8.42 Zauważam, że pies pani Friedlander ciągle szczeka. Pukam do drzwi, chcąc się upewnić, czy wszystko jest w porządku. (Tak się składa, że niektórzy spośród nas, nowojorczyków, interesują się tym, co się dzieje z naszymi sąsiadami, George. Oczywiście, skąd ty miałbyś o tym wiedzieć, skoro historie o ludziach, którzy faktycznie dbają o innych członków społeczności, nie zwiększają sprzedaży gazety. Jak zauważyłam, tematy w „Journal” ciążą raczej w stronę historii o sąsiadach, którzy strzelają do siebie, nie takich, którzy pożyczają sobie nawzajem szklankę cukru).

8.45 Po kilkakrotnym pukaniu pani Friedlander nadal nie podchodzi do drzwi. Paco, jej dog niemiecki, szczeka jednak ze zdwojonym zapałem.

8.46 Próbuję ruszyć klamką drzwi mieszkania pani Friedlander. Dziwne, ale są otwarte. Wchodzę do środka.

8.47 Wita mnie dog niemiecki i dwa syjamskie koty. Ani śladu pani Friedlander.

8.48 Znajduję panią Friedlander. Leży twarzą do ziemi na dywanie w salonie.

No i jak, George? Chwytasz już, George? Kobieta leżała twarzą do ziemi na dywanie w swoim salonie! Co miałam robić, George? No, co? Zadzwonić do Amy Jenkins z kadr? Nie, George. Widzisz, ten kurs pierwszej pomocy, do którego zmusiłeś nas wszystkich, przydał się na coś. Sama umiałam stwierdzić i że pani Friedlander ma puls, i że oddycha. Więc zadzwoniłam pod 911 i poczekałam przy niej, póki nie przyjechała karetka.

A z karetką, George, przyjechały gliny. I zgadnij, co gliny powiedziały, George? Powiedziały, że wygląda im na to, że pani Friedlander została uderzona. Od tyłu, George. Jakiś łajdak walnął tę biedną staruszkę w potylicę!

Dałbyś wiarę? Jak można zrobić coś takiego osiemdziesięcioletniej kobiecie?

Nie wiem, co się dzieje z tym miastem, George, skoro biedne starsze panie nie są bezpieczne nawet we własnych mieszkaniach. Ale powiem ci jedno. W tym tkwi pewien temat – i uważam, że powinnam go opisać. Co ty na to, George?

Mel


Do: Mel Fuller ‹melissa.fuller@thenyjournal.com›

Od: George Sanchez ‹george.sanchez@thenyjournal.com›

Temat: W tym tkwi pewien temat


Temat to tkwi tam, gdzie ja go widzę. Ja zaś widzę, że nie wiadomo czemu, tylko dlatego, że ktoś rąbnął twoją sąsiadkę w głowę, ty nie raczyłaś przyjść do redakcji ani choćby nawet zadzwonić i dać komuś znać, co się z tobą dzieje. I na ten temat naprawdę chętnie czegoś posłucham.

George


Do: George Sanchez ‹george.sanchez@thenyjournal.com›

Od: Mel Fuller ‹melissa.fuller@thenyjournal.com›

Temat: Co się ze mną działo


George, masz serce z kamienia. Znalazłam swoją sąsiadkę twarzą w dół na dywanie w salonie, ofiarę brutalnej napaści, a twoim zdaniem powinnam była myśleć tylko o tym, żeby dzwonić do swojego pracodawcy i wyjaśniać, czemu się spóźnię?


No cóż, przykro mi George, ale taka myśl nawet mi nie przeszła? przez głowę. Przecież pani Friedlander to moja przyjaciółka. Chciałam wsiąść do karetki i jechać z nią do szpitala, ale wyłonił się mały problem z Paco.

Może powinnam raczej powiedzieć: duży problem z Paco. Paco to dog niemiecki pani Friedlander, George. Ten pies waży sześćdziesiąt cztery kilo, George, to znaczy więcej niż ja. A on potrzebował wyjść na spacer. I to szybko. Więc po spacerze nakarmiłam go i dałam mu wody, i napoiłam też Tweedleduma i Pana Peppera, jej syjamskie koty (Tweedledee, przykro mi to mówić, zmarł w zeszłym roku). Kiedy się tym zajmowałam, gliny sprawdzały drzwi mieszkania, szukając śladów włamania. Ale, George, żadnych śladów nie było. Wiesz, co to znaczy? To znaczy, że ona najprawdopodobniej znała tego, kto ją napadł, George. Prawdopodobnie sama, z własnej woli, wpuściła go do środka!

Co jeszcze dziwniejsze, w portmonetce w jej torbie leżało nietknięte dwieście siedemdziesiąt sześć dolarów gotówką. Biżuterii też nikt nie ruszył, George. To nie był napad rabunkowy. George, czemu nie chcesz uwierzyć, że w tym tkwi jakiś materiał na artykuł? Coś w tej sprawie śmierdzi. Bardzo śmierdzi. Kiedy wreszcie dotarłam do szpitala, poinformowano mnie, że pani Friedlander jest na bloku operacyjnym. Lekarze rozpaczliwie usiłowali zmniejszyć ucisk na mózg, spowodowany wielkim krwiakiem, który wytworzył się pod czaszką! Co miałam zrobić, George? Odejść? Gliny nie zdołały skontaktować się z nikim z jej rodziny. Ona ma tylko mnie, George. Dwanaście godzin. Zajęło im to dwanaście godzin. Jeszcze dwa razy musiałam wracać do jej mieszkania i wyprowadzać Paco, zanim operacja w ogóle się skończyła. A kiedy już się skończyła, lekarze wyszli do mnie i powiedzieli mi, że tylko częściowo się udała. Pani Friedlander jest w śpiączce, George! Może już nigdy z tego nie wyjść.

A dopóki jest w śpiączce, zgadnij kto będzie się musiał zajmować Paco, Tweedledumem i Panem Pepperem? No, George. Zgadnij.

Nie próbuję dopraszać się tutaj zrozumienia. Ja wiem. Powinnam była zadzwonić. Ale praca niekoniecznie była tym, co mi wtedy zaprzątało głowę, George.

Posłuchaj jednak: teraz, kiedy wreszcie jestem w redakcji, może byś mi pozwolił napisać jakiś mały artykulik o tym, co się wydarzyło? No wiesz, moglibyśmy spojrzeć na to pod takim kątem: uważaj człowieku, kogo wpuszczasz do własnego domu. Gliny jeszcze nie odszukały najbliższych krewnych pani Friedlander – chyba chodzi o jej siostrzeńca – ale kiedy go znajdą, mogłabym z nim zrobić wywiad. Rozumiesz, to była naprawdę cudowna kobieta. Mimo osiemdziesiątki nadal trzy razy w tygodniu chodziła na siłownię, a w zeszłym miesiącu poleciała do Helsinek na spektakl Pierścień Nibelunga. Serio. Jej mężem był Henry Friedlander, ten Friedlander, który zrobił fortunę na drucikach. Tych takich, którymi się okręca plastikowe torby ze śmieciami. Ona jest warta przynajmniej sześć czy siedem milionów dolarów.

Zgódź się, George. Pozwól mi spróbować. Nie możesz do końca życia trzymać mnie w kolumnie plotkarskiej na stronie dziesiątej.

Mel

Do: Mel Fuller ‹melissa.fuller@thenyjournal.com›

Od: George Sanchez ‹george.sanchez@thenyjournal.com›

Temat: Nie możesz do końca życia trzymać mnie w kolumnie plotkarskiej na stronie dziesiątej


Owszem, mogę.

A wiesz, czemu? Bo w tej gazecie jestem zastępcą naczelnego i mogę robić, co mi się żywnie podoba. Poza tym, Fuller, strona dziesiąta cię potrzebuje. Chciałabyś pewnie wiedzieć, czemu cię potrzebuje strona dziesiąta? Otóż dlatego, że – trzeba przyznać, Fuller – ciebie te rzeczy obchodzą. Obchodzą cię bitwy, które Winona Ryder stacza przed sądem. Obchodzi cię, że Harrison Ford miał zabieg chemicznego złuszczania cery. Obchodzą cię piersi Courtney Love oraz pytanie, czy są faszerowane silikonem, czy nie. Przyznaj się, Fuller. Ciebie to obchodzi. Co do tej drugiej kwestii – to żaden temat. Rozmaite staruszki codziennie obrywają po głowie, bo ktoś chce położyć łapę na ich czeku z rentą.

A, jest takie coś, co się nazywa te-le-fon. Następnym razem dzwoń.

Capisce?

Teraz dawaj mi tu kopię relacji z pokazu Prady.

George


Do: George Sanchez ‹george.sanchez@thenyjournal.com›

Od: Mel Fuller ‹melissa.fuller@thenyjournal.com›

Temat: Nic mnie nie obchodzą piersi Courtney Love…

…a ty pożałujesz, że nie pozwoliłeś mi zająć się tematem napaści na panią Friedlander, George. Mówię ci, w tym coś jest. Czuję pismo nosem.

Tak przy okazji, Harrison NIGDY by sobie nie zrobił zabiegu chemicznego złuszczania cery.

Mel

PS Czy w ogóle istnieje ktoś, kto się nie przejmuje Winona Ryder? Popatrz tylko, jaka jest urocza. Nie chcesz, żeby wypuścili ją z więzienia, George?


Do: Dział Kadr ‹dzial.kadr@thenyjournal.com›

Od: Mel Fuller ‹melissa.fuller@thenyjournal.com›

Temat: Moje spóźnienie

Drogi Dziale Kadr, cóż mogę powiedzieć. Zostałam przejrzana. Nękające mnie:

alkoholizm

uzależnienie od narkotyków

uzależnienie od hazardu

przemoc domowa

bezsenność

depresja

i wszelkie inne zaburzenia wreszcie przywiodły mnie na samo dno. Proszę natychmiast zapisać mnie do Programu Pomocy Pracowniczej! Byłabym wdzięczna, gdybyście mogli umówić mnie z psychiatrą, który będzie podobny do Brendana Frasera, a już najlepiej, żeby prowadził sesje terapeutyczne bez koszuli. Oto podstawowy problem, który przysparza mi trosk: jestem dwudziestosiedmioletnią mieszkanką Nowego Jorku i wciąż nie mogę znaleźć przyzwoitego faceta. Jednego jedynego faceta, który nie będzie mnie oszukiwał, nie będzie mieszkał z mamusią, a w niedzielę rano nie sięga zaraz po przebudzeniu do działu kultury w „Chronicie”, o ile rozumiecie, co chcę przez to powiedzieć. Czy ja proszę o tak wiele???

Przekonajmy się, czy Program Pomocy Pracowniczej sobie z tym poradzi.

Mel Fuller

Redaktorka Strony Dziesiątej

„New York Journal”


Do: Aaron Spender ‹aaron.spender@thenyjournal.com›

Od: Mel Fuller ‹melissa.fuller@thenyjournal.com›

Temat: Nie moglibyśmy usiąść i porozmawiać jak dorośli?

Nie ma o czym rozmawiać. Naprawdę, Aaron. Przykro mi, że rzuciłam w ciebie torebką. To był dziecinny wybuch i teraz bardzo tego żałuję.

I nie chcę, żebyś sobie wyobrażał, że powód, dla którego zrywamy ze sobą, ma cokolwiek wspólnego z Barbarą. Serio, Aaron, między nami wszystko się skończyło, na długo zanim opowiedziałeś mi o Barbarze. Spójrzmy prawdzie w oczy, Aaron, po prostu za bardzo się różnimy: ty lubisz Stephena Hawkinga. Ja lubię Stephena Kinga. Wiesz, że to by się nigdy nie udało.

Mel


Do: Dolly Vargas ‹dolly.vargas@thenyjournal.com›

Od: Mel Fuller ‹melissa.fuller@thenyjournal.com›

Temat: Aaron Spender

Nie rzuciłam torebką. Wypadła mi z ręki, kiedy sięgałam po drinka, przypadkowo poleciała ponad stołem i uderzyła Aarona w oko. A jeśli go chcesz, Dolly, to go sobie bierz.

Mel


Do: Nadine Wilcock ‹nadine.wilcock@thenyjournal.com›