- A jeśli dalej będzie siał listy?

- Będę musiała je przed nią zataić. Zawsze przychodzą tutaj, więc pierwsza o nich wiem. Coś mi się zdaje, że ostatni list był pułapką. Może pan zapewnić kanclerza Seipela, że już nigdy więcej w mojej loży nie pojawi się zagadkowa postać. Proszę więc wracać do Wiednia z lekkim sercem.

- Chwileczkę, ja jeszcze nie skończyłem. Niech no mi pani powie, droga Walerio, jak to się stało, że mając takie koneksje w całej Europie, poczynając ode mnie, nie starała się pani dowiedzieć czegoś więcej na temat tego Rudigera?

- Miałam taki zamiar - westchnęła hrabina - lecz kocham Elzę i nie chciałam się jej sprzeciwiać. Otóż nie zgadzała się, by drążyć tajemnicę ukochanego. Musi pan wiedzieć, drogi Aleksandrze, że ona, podobnie jak jej matka, jest wielką miłośniczką muzyki Ryszarda Wagnera i nie bez kozery ma na imię Elza!

- Rozumiem: uważa swego Rudigera za Lohengrina* i boi się, że stawiając zakazane pytanie, na zawsze go utraci. Poza tym ten mężczyzna nazywa się Rudiger jak margrabia Bechelaren i imię to kojarzy się jej z pierścieniem Nibelungów i fantastycznym światem Wagnera. Ta pani protegowana żyje z głową w chmurach, Walerio!

* Lohengrin - postać z opery Ryszarda Wagnera pod tym samym tytułem. Występuje w niej m.in. Elza z Brabancji, która postawieniem zakazanego pytania niweczy swe szczęście (przyp. red.).

- Zostały jej tylko marzenia i nie mogę sprowadzić jej na ziemię zbyt gwałtownie...

- Cóż, pochodzi z takiej rodziny! Lecz ponieważ w moich żyłach nie ma ani jednej kropli romantycznej krwi Wittelsba-chów, postaram się wyjaśnić tę historię. Jeśli Rudiger jest dyplomatą, łatwo będzie natrafić na jego ślad. Zresztą...

Aleksander odłożył cygaro do popielniczki, zagłębił się w fotelu i splótłszy dłonie, popadł w zadumę. Chwila ta niezmiernie dłużyła się Aldowi i Adalbertowi, gdyż zaczęli odczuwać skurcze łydek.

- O czym pan myśli? - przerwała ciszę hrabina.

- O misji kapitana w Ameryce Łacińskiej. Przypomniałem sobie, że przed wojną Franciszek Józef niezadowolony, iż jego spadkobiercą zostanie siostrzeniec, Franciszek Ferdynand, którego nie lubił, wysłał do Patagonii posłańca, aby odszukał ślady arcyksięcia Jana-Salwatora, pani dawnego sąsiada w zamku w Orth.

- Po co miałby to robić? Przecież on nienawidził Jana--Salwatora, którego oskarżał o to, że sprowadził jego syna na manowce przez swoje wywrotowe poglądy!

- Może powodowała nim ciekawość? Nie zamierzał proponować mu tronu, lecz było dość normalne, że stary człowiek, w obliczu zbliżającej się śmierci, chce raz na zawsze skończyć z sekretami, zagadkami i tym wszystkim, co obciążało pamięć Habsburgów...

- ...ale umacniało ich legendę! Całkiem możliwe, że ma pan rację... W takim wypadku moja biedna Elza na próżno żywiła nadzieję. Nigdy jeszcze się nie zdarzyło, żeby człowiekowi, któremu powierzono tajemnicę państwową, pozwolono prowadzić życie zwykłych ludzi.

- Moja droga Walerio, pozwól, że dokończę to, z czym do pani przyszedłem. Nie wystarczy, że zabroni pani Elzie pokazywać się publicznie. Musi nam ją pani przekazać, abyśmy mogli zapewnić jej ochronę.

W ciemnych oczach pani von Adlerstein pojawił się błysk, lecz jej głos nadal był spokojny i zimny.

- Nie, nie zgadzam się. Nie ma mowy.      

- Dlaczego?

- Dlatego, że to by zagrażało jej delikatnej naturze i naruszało spokój. Ona przyzwyczajona jest do swojego schronienia i do osób, którymi się otacza i które się nią opiekują. Czuje się tam pewnie i jak dotąd udało się wszystko zachować w tajemnicy.

- W zbyt wielkiej tajemnicy... Niech mi pani wybaczy, że to mówię, droga kuzynko, nawet jeśli to wyda się okrutne, lecz nie jest już pani młoda. Co stanie się z Elzą, jeśli przytrafi się pani jakieś nieszczęście?

Hrabina uśmiechnęła się, a jej uśmiech był tak podobny do uśmiechu jej wnuczki, że Aldo pomyślał przez chwilę, iż widzi Lizę za kilkadziesiąt lat.

- Niech się pan o to nie martwi. Podjęłam już odpowiednie kroki. Jeśli umrę, Elza nie ucierpi z tego powodu. Pański argument nie ma racji bytu.

- Ale to wielka tajemnica. Czy nie chciałaby się pani nią podzielić z kimś oddanym, takim jak ja?

- Nie miej mi tego za złe, Aleksandrze, ale nie. Im mniej osób wie o tajemnicy, tym lepiej jest strzeżona! Może później, jak już będę bardzo stara - dodała, widząc, jak gościowi rzednie mina. - Ale, na razie, proszę nie nalegać, bo nic pan nie wskóra!

- Jak pani sobie życzy - westchnął ciężko Aleksander. -Zrobiło się późno, muszę wracać...

- My również - szepnął Adalbert.

Dwaj nieco skostniali i zesztywniali przyjaciele opuścili loggię i wrócili bezpiecznie do auta. Ale, ku zdziwieniu Aida, Adalbert długo nie włączał silnika.

- Nie masz ochoty wracać?

- Właśnie... Mam wrażenie, że ta komedia jeszcze się nie skończyła. Coś mnie tu niepokoi.

- Co takiego?

- Gdybym to ja wiedział... To tylko ulotne wrażenie, ale kiedy mi się to zdarza, muszę się tego słuchać.

- Trudno - odparł z rezygnacją Morosini. - W takim razie daj mi papierosa.

- Za dużo palisz! - odparł archeolog, spełniając prośbę przyjaciela.

Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Zerwał się wiatr, przeganiając chmury; sklepienie niebieskie, które ukazało się między czubkami sosen, pojaśniało. Przez otwarte szyby auta wpadło świeże powietrze przesycone zapachem lasu i mokrej ziemi. W połączeniu z wonią tytoniu i upojnym zapachem przygody wszystkie te aromaty były dla Aida synonimem szczęścia i przyjemności. Wdychał je pełną piersią, kiedy nagle dał się słyszeć odgłos nadjeżdżającego samochodu i po chwili podwójne snopy reflektorów wydobyły z ciemności drogę. Adalbert, wydając z siebie okrzyk zwycięstwa, włączył silnik, ale nie zapalił świateł.

- Zobaczmy, przyjacielu, dokąd nas zaprowadzi!

- To auto, które stało pod pałacem. Dlaczego chcesz za nim jechać, przecież słyszałeś, że Aleksander wraca do Wiednia?

- Nie znasz tej okolicy, prawda?

- Prawda. W Austrii znam tylko Tyrol i Wiedeń.

- No to posłuchaj mnie uważnie - odparł Adalbert, pokazując wnętrze dłoni. - Jeśli to auto jedzie do Wiednia, to tutaj mi kaktus wyrośnie! Droga na Wiedeń znajduje się akurat z drugiej strony i właśnie to mi się nie zgadzało. Wydało mi się dziwne, że człowiek, którego znamy jako Aleksandra, utrzymuje, że przyjechał ze stolicy. Przypomnij sobie! Jechaliśmy za nim: on jechał z Ischl. A teraz, zamiast kierować się w stronę Traunsee i Gmun-den ku dolinie Dunaju, zmierza w odwrotnym kierunku! Jestem wielce ciekaw, co się za tym kryje! Mam nadzieję, że ty również?

- No to ruszajmy za nim!

Auto archeologa ze zgaszonymi światłami wjechało na drogę w ślad za limuzyną, ale w bezpiecznej odległości, tak żeby pozostać niezauważonym. Z niedowierzaniem przyjaciele dostrzegli, że wóz przed nimi zmierza prosto na południe, przejeżdża przez Ischl, przekracza obie rzeki ze zgaszonymi światłami, aż dotarł do otwartego na oścież ogrodzenia, za którym zniknął. Kierowca musiał znać drogę na pamięć, gdyż wokół panowały egipskie ciemności i nic nie wskazywało na to, że w tym miejscu znajdują się jakieś zabudowania.

- Coraz bardziej pasjonujące - rzekł Adalbert, który zatrzymał się trochę dalej. - Jeśli wrócił do domu, nie pozostaje nam nic innego, jak pójść spać.

- Jeszcze nie! Nie zamknięto bramy. Może nasza zwierzyna jest tu tylko przejazdem?

- A po co by tu przyjeżdżał w środku nocy?

- Ile stąd kilometrów do Wiednia?

- Około dwustu sześćdziesięciu...

Adalbert miał zamiar zaprzeczyć, ale zamilkł i zamienił się w słuch. Po chwili usłyszał, jak limuzyna z powrotem rusza w drogę. I rzeczywiście, wkrótce wyjechała z posiadłości, skręciła w lewo, potem przejechała most i oddaliła się, nie wywołując żadnej reakcji śledzących. Nie ulegało wątpliwości, że zmierzała do pierwotnego celu.

- Tym razem myślę, że możemy wracać - rzekł Adalbert.

Ruszył z miejsca, szukając miejsca, by zawrócić. Kiedy przyjaciele ponownie przejeżdżali przed bramą, stwierdzili, że została zamknięta.

- Przyjęcie skończone - rzucił Aldo spokojnie. - Jutro musimy się dowiedzieć, kto je wydal.

- Powinno się nam to udać bez trudu. To jedna z tych obszernych willi należących do wielkich rodzin, które wchodziły w skład dworu i które tu przyjeżdżały, by wypełniać obowiązki, jednocześnie dbając o podreperowanie zdrowia.

Zegar na wieży kościelnej wybijał pierwszą, kiedy przyjaciele wrócili do hotelu. Wieczór obfitował w wydarzenia, zdziwili się więc, słysząc ów dźwięk; mieli wrażenie, że jest o wiele później.

Pomimo zmęczenia Morosini tak był podekscytowany ostatnimi wypadkami, że nie mógł zasnąć. Dlatego obudził się dopiero o wpół do dziesiątej i było za późno na śniadanie w pokoju. Po szybkiej toalecie zszedł do jadalni na Gabelfrühstück - śniadanie złożone z zimnych mięs.

Siedział przy stoliku niecałe pięć minut, kiedy ujrzał Adalberta z podkrążonymi oczami i włosami w nieładzie.

- Przez całą noc biłem się z Habsburgami, dawnymi i obecnymi - westchnął archeolog, tłumiąc ziewnięcie -i nie doszedłem do żadnego rozsądnego wniosku. Kim, do diaska, może być Elza? Skłaniałbym się ku twierdzeniu, że to nieślubne dziecko. Ale czyje? Franciszka Józefa? Jego żony? Jego syna?... Kawy! Proszę podać dużo mocnej kawy - zakrzyknął na widok kelnera, który przyjął od niego zamówienie.

- Nie dwojga pierwszych, w każdym razie - odparł Aldo. - Podobna jest do Sissi, a zatem cesarz nie ma tu nic do rzeczy. Co zaś do pięknej cesarzowej, słyszałeś: to niemożliwe! Natomiast ja jestem zdania, że to arcyksiążę Rudolf jest jej ojcem, ponieważ, przypominam ci, że widziałem, jak Elza zanosi kwiaty na jego grób w krypcie kapucynów.