Julia Quinn - Urodzinowy prezent

Nagle poczuła, że on wciska się obok niej. Przytomność jej wróciła i krzyknęła:

– Charles, co ty, u diabła, wyprawiasz?

– Próbuję wbić trochę rozumu do tej twojej upartej główki!

– Chyba raczej chcesz go z niej wycisnąć – mruknęła Ellie. – Au!

– Co? – burknął.

– Twój łokieć.

– Tak samo jak twoje kolano…

– Czy wszystko w porządku? – dopytywała się zatroskana Helen.

– Zostaw nas samych! – krzyknął Charles.

– Doprawdy, milordzie – zauważyła Ellie ironicznie. – Wydaje mi się, że już jesteśmy tu sami.

– Naprawdę powinnaś się nauczyć, kiedy należy przestać gadać.

– Cóż. – Głos Ellie ucichł, gdy usłyszała trzaśniecie drzwiami. Nagle uświadomiła sobie, że znalazła się z mężem w bardzo ciasnej przestrzeni i że ich ciała przyciskają się do siebie w sposób, który powinien być absolutnie zakazany.

– Ellie?

– Charles?

– Czy zechciałabyś mi powiedzieć, dlaczego weszłaś do kominka?

– Och, nie wiem – powiedziała kpiąco, czując się raczej dumna ze swojego savoir faire. – A czy ty zechciałbyś mi powiedzieć, dlaczego wszedłeś do kominka?

– Ellie, nie igraj z moją cierpliwością!

Ellie była zdania, że fazę igrania mieli już za sobą, ale mądrze zachowała to dla siebie. Zamiast tego oświadczyła:

– W tym nie było nic niebezpiecznego, oczywiście.

– Oczywiście – odparł, Ellie zaś pomimo wszystko z podziwem zauważyła, jak wielką ilością sarkazmu zdołał przyprawić to jedno słowo. To doprawdy prawdziwy talent.

– Niebezpiecznie byłoby wtedy, gdyby na kominku płonął ogień, a tak przecież nie było.

– Któregoś dnia uduszę cię, zanim samą się zabijesz.

– Nie polecałabym takiej kolejności działania – powiedziała słabo, próbując osunąć się w dół. Gdyby udało jej się wydostać stąd wcześniej niż jemu, być może zdążyłaby uciec do lasu. Wśród drzew by jej nie złapał,

– Eleanor, ja… Co ty, na miłość boską, wyprawiasz?

– Próbuję się stąd wydostać – odparła z ustami przy jego brzuchu. Na razie tylko dotąd udało jej się zsunąć.

Charles jęknął. Naprawdę jęknął. Czuł każdy cal ciała żony tuż przy swoim, a jej usta były tak blisko…

– Charles, czy ty jesteś chory?

– Nie – wydusił z siebie, starając się zignorować fakt, że czuł ruchy jej warg, kiedy się odezwała, a przede wszystkim to, że poruszały się w pobliżu jego pępka.

– Jesteś pewien? Masz taki głos, jakby ci było słabo.

– Ellie?

– Słucham.

– Natychmiast wstań. W tej chwili.

Usłuchała, ale żeby wstać, musiała wić się jak węgorz. A kiedy Charles poczuł dotyk jej piersi najpierw na udach, potem na biodrach i na ramieniu, pożałował, że ją o to prosił.

– Ellie – powiedział jeszcze raz.

– Słucham?

Już stała i teraz jej wargi znajdowały się gdzieś w okolicach dolnej partii jego szyi.

– Podnieś głowę, tylko odrobinę.

– Jesteś pewien? Moglibyśmy tu uwięznąć i…

– Już uwięźliśmy.

– Nie, mogłabym spróbować jeszcze raz zsunąć się w dół i…

– Nie zsuwaj się!

– Ach!

Charles odetchnął głęboko, a potem Ellie się poruszyła. Zaledwie odrobinę, tylko lekko zakołysała biodrami. To jednak wystarczyło. Charles musiał ją pocałować. Nie powstrzymałby się nawet, gdyby Francja miała przez to podbić Anglię, nawet gdyby niebo runęło na ziemię i nawet gdyby okropny kuzyn Cecil odziedziczył co do grosza cały jego majątek.

Całował ją i całował, a potem całował jeszcze trochę. W końcu na sekundę uniósł głowę na tyle, żeby złapać oddech, lecz ta sekunda wystarczyła, by ta okropna kobieta zdążyła się odezwać:

– To dlatego chciałeś, żebym podniosła głowę? – spytała.

– Przestań gadać!

Pocałował ją jeszcze raz i z pewnością nie poprzestałby na pocałunkach, gdyby nie byli ściśnięci tak mocno, że nawet gdyby próbował, nie mógłby jej objąć.

– Charles? – odezwała się Ellie, kiedy znów musiał zaczerpnąć oddechu.

– Ależ masz do tego talent!

– Do pocałunków? – spytała bardziej zadowolonym głosem, niż zapewne zamierzała.

– Nie, do wykorzystywania każdego mojego oddechu na gadanie.

– Och!

– Ale w pocałunkach też jesteś dobra. Jeszcze trochę wprawy i staniesz się mistrzynią.

Ellie wbiła mu łokieć w brzuch, co było prawdziwą sztuką, zważywszy na ciasnotę pomieszczenia.

– Nie dam się zwieść pochlebstwom – oświadczyła. – Chciałam powiedzieć, zanim zbiłeś mnie z tropu, że Helen i Sally Evans muszą się o nas okropnie martwić. ^:

– Och, przypuszczam, że raczej są ciekawe, co tu się dzieje, a nie zmartwione.

– Tak czy owak uważam, że musimy próbować się stąd wydostać. Chyba nie będę śmiała spojrzeć im w twarz. Jestem pewna, że wiedzą, co tu robimy.

– Och, wobec tego gorzej już być nie może – oświadczył i pocałował ją jeszcze raz.

– Charles! – tym razem Ellie nie czekała, aż Charles złapie oddech.

– Co znowu? Przecież próbowałem cię pocałować.

– A ja próbuję się wydostać z tego okropnego komina. -Na dowód prawdziwości swoich słów znów zaczęła ześlizgiwać się w dół, przyprawiając go o te same nieznośne tortury, które musiał znosić kilka minut wcześniej. W końcu osunęła się miękko na podłogę kominka.

– To by było na tyle – powiedziała, na czworakach wychodząc do wnętrza chaty, dając przy tym Charlesowi przyjemny widok wypiętych, choć powalanych sadzą pośladków. Musiał kilka razy głębiej odetchnąć, by nad sobą zapanować.

– Czy masz zamiar stamtąd wyjść? – zawołała Ellie. Jej głos brzmiał obrzydliwie trzeźwo.

– Już za moment, – Zsunął się na dół,teraz kiedy jej nie było, mógł się o wiele łatwiej poruszać, i wyczołgał się z kominka.

– Ojej! – zaśmiała się Ellie. – Zobacz, jak wyglądasz! Usiadł przy niej na podłodze i popatrzył na siebie. Cały pokryty był sadzą.

– Sama nie wyglądasz lepiej – zauważył.

Teraz śmiali się już oboje, aż w końcu Ellie powiedziała:

– Och, zapomniałam cię powiadomić, że odwiedziłam dzisiaj pana Barnesa.

– Czy wszystko zostało załatwione, jak należy?

– O, tak, doskonale. I muszę ci powiedzieć, że to wspaniale móc się zająć własnymi interesami bez żadnego owijania w bawełnę. I będzie to korzystne również dla ciebie.

– Jak to?

– Chciałeś żony, która nie będzie przeszkadzać ci w życiu, prawda?

Zmarszczył brwi.

– Tak, chyba rzeczywiście tak mówiłem.

– A więc jeśli ja będę miała jakieś zajęcie dla siebie, nie będę się wtrącać w twoje sprawy.

Charles znów zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział.

– Ty się wciąż na mnie gniewasz, prawda?

– Nie – odparł Charles z westchnieniem. – Ale musisz przestać zabierać się do potencjalnie niebezpiecznych zajęć.

– To nie było…

Charles uniósł rękę.

– Nie musisz kończyć, Ellie. Zapamiętaj sobie tylko jedno. Jesteś teraz mężatką. Twoje zdrowie i życie przestało już być twoją własną sprawą. To, co boli ciebie, boli również mnie. Skończ więc z niepotrzebnym ryzykiem!

Ellie pomyślała, że to chyba najmilsza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszała, i że gdyby byli w domu, zapewne natychmiast by go uściskała. Teraz jednak zapytała tylko:

– Jak mnie znalazłeś?

– To nie było ani trochę trudne. Poszedłem śladem dzierżawców, wyśpiewujących hymny pochwalne na twoją cześć.

Ellie rozpromieniła się.

– Rzeczywiście chyba dzisiaj mi się udało.

– To prawda – przyznał miękko. – Będziesz dobrą hrabiną. Zawsze o tym wiedziałem.

– Naprawię cały ten rozgardiasz w Wycombe Abbey, obiecuję. Sprawdzałam już piec…

– Nie mów mi, że znów dotykałaś się do pieca – oświadczył, patrząc na nią najbardziej wojowniczym spojrzeniem w całej Anglii. – Bez względu na to, co robisz, o tym mi nie mów.

– Ale…

– Nie chcę o tym słyszeć. Może jutro, ale nie dzisiaj. Po prostu nie mam siły skrzyczeć cię tak, jak na to zasługujesz.

– Skrzyczeć? – powtórzyła, sztywniejąc z urazy. Zanim jednak zdążyła coś powiedzieć, otworzyły się drzwi chaty i Helen wsunęła głowę do środka.

– Och, dobrze, że wyszliście! – ucieszyła się. – Zaczynałyśmy się już o was martwić. Sally była pewna, że utknęliście tam na cały wieczór.

– Przeproś ją w naszymi imieniu – poprosiła Ellie. – Oboje zachowaliśmy się nagannie. – A ponieważ mąż wyraźnie nie miał zamiaru potwierdzić jej słów, kopnęła go w stopę. Burknął coś, lecz nawet jeśli było to po angielsku, Ellie nigdy wcześniej nie słyszała tego słowa.

Wstała i wygładziła spódnicę, przez co tylko jeszcze bardziej ubrudziła sobie rękawiczki, i powiedziała głośno, nie zwracając się do nikogo konkretnie:

– Chyba powinniśmy wracać do Wycombe Abbey.

Helen kiwnęła głową.

Charles nic nie odpowiedział, ale wstał z podłogi, co Ellie zinterpretowała jako potwierdzenie. Pożegnali się z Sally i wyszli. Okazało się, że Charles przyjechał niedużym powozem, z czego Ellie i Helen bardzo się ucieszyły, bo przecież tyle czasu spędziły na nogach.

Ellie w powrotnej drodze do domu milczała, w myślach przypominając sobie wydarzenia tego dnia. Wizyta u pana Barnesa okazała się tak owocna, jak się tego spodziewała. Zrobiła dobre wrażenie na dzierżawcach, którzy zdawali się w pełni akceptować nową hrabinę. A poza tym wyglądało na to, że doszła do czegoś w rodzaju ugody z mężem, który nawet jeśli jej nie kochał, to czuł do niej coś więcej niż tylko pożądanie i wdzięczność za to, że pomogła mu ocalić majątek.

Koniec końców Ellie czuła się tego wieczoru wyjątkowo zadowolona z życia.

Dwa dni później gotowa była udusić wszystkich domowników, Helen, Claire, służących, męża… Tak, męża przede wszystkim. Prawdę powiedziawszy jedyną osobą, co do której nie żywiła tak gwałtownych uczuć, była Judith, a i to prawdopodobnie tylko dlatego, że dziewczynka miała dopiero sześć lat.