Lucy Gordon - Kłopotliwy współlokator

Ale kiedy przyszła kolej na Kelly, zapanowała cisza. Wszyscy spojrzeli na nią, najpierw zdziwieni, potem przerażeni, kiedy zobaczyli jej wykrzywioną z bólu twarz.

– Przykro mi – powiedziała – To nie najlepsza pora…

– Chyba nie powiesz…? – zapytał Jake.

– Obawiam się, że to skurcz… Już drugi… Powtarzają się często. Jake…

– Mój samochód jest szybszy od karetki – powiedział Carl.

Kelly głęboko odetchnęła i kurczowo złapała Jake'a za ramię. – Ale nasz ślub…

– Zostawcie to mnie – wtrącił się ksiądz. – Do którego szpitala jedziecie?

Zdumieni natychmiast odpowiedzieli, on zaś wypadł jak burza z kościoła, podciągając sutannę i krzycząc:

– Wyprzedzę cię!

Jake i Mariannę pomogli Kelly wyjść z kościoła. Kiedy doszli do samochodu, Carl już czekał z włączonym silnikiem. Mariannę usiadła z przodu, a Jake z tyłu, obejmując Kelly ramionami.

– Nie powinienem się upierać – wymamrotał. – To było dla ciebie zbyt wiele.

– Nie, to był cudowny pomysł – zaprotestowała z ożywieniem. – Ja również tego chciałam. – Zaczerpnęła głęboki oddech, kiedy poczuła kolejny ból.

– Czy to następny skurcz? – zawołał Carl przez ramię.

– Tak – odpowiedział zdenerwowany Jake. – To ty jesteś ekspertem. Co to oznacza?

– Że lepiej się pospieszmy.

Nacisnął pedał gazu i samochód przyspieszył. Ale i tak wyprzedził ich motocyklista, z głową zasłoniętą kaskiem i łopoczącymi na wietrze połami sutanny.

– Czy to nie nasz wielebny? – zapytała Mariannę, jakby rażona piorunem.

– Oczywiście, że tak – powiedziała Kelly, ciężko dysząc. – Och, kochanie… – zacisnęła ramię na szyi Jake'a – nasze szaleństwo jak widać jest zaraźliwe.

W szpitalu już na nich czekano, ponieważ ksiądz Francis przybył pierwszy i zaalarmował oddział położniczy.

Kolejny ból rozdarł ciało Kelly, ale przemogła się i opanowała. Miała jeszcze coś ważnego do zrobienia.

– Szybko – powiedziała, dysząc.

Gdy pielęgniarki przygotowywały ją do porodu, stary ksiądz wkroczył do akcji.

– Czy pojmiesz tego mężczyznę za męża?

– Tak – odpowiedziała pewnym głosem. Teraz przyszła kolej na Jake'a.

– Ja, Jake, biorę cię, Kelly, za żonę…

Zmysły odmawiały jej posłuszeństwa, ale usłyszała wyraźnie:

– Będę cię kochać i dbać o ciebie aż do śmierci…

Aż do śmierci. To był jedyny możliwy wybór. Próbowali się rozstać, ale to się nie udało.

Pomiędzy narastającymi falami bólu przyjęła go za męża i wyciągnęła dłoń, żeby otrzymać obrączkę.

– Ogłaszam, że Jake i Kelly za obopólną zgodą wstąpili w święty związek małżeński i stają się mężem i żoną – zakomunikował wielebny Francis.

Mężem i żoną. Kelly uśmiechem wyraziła swoją wdzięczność staremu duchownemu, który pomachał jej ręką i ulotnił się z pokoju, zabierając ze sobą Carla i Mariannę.

Upłynęło dokładnie dziewięć miesięcy od czasu ich rozwodu do chwili, kiedy ich syn gwałtownie domagał się przyjścia na świat.

– Jestem taka szczęśliwa, że zdążyliśmy… – wyszeptała Kelly. – Potem już nie byłoby to samo…

Jake skinął głową i pocałował ją w czoło. Ból w gardle powodował, że nie potrafił wypowiedzieć ani słowa. Cały świat przewrócił się do góry nogami. Sprawy, przedtem tak ważne, teraz wydawały mu się banalne. Tylko ta chwila miała znaczenie – ten moment, ta kobieta, to dziecko, które razem poczęli.

Kelly marzyła o takich właśnie narodzinach, z Jakiem u swego boku, dzielącym z nią to doświadczenie.

Poród trwał krótko. Już po kilkunastu minutach trzymała swego syna w ramionach.

– On już jest taki jak ty! – wyszeptała zachwycona. – Niecierpliwy, porywczy. Tak się spieszył na ten świat!

– Będę musiał go uprzedzić, że zbytni pośpiech może odwrócić jego uwagę od spraw, które tak wiele znaczą.

– Obawiam się, że twój syn nie przyjmie żadnych ostrzeżeń.

– Mój syn… – powiedział w osłupieniu. – Nasz syn. Kelly, czy to w ogóle możliwe?

– Zycie pokazuje, że wszystko jest możliwe, mój kochany. Inaczej nie odnaleźlibyśmy się ponownie, prawda?

Ksiądz Francis Dayton pojawił się następnego dnia, żeby dopełnić formalności. Rozbawił Kelly opowieścią, jak to wtargnął do szpitala, krzycząc: „Gdzie jest oddział położniczy? Szybko!".

– Omal mnie nie aresztowali – powiedział z głęboką satysfakcją. – Zatrzymała mnie również policja. Od dawna tak dobrze się nie bawiłem! Naprawdę zamierzasz dać temu bobasowi na imię Francis? Och, już znikam, oto i twój mąż.

Jake miał dla niej jeszcze jedną niespodziankę. Przybył ze stertą książek pod pachą.

– Co to za książki? – zapytała, kiedy ją pocałował.

– Masz to wszystko przerobić, zanim zacznie się nowy semestr – powiedział. – Powinnaś zacząć pracę od zaraz.

– Czyżbyś zapomniał, jak spędziłam wczorajszy dzień? Usiadł na łóżku, ujmując jej dłonie.

– Nigdy nie zapomnę wczorajszego dnia, do końca życia. Ale byłoby pójściem na łatwiznę, uznać teraz, kiedy mamy już dziecko, że nie potrzebujemy niczego więcej.

– Czy potrzeba czegoś więcej, gdy ma się dziecko? – zaoponowała z blaskiem w oczach.

– Ależ kochanie, to nie wystarczy… Przynajmniej nie tobie. Nadal chcesz studiować. Może w tej chwili o tym nie myślisz, ale ta potrzeba wróci i jeśli teraz nie nadrobisz zaległości, możesz nigdy ich nie nadrobić. Będziesz tego żałować do końca życia. Wiesz, że tak będzie.

– Wygląda na to, że doskonale mnie rozumiesz – odpowiedziała czule.

– Postaramy się o kogoś, kto zajmie się małym Francisem, kiedy ty będziesz studiowała – dodał.

– O nie! Nie chcę, żeby obca osoba zajmowała się moim dzieckiem. I nie zanosi się, że będzie nas na to stać.

– Osoba, którą mam na myśli, nie jest obca i okaże się bardzo tania. Właściwie, darmowa.

Popatrzyli na siebie.

– Czy ty wiesz cokolwiek na temat dzieci? – spytała.

– Jak możesz w to wątpić, po tych wszystkich lekcjach rodzicielstwa, do których mnie nakłoniłaś! Czytałem te same książki co ty. I mam takie samo doświadczenie praktyczne. Innymi słowy… żadne.

– Jesteś szalony – powiedziała zdumiona. – Ale chyba naprawdę mówisz poważnie.

– Oczywiście. „Jake Lindley, bohaterski reporter" jest mężczyzną skomplikowanym. Wczoraj ocalił wszechświat, dziś zmienia pieluszki…

– Będziesz nawet zmieniał pieluszki?

– Czy twierdzisz, że nie potrafiłbym tego robić? Będzie ciężko, będę cierpiał, prawdopodobnie będzie mi się zbierać na wymioty, ale dorosnę do potrzeby chwili, zobaczysz.

– Ale, mój drogi, jest więcej do roboty niż tylko doglądanie dziecka.

– Wiem. Będę dbał o ciebie i dziecko i wykonywał również prace domowe.

Mówił poważnie. To było niesamowite, ale traktował poważnie każde swoje słowo. Zdała sobie sprawę, że dopiero teraz zaczynała rozumieć tego mężczyznę. Przeszedł przez ogień, żeby wyjść silniejszy i mądrzejszy. Tylko jedna rzecz się nie zmieniła. Cały należał do niej. Zawsze tak było, tylko tego nie dostrzegała. Ale ona również przeszła z nim przez ogień i otworzyły jej się oczy.

– Czy zgadzasz się na to? – zapytał zaniepokojony nieodgadnionym wyrazem jej twarzy.

– Cudownie. Tylko nie potrafię sobie wyobrazić ciebie jako gospodyni domowej.

– Nie sądzisz, że będę dobrze wyglądał w fartuszku? -Uśmiechnął się. – No, chyba nie najlepiej. To rozwiązanie krótkoterminowe. Kupimy dom i zatrudnimy stałą pomoc domową, żebyś mogła skoncentrować się na studiach. Ale nawet wtedy będę zajmował się dzieckiem. Nie zamierzam zostać pominięty. A kiedy już osiągnę w tym wprawę, zacznę pracować nad następną książką.

– Powinieneś myśleć o niej już teraz.

– Kelly, kochanie, właśnie wpadł mi do głowy pomysł na kolejną książkę. „Jake Lindley – mąż idealny". To będzie bestseller. – Uśmiech mu zgasł. – Och, to powód drugorzędny. Najważniejsze, że będę ci pomocny. Już raz cię zawiodłem. Przysięgam, że więcej tego nie zrobię.

Pochylił się nad kołyską i wziął swojego synka w ramiona. Chociaż dziecko było maleńkie, Jake zręcznie położył je sobie na ramieniu i popatrzył mu w oczy. W zamian otrzymał równie wyzywające spojrzenie.

– O ile dobrze pamiętam, noworodki z początku nie potrafią skoncentrować spojrzenia – powiedział.

– Masz rację.

– A zobacz, nasz syn potrafi. Widzi mnie i wie, kim jestem.

– Jake…

– Popatrz na niego. Jest bardzo bystry. Nie zwracaj na nią uwagi, mój chłopcze. Kobiety nie wszystko rozumieją, prawda? Razem stworzymy tę książkę, synu. Dostarczysz mi materiału, a ja ją napiszę. Jeśli na przykład zabraknie mi inspiracji, ty po prostu zrobisz kupkę albo coś równie interesującego. Stworzymy wielki tandem i dostaniesz Dolpha, gdy będziemy dzielić się zyskami.

– Ale z ciebie sknera! – zaprotestowała Kelly ze śmiechem. – To przecież on wykona całą brudną robotę!

Jake rozpromienił się. Od wielu tygodni nie był tak szczerze rozbawiony. Nareszcie podnosiły się chmury ciążące nad ich życiem. Mogli teraz wyraźnie dostrzec wyłaniającą się przed nimi drogę. Drogę pełną światła.