Gin w ramach rewanżu wyprowadza uppercut, trafiając mnie w podbródek z ukosa. Powybijane słowa więzną mi w gardle, na szczęście tylko one.
– Nic mi nie zrobiłeś. – Zżyma się, unosząc honorem, i szybko kręci głową, odrzuca do tyłu włosy, i niezwłocznie przystępuje do ataku. Dwukrotnie przebiera nogami, wykonując ruchy nożycowe. Prawy, lewy, równocześnie stopą pcha mnie w tył i nie odpuszcza. Prawy, lewy i znów prawy. Lewy, prawy, sierpowy, osłaniam się jak mogę, nie chcąc uderzyć jej ponownie, osłaniam się z uśmiechem na twarzy, choć niekiedy, szczerze powiedziawszy, bywa to trudne. Coraz bliżej. Zapędza mnie do rogu, wciąż atakuje. – Ej, zbyt żywiołowo. – Zasłaniam się rękawicami, a ona nie przestaje zadawać ciosów, w końcu próbuje mnie dosięgnąć prawym prostym i ciach, już ją mam. W okamgnieniu odchylam lewą rękę i opuszczam ją wzdłuż ciała. Blokuję jej prawe ramię moim własnym i trzymam je, mocno do siebie przyciskając. – Skuta!
Nie ma możliwości manewru, jest zablokowana, lewym też już nic nie wskóra.
– Walczysz zbyt żywiołowo i sama widzisz, do czego to prowadzi?
Gin na wszelkie sposoby usiłuje się wyswobodzić. Szarpie się do tyłu, opiera na linach, rzuca się na mnie, znów odskakuje w tył, w szamotaninie odbija się ode mnie, nie daje za wygraną. Wyprowadzam lekki prawy i trafiam ją w twarz. – Bach… Widzisz, co bym ci mógł zrobić? – Wciąż ją uderzam. – Bach, bach, bach. Gin, piłka do boksowania… Już by było po tobie!
Cała jej odpowiedź sprowadza się do tego, że w napadzie szału usiłuje mnie uderzyć lewym, bowiem od tej strony nic nie ogranicza jej ruchów. Z łatwością się przed nim osłaniam, ale ona nie daje za wygraną, bach, bach, bach, odpieram wszystkie ciosy, jeden po drugim. Gin próbuje od dołu, by już po chwili przejść do prostych, następnie do haka, i znów usiłuje wyprowadzić cios z dołu, jedną nogą staje na linie i się wybija, by uderzyć, biorąc większy zamach. Nic z tego, jak stałem, tak i stoję w samym rogu i kurczowo trzymam ją za prawe ramię. Gin wychodzi z siebie.
– I jaaa! – Próbuje dosięgnąć mnie kolanem, ale od razu unoszę nogę, znowu ją uprzedzając. Ponownie stara się mnie uderzyć, tym razem lewym sierpowym, ale jest już wolniejsza, chyba trochę się zmęczyła. Właśnie na taki jej błąd czekałem. Wyciągam prawą rękę i blokuję także jej lewe ramię, trzymając je kurczowo. – I co teraz? – Na chwilę zastyga naprzeciwko mnie, wpatrując mi się w twarz, pozbawiona jakiejkolwiek możliwości manewru. – I co teraz pocznie Gin, Tygrysica? – Próbuje się uwolnić.
– Grzeczna, bądź grzeczna. Jesteś tu, w moich ramionach. – Znów stara się wyswobodzić, ale bezskutecznie. Zbliżam się do niej i ją całuję, w pierwszej chwili wydaje się, że nie ma nic przeciwko temu. – Ała! – Ugryzła mnie. Natychmiast ją zostawiam, puszczam jej ramiona, oba naraz. – Kurwa mać. – Przystawiam rękawice do ust, by sprawdzić, czy nie leci mi krew.
– Jak tak dalej pójdzie, to odgryziesz mi wargę? A potem co?! Wierz mi, że z tymi pięściami nie ma żartów, jak zaczną grzmocić, to nie ma przebacz.
– Już ci mówiłam. Ja się nie boję.
I na dowód tego ucieka się do waikiki. Odwraca się, chcąc trafić mnie z półobrotu. Ale ja jestem od niej szybszy, padam na ziemię i ją podcinam, tak że sama upada tuż obok mnie.
– To na nic, Gin, to tak, jak Apollo mówi w Rocky Cztery: Nauczyłem cię prawie wszystkiego. Walczysz po mistrzowsku, ale to ja jestem mistrzem!
I błyskawicznie ją dopadam, przygniatam i unieruchamiam, siadając na niej okrakiem, prawą ręką przyciskam ją do ziemi, twarzą dotyka podłogi, a nasze policzki nieomal się o siebie ocierają.
– I co? Wiesz, że ślicznie teraz wyglądasz? – Mój zachwyt jest naprawdę szczery. Nie wiem dlaczego, ale strasznie mi to przypomina Zabójczą broń. Kiedy Mel Gibson i Rene Russo porównują swoje blizny i przewracają się na ziemię. Ale my jesteśmy od nich piękniejsi, prawdziwsi.
– Gin, masz ochotę się kochać?
Gin się uśmiecha i kręci głową. – Tutaj? Teraz, na parkiecie siłowni, na oczach Nicoli i całej reszty, która się na nas gapi?
– Cała sztuczka sprowadza się do tego, żeby o tym nie myśleć.
– Co ty wygadujesz, Step, zgłupiałeś, czy co? Jeszcze tego tylko brakowało, żeby zaczęli nas dopingować, skandując odpowiedni rytm.
– Okay, w takim razie wznawiamy walkę, sama tego chciałaś. Tylko żebyś potem nie mówiła, że nie dałem ci szansy.
Równocześnie podnosimy się z podłogi. Jednak tym razem to ja, cały rozbawiony, przystępuję do ataku. Osaczam ją w rogu ringu i zaczynam zadawać ciosy. Ale tak, by nie zrobić jej krzywdy. Gin jest szybka i stara mi się wymknąć. Popycham ją i znów trafia do rogu. Kuli się, robi unik, chce się wydostać, ale znów ją blokuję i zaganiam z powrotem w to samo miejsce. Symuluje lewy, ale tak naprawdę tylko robi zamach. Mierzę w nią powoli. Ona błyskawicznie zginą rękę, unieruchamiając mi tym samym prawe ramię. I zaraz potem, niemal za jednym zamachem to samo robi z moją lewą ręką.
– Taraa… Teraz to ja cię zablokowałam. I co ty na to?
Prawdę powiedziawszy, to jeden zamach główką i od razu bym się od niej uwolnił, ale nie sądzę, by w ten sposób należało załatwiać akurat tę sprawę. Gin wzdycha.
– To co zwykle… jesteś moim więźniem, tylko ani mi się waż gryźć. Przysięgam ci, że jeśli to zrobisz, będzie po tobie.
Przyciąga mnie i wpija mi się w usta. Zdaję się na nią, podoba mi się, ślina i pot, płynne i soczyste pocałunki, pełne pożądania i przekory. Zdaję się na nią, o tak. Droczy się z moimi ustami, przytulam ją do siebie, przytrzymując rękawicami, ona ociera się o mnie, w spodenkach i koszulce, spocona w sam raz. Jej włosy przyklejają mi się do twarzy, osłaniając mnie przed wścibskimi spojrzeniami.
Ale Nicola, który śledził naszą walkę, odmierzając czas, za nic nie przepuści tego dziwnego pojedynku.
– Wpierw chcą się pozabijać, żeby potem zacząć się gzić. Co za niedorzeczna młodzież.
I odchodzi, kręcąc głową. Utrzymywać, że się gzimy tu i teraz? Ależ człowieku, to przecież sztuka. Sztuka, i to fantastyczna, niesłychanie wyrafinowana, mistyczna, dzika, elegancka, pierwotna. Wciąż się całujemy w rogu ringu, niczym się nie przejmując, teraz już swobodniejsi w uścisku i bardziej podnieceni, a przynajmniej ja na pewno. Spontan… totalny. Upuszczam rękawicę, która dziwnym zrządzeniem losu ląduje jej między nogami, ale Gin się odsuwa. Po chwili, jakby tego było mało, wkraczają na ring dwaj kolesie około czterdziestki z rzemykami na szyi, szpakowatymi włosami, wyglądają na facetów po przejściach.
– Wybaczcie, co, nie chcielibyśmy wam przerywać tej walki. Ale my chętnie byśmy poboksowali sobie na serio, o ile tylko się stąd zwiniecie.
– Właśnie, weźcie się obściskujcie gdzie indziej, dobra?
I w śmiech. Biorę Gin pod rękę, przytulając ją do siebie palcem rękawicy, i pomagam jej zejść z ringu. Ten potężniejszy, od którego wciąż czuć papierosami, nie może sobie darować.
– Ej, ale co to w ogóle za atrakcja walczyć z kobietą…
Gin wymyka mi się z objęć i przemyka się szybko pod liną, by znów stanąć na ringu.
– A właśnie że atrakcja i to jeszcze jaka… chcesz się przekonać? – I przybiera bojową pozycję. Staję między nimi, zanim całe zajście przerodzi się w krwawą jatkę.
– Okay, okay. Nie ma o czym mówić, zwalniamy wam ring. Przepraszamy was. Dziewczyna jest narwana.
– Wcale nie jestem narwana.
– Mhm, wobec tego lepiej będzie, jak pójdziemy na lody. I zaraz po cichu zwracam się do Gin, szeptem na ucho:
– Ja stawiam, ale proszę cię, odpuść już sobie. Gin rozkłada ręce. – Okay, okay.
– Właśnie, macie rację, najlepiej idźcie na lody.
– Tak, na lody o smaku czekoladek – buziaków bacio.
Obydwaj zanoszą się śmiechem. Jeden z nich krztusi się przy tym i charczę. Jeszcze tylko tego brakowało, żeby rzuciła mu coś na odchodnym. Gin znowu próbuje się odwrócić, ale siłą popycham ją przed siebie.
– Do szatni, prysznic, a potem lody. Marsz, i to bez dyskusji.
– Ej, boję się ciebie bardziej niż własnego tatusia. Popatrz, cała się trzęsę. – I odgrywa coś w rodzaju tańca pośladków, naśladując Afrykanki. A to ci dopiero. Klepię ją w tyłek, i to mocno.
– Marsz, powiedziałem. Do szatni.
Popycham ją, już po raz ostatni, toż to czysta przemoc, ale czego się nie robi, byle tylko mieć pewność, że poszła się przebrać. Fiuu, to dopiero się zmachałem. Skoro tak się sprawy mają. Mission impossible. Wierzyć mi się nie chce. Gin znów wyłania się zza drzwi szatni.
– Nie myśl sobie, przebieram się tylko dlatego, że jest jedenasta i właśnie upłynęła moja godzina przeznaczona na trening.
– Tak, oczywiście.
Przez chwilę patrzy na mnie zdezorientowana, z uniesioną brwią, po chwili ją opuszcza i się uśmiecha.
– Okay. – Dociera do niej, że tym razem jej ustąpiłem.
– Zajmie mi to tylko chwilę, widzimy się przy barze, w głębi siłowni. Też się idę przebrać. Ale walka. Sam nie wiem, czy lepiej, gdy toczy się na ringu, czy poza nim. Wyciągam kluczyki od szafki i zaczynam się rozbierać. A właściwie to co jest w niej takiego znów wyjątkowego? Idę pod prysznic. Owszem, okay, fajny tyłek, ładny uśmiech… Widzę szampon, który ktoś zostawił, i wylewam go sobie na głowę. Owszem, panna jest nawet zabawna, ma fajny patent z tymi siłowniami za friko. Nie daje się zgasić. Jednakże jest wyczerpująca. Tak, ale od jak dawna nie jestem w przyzwoitym związku? Od dwóch lat. Za to jak mi z tym dobrze. Wolny i ponętny. Śmieję się jak ostatni dureń, a tymczasem słodkawy szampon cieknie mi do oczu, kurwa mać. Piecze. Żadnego trucia: co robisz dzisiaj wieczorem, co robimy jutro, jakie mamy plany na weekend, oddzwonię do ciebie później, powiedz mi, że mnie kochasz, ty już mnie w ogóle nie kochasz, jak to cię nie kocham, kim ona była, dlaczego z nią gadałeś, z kim rozmawiałeś przez telefon? Nie, mowy nie ma. Dopiero co doszedłem do siebie, zakładając, że właśnie tak jest. Mam ochotę na „kalendarzynki". Każdego pierwszego dnia miesiąca jedna, drugiego – kolejna, trzeciego – jeszcze inna, czwartego – a kto to może wiedzieć, a nuż żadna, piątego – ta laska z zagranicy, spotkana zupełnie przypadkiem, szóstego… Gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść. Jesteś sam i wiesz o tym. Tak, pewnie, ale mi to wisi, nie chcę ugrzęznąć na dobre. Wycieram się i wkładam spodnie. Nie chcę się tłumaczyć. Zapinam koszulę i zabieram torbę. Idę w stronę wyjścia. Nawet się z nią nie pożegnam, i tak zdążę ją dorwać później, w Teatro delie Vittorie. A, nie. Nikt ich na dziś nie wzywał. Dobra, powiem jej o tym jutro, jak ją zobaczę. Sam rozumiesz, ona jest zdolna do wszystkiego, gotowa jeszcze zwalić mi się do domu i urządzić karczemną awanturę. Jeśli mnie akurat nie zastanie, to dorwie Paola. Z Paolem pójdzie jej jak po maśle, zmasakruje go. Sam rozumiesz, wziąłby ją za dziką bestię w ludzkiej skórze, za furiatkę, tygrysicę. Zawracanie głowy! Na dodatek muszę jeszcze na nią czekać. Kto wie, ile jej zajmuje przygotowanie się. Jakim typem kobiety będzie? Czy okaże się wyrafinowana, rozrzutna, będzie liczyła każdy grosz, miała wszystko gdzieś, zacznie się zachowywać jak szalona, kokai-nomanka, puszczalska, stanie się nie do zniesienia? Docieram do baru i zamawiam niezbyt zmrożony gatorade.
"Tylko ciebie chcę" отзывы
Отзывы читателей о книге "Tylko ciebie chcę". Читайте комментарии и мнения людей о произведении.
Понравилась книга? Поделитесь впечатлениями - оставьте Ваш отзыв и расскажите о книге "Tylko ciebie chcę" друзьям в соцсетях.