– Na Boga, Keshia! Co ty tam napisałaś?

– Nic zdrożnego. Nie mam przecież zamiaru wywoływać skandalu. Czekaj, zaraz ci przeczytam… – Keshia podeszła do biurka i zaczęła czytać obojętnym tonem zawodowego spikera: – „Wokół gruchały zakochane parki: Francesco Cellini i Miranda Pavano-Casteja, Jane Roberts i Bentley Forbes, Maxwell Dart i Courtney Williamson oraz oczywiście Keshia Saint Martin i jej nieodstępny rycerz, Whitney Hayworth III, choć tę właśnie parę rzadko widziano razem, co pozwala przypuszczać, że każde z nich wzięło własny kurs. Zauważono także, iż powodowany czymś na kształt pasji wytworny Don Juan samotnie opuścił fetę na długo przed jej końcem, pozostawiając Keshię wśród innych sokolic, gołębic i papug. Być może ów wzór dżentelmena ma już dość uganiania się za swą wybranką. Ale dość o tym. W barokowych pałacach Carli Fitz-Matthew… „ No i jak to brzmi? – spytała cierpko Keshia, której odczytany tekst ani trochę nie poruszył. Plotki są tylko plotkami, a Edward świetnie wiedział, że Keshię plotki zawsze śmiertelnie nudziły.

Spojrzał na nią z niepewnym uśmiechem.

– Trochę to nieeleganckie. Jeśli mam być szczery, wcale mi się nie podoba.

– Nie musi się podobać. Wystarczy, jeśli ujmie nam nieco blasku. A jeżeli po tym Whit nie odważy się posłać mnie do wszystkich diabłów, jego przyjaciel da mu do wiwatu. Myślę, że to go poruszy.

– Dlaczego po prostu sama z nim nie zerwiesz?

– Bo pomijając fakt, że jestem tchórzem, najważniejsza skaza na tym wzorze cnót jest mi rzekomo nie znana. To zaś, co musiałabym mu rzec otwarcie, mogłoby zabrzmieć nieco zbyt obraźliwie.

Edward westchnął, dopił likier i wstał.

– Ciekaw jestem, czy twoja intryga odniesie skutek.

– Odniesie. Mogę się założyć.

– I co wtedy? Napiszesz o tym w rubryce?

– Nie. Dam na mszę.

– Keshia, doprawdy wprawiasz mnie w zakłopotanie. Cóż, życzę ci dobrej nocy i jeszcze raz przepraszam za najście.

– Tym razem ci wybaczam.

Przeszła z nim do holu i w tej samej chwili zadzwonił telefon. Na twarzy Keshii odmalowało się silne podniecenie.

– Odbierz, sam wyjdę – mruknął, zerkając na nią z ukosa.

– Dzięki – cmoknęła go w policzek i jak na skrzydłach pobiegła do salonu. Edward cicho zamknął za sobą drzwi.

– Cześć, staruszko. Śpisz?

– Oczywiście, że nie. Właśnie o tobie myślałam.

– Tęsknię za tobą, karzełku.

Keshia rozpięła sukienkę i przeszła z telefonem do sypialni. Gdy jego głos mieszał się ze wspomnieniami tamtej nocy, czulą się tak, jakby wciąż jej dotykał.

– Ja też za tobą tęsknię. Kocham cię – powiedziała.

– Dla mnie bomba. Masz ochotę na weekend w Chicago?

– Modlę się o to od wczoraj.

Luke roześmiał się gardłowo, podał jej numer lotu, powiedział, że będzie czekał na lotnisku, i rozłączył się. Keshia uradowana zrzuciła sukienkę i przez dłuższą chwilę stała oszołomiona na środku sypialni, uśmiechając się do siebie. Zarówno Edward, jak Whit całkiem wylecieli jej z głowy. Whit jednak dał o sobie znać już następnego ranka.

ROZDZIAŁ 15

– Keshia? Tu Whitney.

– Tak, wiem.

– Już wiesz?

– Wiem, że to ty, głuptasie. Która godzina?

– Minęło południe. Obudziłem cię?

– Nie, zastanawiałam się tylko… – a zatem rubryka ukazała się w drugim porannym wydaniu. Keshia wstała o brzasku, żeby przedyktować jej tekst przez telefon.

– Myślę, że powinniśmy się spotkać – oficjalny ton Whita nie zdołał pokryć jego zdenerwowania.

– W tej chwili? Nie jestem ubrana. – Była złośliwa, ale jakże ją to bawiło! Whit tak łatwo dawał się łapać za słówka.

– Nie, oczywiście, że wtedy, kiedy będziesz gotowa. Może zjemy o pierwszej lunch w „La Grenouille”?

– Świetnie. I tak miałam dziś do ciebie dzwonić. Postanowiłam, że jednak zrezygnuję ze ślubu Cassie, a zamiast tego pojadę do Chicago.

– Może i masz rację. Keshia…

– Co takiego?

– Czytałaś dziś gazety?

Nie muszę ich czytać, żeby wiedzieć, co cię gryzie, zaśmiała się w duchu, głośno zaś odparła:

– Nie. Czy coś się stało? Masz zmartwiony głos. Chyba nie wypowiedzieliśmy nikomu wojny?

– Przeczytaj rubrykę Hallama, a zrozumiesz.

– O Boże. Znowu?!

– Porozmawiamy przy lunchu.

– Dobrze, skarbie. Do zobaczenia o pierwszej.

Whit odłożył słuchawkę i przygryzł w zębach ołówek. Miał nadzieję, że Keshia spokojnie przyjmie to, co chciał jej zakomunikować. Miarka się przebrała i Armand stracił cierpliwość. Przy śniadaniu rzucił Whitneyowi gazetę w twarz wraz z przerażającym ultimatum. A Whit zbyt go kochał, by ryzykować, że go straci.


Rozmowa przybrała niecodzienną postać. Keshia prawie przez cały czas milczała, Whit wyrzucał z siebie krótkie, rzeczowe zdania. Tak, chyba zanadto się do niej przywiązał, przez co stał się zbyt zaborczy, do czego przecież nic go nie uprawnia. Ponadto na tym etapie życiowej kariery ma jej tak mało do zaoferowania: nie jest jeszcze nawet członkiem zarządu, a w świetle jej pozycji… Wszystko to szalenie go deprymuje i Whit ma nadzieję, że Keshia go zrozumie. Czuje, że nie ma szans, by zostać jej mężem, a skoro tak, zmuszony jest wyrzec się największej miłości swego życia (czyli jej, Keshii) i pomyśleć o założeniu rodziny.

Keshia w milczeniu pokiwała głową, pociągając łyk wina. Tak, naturalnie, że go rozumie. Ona istotnie na razie nie myśli o małżeństwie, może nawet nigdy nie wyjdzie za mąż, żeby zachować nazwisko. Do roli matki też jeszcze nie dorosła. Cóż, szkoda, że tak się to kończy, ale kto wie, czy nie będzie to z korzyścią dla nich obojga. Oczywiście Whit pozostanie jej najdroższym przyjacielem do grobowej deski, amen.

Whit odnotował w pamięci, że musi zlecić Effie, aby przesyłała kwiaty Keshii raz w tygodniu przez najbliższe pięćdziesiąt lat. Dzięki Bogu, obyło się bez histerii. Może Keshia naprawdę kombinuje z Edwardem? Trudno ją rozszyfrować, człowiek czuje tylko, że pod jej wyrafinowaną ogładą kryje się o wiele więcej, niż widać na zewnątrz. Zresztą, co go to obchodzi? Jest wolny! Koniec z nieznośnie nudnymi wieczorami, kiedy to był zmuszony asystować Keshii. Rozstanie będzie znakomitym pretekstem, by zaniedbać obowiązki towarzyskie co najmniej na dwa miesiące… i nareszcie zamieszka przy Sutton Place z Armandem. Czas już był najwyższy. Armand wyraźnie dał mu do zrozumienia, że ma dosyć czekania i żąda deklaracji. A jeszcze teraz, kiedy Hallam zrobił z niego pokojowego pieska uczepionego damskiej spódnicy… Może to i lepiej? Nareszcie się zdecydował. Koniec z udawaniem, koniec z Keshia. Od tej chwili żyje na własny rachunek.

Keshia tanecznym krokiem wyszła z „La Grenouille” i ruszyła Piątą Aleją, oglądając po drodze wystawy u Saksa. Jedzie do Chicago… do Chicago… Chicago! Pozbyła się Whita w najlepszy sposób. Biedny drań, omal nie popłakał się ze szczęścia. Ona także miała ochotę mu pogratulować. Powinni byli pić szampana i wznosić toasty na pohybel wszystkim zmarnowanym latom. Jak to dobrze, że za niego nie wyszła! Stanowili dla siebie wygodną fasadę, grali zręczną farsę na użytek znajomych. Na samą myśl o tym Keshię przeszył dreszcz.

W chwilę później wzdrygnęła się ponownie. Mój Boże, minął tydzień, a ona nawet nie pomyślała o Marku. Kolejny nie rozwiązany problem, o wiele trudniejszy niż rozstanie z Whitem. Whit miał własne życie; Mark przylgnął do Keshii jak dziecko, a i jej zależało na nim bardziej, niż skłonna była przyznać. Czuła się tak, jak gdyby tego samego dnia miała dać sobie wyrwać dwa zęby mądrości.

Nogi niosły ją jednak uparcie ku stacji metra na skrzyżowaniu Pięćdziesiątej Pierwszej i Lexington Avenue. I Keshia poddała się nakazowi chwili.

Jadąc trzęsącym się wagonem na południe, zastanawiała się, co ją opętało. Zauroczenie Lukiem? Kompletne szaleństwo. Prawie go nie znała; nie miała żadnych, najmniejszych gwarancji, że weekend w Chicago okaże się udany, a Lucas zechce się jeszcze z nią spotkać. W gruncie rzeczy jednak robiła to dla siebie. Nie mogła grać bez końca tej komedii – ani wobec Whita, ani wobec Marka, ani wobec Edwarda. Wąż o imieniu Keshia zrzucał z siebie kolejne warstwy skóry. O, to byłby dobry kawałek do rubryki towarzyskiej!

Z Markiem – dlatego, że nie był jej obojętny – poszło o wiele ciężej.

– Wyjeżdżasz?

– Tak. – Zajrzała mu w oczy, walcząc z chęcią, by pogłaskać go po głowie jak szczeniaka.

– Latem też wyjeżdżałaś i nie było sprawy – z nadąsaną, zmieszaną miną wyglądał młodziej niż zwykle.

– Teraz to co innego. Nie będzie mnie o wiele dłużej. Rok, może dwa, jeszcze nie wiem.

– Wychodzisz za mąż?

To bezpośrednie pytanie zaskoczyło ją tak, że przez moment miała ochotę odpowiedzieć twierdząco. Nie warto było jednak niepotrzebnie komplikować sprawy.

– Nie, mój miły, po prostu wyjeżdżam. Ty masz swoje ambicje, ja również mam swoje i tak się składa, że musimy je realizować oddzielnie. Poza tym jestem dla ciebie za stara. Czas się rozstać, Marcusie. Myślę, że i ty to czujesz.

Mark osuszył do dna butelkę chianti, nim Keshia skończyła pić drugi kieliszek. Zamówili następną.

– Mogę ci zadać idiotyczne pytanie?

– Jakie?

Na wargach Marka powoli wykwitł chłopięcy półuśmiech, który zawsze wyzwalał w niej dziwną tkliwość. Na tym właśnie polegał cały problem. Kochała jego uśmiech, rozwichrzoną czuprynę, „Przepiórkę” i atelier, nie jego. Nie tak prawdziwie, głęboko, jak pokochała Luke’a.

– Czy to ty byłaś na tym zdjęciu w gazecie?

Keshia milczała przez dłuższą chwilę, nim zmusiła się, by spojrzeć mu prosto w oczy. Krew tętniła jej w skroniach.

– Tak – powiedziała. – I co z tego?

– Po prostu byłem ciekaw. Jak to jest, być kimś takim?

– Paskudnie. Smutno. Nieciekawie.

– Dlatego byłaś ze mną? Znudziło cię tamto życie?

– Z początku rzeczywiście chciałam się tylko rozerwać. Ale z biegiem czasu stałeś się dla mnie kimś bardzo ważnym, Marku.