Nicola Cornick - Skandalistka

– Zabawiała się? Mówi pan jak ze średniowiecza, panie Davencourt. A może wręcz sprzed potopu. – Juliana roześmiała się. – A co do Jossa, bardzo się pan myli. Zapewniam pana, że zostawiłby mnie samej sobie.

Kąciki ust Martina wykrzywiły się w dezaprobacie.

– Wcale mu się nie dziwię.

– A więc na drugi raz proszę zostawić mnie w spokoju. Dziękuję za pomoc, ale nie ma potrzeby, żeby odgrywał pan rolę błędnego rycerza.

Wyszli na schody prowadzące do frontowego wejścia. Zimne nocne powietrze podziałało na Julianę jak wiadro wody. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że tak dużo wypiła, a teraz przylgnęła instynktownie do ramienia Martina, żeby nie upaść. Jej uszu dobiegło zrezygnowane westchnienie.

– Och, wiem, że trochę wypiłam.

– Jest pani sprytna – zauważył Martin. – W dalszym ciągu chce pani, żebym zostawił ją samą?

Juliana wybuchnęła śmiechem.

– Może mnie pan zawieźć do domu z moim błogosławieństwem, panie Davencourt, o ile zdaje pan sobie sprawę, jaką to szkodę wyrządza pańskiej nieskazitelnej reputacji.

Martin wydał z siebie dźwięk przypominający parsknięcie i pomógł jej wsiąść do powozu.

– Portman Square – polecił stangretowi.

Pchnął ją niezbyt delikatnie na siedzenie, po czym wsiadł sam. Juliana uświadomiła sobie, że jego bliskość chyba sprawia jej przyjemność. Wypity w nadmiarze alkohol pozbawił ją zahamowań. Zarzuciła Martinowi ramiona na szyję, a kiedy próbował się uwolnić, nie pozwoliła mu na to.

– Proszę mnie puścić, lady Juliano – powiedział chłodno, odrywając siłą jej ramiona od szyi i wciskając ją w róg powozu.

Juliana, porwana nagłą, zadziwiającą falą pijackiego pożądania, wdrapała się Martinowi na kolana. Znów spróbował ją odepchnąć.

– Zejdź! – Zabrzmiało to tak, jakby mówił do nieposłuszne go psa. – Zostaw mnie w spokoju, proszę.

Wierciła się na jego kolanach. Czuła, jaki jest spięty. Wspaniale pachniał cynamonową wodą kolońską i świeżym powietrzem. To śmieszne, że spodobał jej się Martin Davencourt, sztywny, zamknięty w sobie Martin, którego wyobrażenie o przyjemnościach sprowadzało się do czytania raportów ministerstwa finansów. Niemniej ta surowa męskość okazała się niezwykle pociągająca. Kiedy delikatnie umieścił ją z powrotem na siedzeniu, westchnęła żałośnie.

– Nie chcesz mnie?

Położyła rękę na jego udzie i dłoń Martina zamknęła się jak żelazne imadło na jej nadgarstku, zanim palce Juliany dotarły do celu.

– Boli! – Skrzywiła się, a ból pomógł rozjaśnić jej w głowie. – Muszę panu pogratulować surowości pańskich zasad moralnych, panie Davencourt.

– Proszę mnie nie dotykać! – warknął Martin, puszczając jej dłoń. – Nie mam życzenia stać się obiektem pani pijackich zalecanek, lady Juliano.

– Jest pan niesprawiedliwy wobec siebie, panie Davencourt. – Wyprostowała się i odsunęła. – Chyba nie chce pan powiedzieć, że trzeba być kompletnie pijaną, żeby uznać pana za atrakcyjnego?

Martin odwrócił się bokiem, całkowicie ją ignorując. – Wiem, że mnie pan nie lubi. Wyraził to pan wystarczająco jasno, kiedy widzieliśmy się poprzednim razem.

– Jest pani pijana, lady Juliano. Jutro będzie pani żałować, że ta rozmowa miała miejsce.

– To niezwykle mało prawdopodobne. Nigdy nie żałuję tego, czego nie mogę zmienić. To strata czasu.

Znów zapadła cisza.

– Czy w ogóle nie zamierza pan ze mną rozmawiać? – spytała Juliana. Przebierała palcami po aksamitnej poduszce siedzenia, aż musnęła wierzch jego dłoni. Była ciepła i pełna życia i zapragnęła jej dotknąć mocniej. Zaryzykowała i wsunęła swoją dłoń w jego rękę. Po chwili westchnął z rezygnacją i usiadł wygodniej, odprężony. Juliana przysunęła się nieco bliżej.

– A więc nie chce pan ze mną rozmawiać i nie chce pan mnie pocałować.

Martin lekko zwrócił głowę w jej stronę.

– Z pewnością nie.

– Tak jak powiedziałam, zasadniczy z pana człowiek.

– Hm. – Nie wyglądało na to, że mu pochlebiła.

– Dlaczego zadaje pan sobie trud, by odwieźć mnie do domu, skoro pan mnie nie lubi?

– Nie jestem pewien, dlaczego zadaję sobie ten trud. – Martin uśmiechnął się niewyraźnie. – To nie tak, że pani nie lubię, lady Juliano. Lubię. Bóg raczy wiedzieć dlaczego, ale jakoś nie potrafię się powstrzymać. To bardzo skomplikowane.

Juliana uśmiechnęła się słodko.

– W porządku. Naprawdę jestem miła. Martin roześmiał się.

– Za mocno powiedziane, lady Juliano. Poza tym pani mnie nie lubi. Mówi mi to pani wystarczająco często.

– Fakty świadczą o czymś wręcz przeciwnym, nieprawdaż?

– Przekrzywiła głowę i spojrzała na niego. – Zdaje się, że nie potrafię się panu oprzeć, panie Davencourt.

– W takim razie proszę się bardziej postarać. Pani jest jedyną zainteresowaną, bo ja panią odtrącam. Jestem dla pani nowością.

Juliana położyła dłoń na siedzeniu obok siebie.

– To mogłoby być wytłumaczenie, tak sądzę, ale… Nie, nie wydaje mi się, że o to chodzi. Głęboko wierzę, że między nami istnieje jakieś powinowactwo. Może to dlatego, że oboje jesteśmy takimi miłymi ludźmi.

Martin parsknął śmiechem.

– Powiedziała to pani już wcześniej. Co, u licha, pozwala pani myśleć, że jest pani miła?

– Wbrew pozorom jestem. Naprawdę.

– Dlaczego w takim razie zachowuje się pani tak niestosownie? Juliana z trudem sformułowała odpowiedź.

– Ja tak naprawdę nie zachowuję się w ten sposób. Tylko udaję.

– Całkiem przekonująco to pani wychodzi – zauważył Martin oschle.

– To taka gra. Dla zabawy.

– Zabawa. Rozumiem. – Martin przybrał sardoniczny ton. – I jest?

– Jest co?

– Jest zabawnie?

Juliana wzruszyła ramionami.

– Przyznaję, teraz nie jest zbyt zabawnie. Rozmowa z panem przypomina rozwiązywanie krzyżówki po wypiciu zbyt dużej ilości brandy.

– To trudne dla pani. – W głosie Martina wciąż pobrzmiewał cynizm. – Proszę mi w takim razie odpowiedzieć na inne pytanie. – Pochylił się nieco bardziej. – Czy zalecanie się do mnie to była z pani strony gra?

Zastanawiała się przez chwilę.

– Nie… tak… Tak myślę. Zrobiłam to po prostu dla kaprysu. Wiedziałam, że pan nie ulegnie.

– Byłaby pani zdziwiona, gdybym uległ?

– Bardzo. I bardziej niż trochę zaniepokojona. Martin roześmiał się.

– Jest pani szczera, muszę to pani przyznać, lady Juliano. Zerknęła na niego z ukosa.

– Nie mam zwyczaju kłamać, już to panu mówiłam. Tak czy inaczej, czy miałoby jakieś znaczenie, gdybym postąpiła pod wpływem kaprysu? Wiedziałam, że pan się na to nie nabierze, i nie myliłam się.

W spojrzeniu niebieskich oczu Martina było coś tak niepokojącego, że Juliana zadrżała. Nachyliła się lekko ku niemu.

– Panie Davencourt.

– Lady Juliano? – Martin miał lekko zachrypnięty głos.

– Panie Davencourt, jeśli nie zamierza mnie pan pocałować, proszę przestać patrzeć na mnie w ten sposób.

– Nie patrzę na panią w żaden szczególny sposób, lady Juliano.

– Ależ tak, patrzy pan. – Juliana uśmiechnęła się. – No, no, panie Davencourt. Uważałam pana za prawdomównego. Byłam z panem uczciwa, a teraz pańska kolej. Proszę przyznać, że uważa mnie pan za atrakcyjną.

Zapadła cisza.

– Może powinniśmy zacząć od czegoś prostszego – odezwała się Juliana, przerywając milczenie. – Mam wrażenie, że kiedyś uważał mnie pan za całkiem ładną.

– To prawda. – Ton Martina nie powiedział jej wiele. – Miałem wówczas piętnaście lat.

– Aha. A teraz?

Znów nastąpiła pauza, a potem Martin wyznał z ociąganiem:

– Teraz uważam, że jest pani piękna, lady Juliano.

– Jest pan za uczciwy na polityka, panie Davencourt, ale dziękuję za komplement. – Położyła dłoń na siedzeniu. – Mogę pytać dalej? Może pan udawać, że jest pan w Izbie Gmin, jeśli tak będzie panu łatwiej. Dzięki temu nabędzie pan trochę praktyki.

– Dziękuję, ale nie wydaje mi się, żeby to pomogło. Muszę odmówić odpowiedzi na dalsze pytania, obawiam się…

Juliana roześmiała się.

– A więc jednak ma pan zadatki na polityka! Waśnie zamierzałam zapytać, czy jest pan pewien, że naprawdę nie chciał mnie pan pocałować. Ma pan szczęście, panie Davencourt, bo zdaje się, dojechaliśmy do Portman Square. Tym razem się panu upiekło.

Segsbury, kamerdyner Juliany, pospieszył otworzyć drzwi, ale Martin sam pomógł jej wysiąść z powozu i ku jej zaskoczeniu wniósł ją po schodach do frontowego wejścia. Spoczywała spokojnie w jego objęciach, przytulając policzek do jego ramienia. W holu postawił ją delikatnie na nogi, podczas gdy Segsbury dyskretnie zniknął.

– Proszę teraz pójść spać – polecił łagodnie Martin. – My ślę, że właśnie tego pani potrzebuje.

Obejmował ramieniem jej talię i Juliana z wyjątkowym trudem powstrzymała się od oparcia głowy o jego szerokie ramię. Położyła mu dłoń na piersi.

– Panie Davencourt…

– Tak? – Martin pochylił się bliżej, leciutki zarost na twarzy musnął przez chwilę jej policzek. Pod Juliana ugięły się kolana.

– Dziękuję, że odwiózł mnie pan do domu, panie Davencourt. Jest pan prawdziwym dżentelmenem. Ale przecież o tym wiedziałam.

Martin uśmiechnął się, a od tego uśmiechu Julianie zaczęło jeszcze bardziej kręcić się w głowie. Przysunął wargi do jej ucha.

– Nie jestem takim znowu dżentelmenem. Obawiam się, że pani pytania podsunęły mi do głowy najróżniejsze pomysły.

Skierowała spojrzenie szeroko otwartych zielonych oczu na jego twarz. Martin uśmiechał się lekko.

– Odpowiedź na pani pytanie brzmi: tak. Tak, bardzo chciałem panią pocałować, ale jako dżentelmen musiałem się oprzeć pokusie wykorzystania sytuacji.

Juliana uśmiechnęła się niezwykle słodko.

– Och, niech pan przyzna, panie Davencourt! To zwykłe wymówki. Oparł się pan temu, bo obawiał się pan, że całowanie mnie to stanowczo zbyt niebezpieczna rozrywka. – Roześmiała się. – Nieważne. Jest pan usprawiedliwiony.