoszując się rześkim wieczornym powietrzem. Edwina doskonale się czuła w jego towarzystwie, zupełnie jakby byli starymi przyjaciółmi, którzy mogą się sobie zwierzyć ze wszystkiego. Bez zastrzeżeń polubiła Sama i Helen. – Ja przeżyłem, co było mi pisane, dawno temu z kobietą, którą kochałem i która mocno mnie zraniła. Ty miałaś z życia niewiele, za to dużo dawałaś z siebie innym. A kiedy pomyślisz o sobie? Co ci zostanie, jak oni cię opuszczą? Mówisz, że będziesz ciotką… Ale tobie należy się więcej! Powinnaś mieć własne dzieci – mówił poważnym tonem, co nieomal ją rozbawiło.

Dlaczego ostatnio wszyscy powtarzają mi to samo? pomyślała. Patrick, lady Fitzgerald, a teraz Sam…

– Wychowałam pięcioro dzieci jak własne. Nie sądzisz, że to wystarczy?

– Być może. Ale to nie to samo. Przynajmniej ja tak uważam.

– A ja uważam, że nie masz racji – rzekła równie poważnie. – Kocham te dzieci, jakby były moje… – przerwała na chwilę, po czym mówiła dalej: – Czasami wydaje mi się, że dałam im więcej miłości niż matka…

Edwina wiedziała już na pewno, że matka nie kochała ich na tyle mocno, aby wybrać życie, aby dla nich opuścić męża. Teraz jednak, po rozmowie na ten temat z Patrickiem, myśląc o latach spędzonych z rodzeństwem nie odczuwała już gniewu.

Przypomniała sobie coś i postanowiła zapytać o to Sama, skoro gawędzili tak szczerze.

– Dlaczego powiedziałeś, że żona głęboko cię zraniła? Myślałam, że umarła.

– Bo umarła. – Popatrzył poważnie na swoją młodą przyjaciółkę, tak mądrą i tak mu bliską. – Jak uciekała ode mnie z innym mężczyzną, zginęła w katastrofie kolejowej. Helen miała wtedy dziewięć miesięcy. Nie wie, jak było naprawdę.

Edwina milczała przez chwilę, ogłuszona jego wyznaniem.

– To musiało być dla ciebie straszne – rzekła, pełna podziwu, że nigdy nie wyznał córce prawdy. Był dobrym i przyzwoitym człowiekiem, ale nie tylko dlatego tak go polubiła. Podziwiała go i szanowała od początku znajomości, wysoko ceniąc jego przyjaźń.

– Owszem, to było straszne. Bardzo długo czułem gniew – mówił Sam. – I skrywałem go tak głęboko, że prawie mnie zniszczył. Ale pewnego dnia postanowiłem się pogodzić z nieuchronnością losu, bo już nie mogłem tak dalej żyć. Uznałem, że skoro dała mi Helen, wypełniła swój obowiązek względem mnie. Teraz wiem, że tak na pewno było…

Edwina pomyślała, że powinien był ożenić się ponownie. Minęło przecież dwadzieścia jeden lat! Niewątpliwie czuł się przeraźliwie samotny. Wiedziała, że od czasu do czasu spędzał wieczory ze znanymi hollywoodzkimi aktorkami, lecz ani ona, ani George nigdy nie słyszeli, by miał z którąś poważniejszy romans. Samuel Horowitz poświęcił się karierze i córce.

Niespodziewanie zaskoczył Edwinę pytaniem:

– Przy okazji, jak było w Europie?

Stanęła jak wryta i popatrzyła nań zdumiona.

– Dlaczego sądzisz, że byłam w Europie? – Przecież Fannie mówiła jej, że gdy zadzwonił, powtórzyła mu historyjkę o anginie.

– Dzwoniłem kilka razy, żeby się dowiedzieć, jak się czujesz. W dniu ślubu zachowywałaś się wobec Helen niemal jak matka, chciałem więc podziękować ci raz jeszcze. A mała Fannie kłamała jak najęta, jaka to jesteś strasznie przeziębiona i nie możesz mówić.

Wspaniale naśladował głos jej siostry, toteż Edwina wybuchnęła śmiechem. Patrzyła na jego mocno zarysowany profil i siwe włosy lśniące w świetle księżyca. Po raz kolejny uderzyło ją, jaki jest przystojny.

– W każdym razie odgadłem, że coś jest nie w porządku. Po dokładniejszym sprawdzeniu okazało się, że nie tylko Malcolm Stone zniknął z miasta, ale i panna Alexis. I wtedy domyśliłem się, dokąd mogłaś pojechać. Nawet zamierzałem ruszyć za tobą, ale w końcu uznałem, że jak będziesz potrzebowała pomocy, to mnie wezwiesz. Prawdę mówiąc miałem taką nadzieję, bo przecież jesteśmy przyjaciółmi… – zawiesił pytająco głos. – Byłem trochę rozczarowany, że nie zadzwoniłaś – dodał z wyrzutem, po czym spojrzał na nią czule. – Wsiadłaś na statek sama, prawda?

Owszem, przytaknęła w duchu Edwina, ale moja samotność nie trwała długo. Bez słowa skinęła głową, Horowitz zaś mówił dalej:

– To wymagało nie lada odwagi, ale w końcu znalazłaś siostrę. Dokąd pojechała?

– Do Londynu. – Edwina uśmiechnęła się na wspomnienie "sędziego" Patricka i sceny, jaka się rozegrała, gdy ich odnaleźli.

– Była ze Stone'em?

Edwina zawahała się, potem skinęła głową.

– Ale George o tym nie wie i przyrzekłam Alexis, że mu nie powiem – zerknęła z niepokojem na Sama, który potrząsnął głową ze smutkiem. Ją zaś ogarnął podziw, że niemal od początku wiedział o ich wyprawie do Europy i nikomu tego nie zdradził. No cóż, Samuel Horowitz był mądry i dyskretny. I niesłychanie troskliwy.

– Nie do mnie należy informowanie mojego zięcia i partnera o wyskokach jego siostry. Dopóki będziesz trzymać rękę na pulsie, uszanuję twoją tajemnicę. A gdzie Stone się teraz podziewa?

– Myślę, że został w Londynie, i nie sądzę, żeby się spieszył z powrotem do Hollywood. Za bardzo boi się George'a.

– I dobrze zrobił. Twój brat chybaby go zabił, gdyby się dowiedział. Dzięki mojej zmarłej żonie poznałem parę sztuczek, które nie przysporzyły mi radości, dlatego podejrzewałem, że Alexis wyjechała z miasta. Ale zdaje się, że teraz sprawuje się jak należy?

– O, tak!… Chce wrócić do Hollywood na wiosnę, jak skończy osiemnaście lat, żeby zagrać w następnym filmie. Może George pozwoli jej, jeżeli dalej będzie chciała – rzekła Edwina, choć była pewna, że Alexis nie zmieni zdania: nie mówiła o niczym innym, tylko o karierze filmowej.

– A ty? – zapytał z naciskiem. – Co ty masz zamiar teraz ze sobą zrobić?