Rexanne Becnel - Siostry

W przedsionku dwaj młodzi paziowie wlewali ostatnie wiadra wody do ogromnej drewnianej balii. Weszła służąca z tacą obficie wyładowaną chlebem i mięsiwem, a za nią druga ze srebrnym dzbankiem i dwoma kielichami. Podczas gdy Norma wskazywała służącym, gdzie mają ustawić przyniesione rzeczy. Axton bez słowa zanurzył rękę w parującej wodzie. Polem usiadł na krawędzi balii i spojrzał na Linneę.

– Odeślij służbę. Nie będzie nam już potrzebna.

– Ale… ale… – zaczęła, lecz urwała natychmiast, widząc jego uniesioną brew.

Skoro miała dowieść, że jest miłą i posłuszną żoną, powinna była zacząć zaraz. Pełna sprzecznych odczuć, wśród których był zarówno lęk jak i zaciekawienie, powoli skinęła głową.

– Sama usłużę milordowi Axtonowi. Normo, wracaj na dół i zajmij się wszystkim, czym trzeba. Ale nie oddalaj się zbytnio – dodała pospiesznie. – Będę chciała z tobą porozmawiać, kiedy skończę. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, milordzie – zwróciła się do Axtona.

Zarumieniła się pod jego przeciągłym spojrzeniem. Wreszcie kiwnął głową, że się zgadza, więc odetchnęła z ulgą. Zaświtała w niej nadzieja, że w końcu pozwoli jej uczestniczyć w normalnym zamkowym życiu.

Poczekała, aż służący się oddalą; czuła, że zerkają na nią z zaciekawieniem. Axton nadal utrzymywał całe górne piętro twierdzy do ich wyłącznego użytku. Nie miała wątpliwości, że wszyscy w zamku dokładnie wiedzą, o jaki użytek chodzi.

Zastanawiała się, czy kiedy wreszcie zacznie prowadzić normalne życie, mieszkańcy zamku nadal będą się na nią gapić i plotkować za jej plecami tak jak teraz.

Postanowiła na razie nie zaprzątać sobie tym głowy.

Chociaż zdołała przynajmniej na jakiś czas odsunąć od siebie nieprzyjemne myśli, nie mogła uniknąć kąpieli z mężem. Zostali w przedsionku tylko we dwoje. Wprawdzie nie było drzwi, które by oddzielały przedsionek od schodów, więc dochodziły ich stłumione odgłosy z wielkiej sali, ale byli sami. Nikt nie odważyłby się wejść po schodach bez wezwania, skoro pan zamku wyraźnie określił swoje intencje wobec żony.

Linnea odetchnęła głęboko. Wyglądało na to, że Axton ceni prostolinijność, więc postanowiła być właśnie taka. Wyrazi swoje uczucia i opinie i będzie wobec niego szczera na tyle, na ile to będzie możliwe.

Nie we wszystkim jednak. Nie w sprawie prawdziwego imienia.

– Czego sobie życzysz, milordzie? Najpierw kąpiel, czy może wolisz zacząć od śniadania? – spytała. Dobierała słowa, jak przysłało na czułą żonę, ale wypowiadała je rzeczowym tonem sprawnej gospodyni Spojrzała na Axtona wyczekująco, lecz trzymała się od niego w bezpiecznej odległości.

– Żadnego jedzenia – mruknął przecierając czoło; skrzywił się, jakby ból się wzmógł pod dotknięciem. – Najpierw się wykąpię.

– Mogę przygotować napar z lawendy, mięty i słodkiej marzanny na uśmierzenie bólu – zaproponowała.

Przyjrzał jej się podejrzliwie.

– Czy to uleczy moją głowę i żołądek?

Linnea wzruszyła ramionami.

– Pomaga na jedno i drugie. Przygotowywałam ten napar wiele razy dla… – Urwała. Każda wzmianka o członkach jej rodziny wprawiała go w złość, a przecież nie miała zamiaru go denerwować.

Widocznie odgadł jej myśli, bo spojrzał na nią uważnie.

– Dla ojca?

– I brata – dodała nie spuszczając oczu.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Inaczej niż dotychczas. Po raz pierwszy on nie był drapieżnikiem, a ona nie była ofiarą. Jakby jego przejściowa słabość uczyniło ich równymi sobie. Nie mogła zmarnować takiej okazji.

– Kiedy mężczyźni z Maidenstone pozwalali sobie na zbyt wiele trunku, moje specyfiki pomagały im szybciej dojść do siebie. Mam przygotować coś takiego dla ciebie? – Pokiwał głową, ale wyczuła w nim pewną nieufność: postanowiła odpowiedzieć mu, nim zadał pytanie. – Chciałabym, żeby między nami zapanował pokój.

– Pokój – powtórzył. – Powiedz mi prawdę. Beatrix. Masz nadzieję, że ten pokój sprawi, iż zatrzymam twoją babkę tu w Maidenstone?

Zawahała się. Zeszłej nocy bez namysłu odpowiedziałaby twierdząco. Ale lady Harriet sama wolała wyjechać z zamku, żeby lepiej dopilnować przygotowań do nieuniknionego upadku Axtona. Linnea szukała w myślach odpowiednich słów.

– W świetle nowego dnia wydaje mi się, że byłoby lepiej dla wszystkich, gdyby wyjechała do opactwa Ramsay. Pozostając tu nie byłaby zadowolona. A jakie masz plany względem… reszty mojej rodziny?

– Mężczyźni z twojej rodziny muszą czekać na przybycie Henryka Plantageneta. Nic proś mnie. żebym ich uwolnił – ostrzegł. – Ta decyzji nic należy do mnie.

Linnea opuściła wzrok.

– Rozumiem. Ale chciałabym cię błagać, Axtonie, żebyś uznał zemstę za dokonaną. Osiągnąłeś cel. Nie dokładaj cierpień tym, którzy nie mogą się bronić.

– Gdybyś przypadkiem nie pamiętała, żono, przypominam ci. ze to ty najbardziej ucierpiałaś z powodu mojego porywczego charakteru.

Linnea spojrzała na niego zaskoczona tym, co usłyszała. Zbliżył się do niej, a z jego twarzy wyzierał już nie ból, lecz nieskrywane pożądanie. Wycofała się za balię.

– Nie zawsze byłeś zły, kiedy… mieliśmy ze sobą do czynienia.

Uśmiechnął się lekko.

– Ty także, bo inaczej miałbym więcej takich blizn – stwierdził pocierając ślad draśnięcia na ramieniu. – Nagle spoważniał. – Nie mogę ci obiecać, że będę potulnym mężem, skoro ty nie możesz mi obiecać, że będziesz uległą żona. Ale jakoś sobie poradzimy, tak czy inaczej.

Ściągnął buty i sięgnął do troków przytrzymujących spodnie w pasie. Linnea patrzyła zmieszana, bezwiednie podziwiając urodę jego męskiego ciała.

– Teraz się wykąpię – oznajmił. – A potem położę się do łóżka.

Troki puściły. Brunatny materiał ześliznął się po płaskim brzuchu. Linnea patrzyła jak urzeczona, niezdolna oderwać od niego oczu. Dopiero kiedy jednym zdecydowanym ruchem zsunął spodnie przez biodra i stanął zupełnie nagi, raptownie odwróciła wzrok.

– To niemożliwe. Łóżko jest zniszczone.

– Wezwij kogoś, żeby je naprawił. – Słyszała, jak boso podchodzi do balii, a potem z pluskiem wody zanurza się w parującej kąpieli, wydając z siebie głębokie westchnienie.

Najpierw łóżko. Łatwiej było zająć się zniszczonym meblem niż nagim męskim ciałem, które domagało się jej uwagi. Linnea skupiła się na poleceniu wydanym przez męża. Odchodząc nie mogła się jednak powstrzymać, by jeszcze raz nie ogarnąć pełnym zachwytu wzrokiem szerokiej muskularnej piersi porośniętej ciemnym, kręconym włosem. Musiała wezwać kogoś do zreperowania łóżka. Tak, koniecznie należało to zrobić. I czekało ją też przygotowanie dla męża leczniczego naparu.

– Wymocz się dobrze – powiedziała oddalając się ku schodom. – A ja dopilnuję… innych spraw – dokończyła niewyraźnie.

– Poczekaj, Beatrix!

Ale Linnea nie usłuchała. Raz jeszcze emocje wzięły górę nad rozsądkiem. Jak zawsze, jego nieodparta męskość połączona ze zniewalającym urokiem podziałały na nią jak grom z jasnego nieba. Rzuciwszy na niego okiem po raz ostatni, omal nie spadla ze schodów. Stał w balii ociekający wodą. Uosobienie męskiego piękna – jej mąż. Choć wielokrotnie doszło między nimi do najintymniejszego zbliżenia, nie była oswojona z jego nagością. I nie sądziła, by kiedykolwiek miała się oswoić.

Będzie musiała ponownie znosić jego bliskość. I to wkrótce. Ale może uda jej się lepiej nad sobą panować. Spiesząc do obowiązków modliła się w duchu o odzyskanie kontroli nad własnymi uczuciami.

Obawiała się jednak, że gdzieś po drodze zgubiła klucz do swego serca. I bała się, że nawet święty Juda nie pomoże jej go odnaleźć.

Linnea wysłała przed sobą całą armię pracowników. Bała się, że Axton będzie zły z tego powodu, ale miała nadzieję, że przygotowany przez nią napar poprawi mu samopoczucie. A może nawet pozwoli mu ujrzeć w niej coś więcej niż tylko podatne kobiece ciało.

Zaraz jednak skarciła się za te niemądre rozważania. Jakież miało znaczenie, czy Axton doceni jej talent do zarządzania domowym gospodarstwem? Jeśli plan babki się powiedzie, wkrótce nie będzie go w Maidenstone, a jego miejsce zajmie mąż Beatrix, kimkolwiek się okaże. I to, co Axton sądzi o niej jako o pani zamku, zginie pod ciężarem nienawiści, jaką będzie do niej czuł za to, że go oszukała.

Niestety, odwoływanie się do rozsądku niewiele pomagało. Prawda była taka. że nie pozostawała obojętna wobec Axtona. Może i był wojownikiem obdarzonym piekielnym charakterem, ale i tak zachowywał się lepiej od Maynarda. Nie potrafiła go nienawidzić. Nie tylko z powodu wrażeń, jakich dostarczały jej ich intymne zbliżenia. W gruncie rzeczy traktowa! ją przyzwoicie, a jej zależało na tym, by ją docenił.

To prawda, że uważał ją za Beatrix, przypomniała sobie. Nawet Maynard godziwie traktował Beatrix. Gdyby Axton wiedział, że nie jest najstarszą córka de Valcourta, pewnie by się nie wysilał na przyzwoitość. Przeciwnie, mógłby dać upust swej porywczej naturze.

Wczoraj wieczorem nie uderzył jej, ale gdyby się dowiedział prawdy… Zadrżała na samą myśl o tym. co mogłoby się zdarzyć.

Powiedziała sobie, że ma przed sobą długi dzień. Dużo czasu. I czy lubi Axtona. czy go nienawidzi, musi grać rolę, którą jej przydzielono. Musi udawać oddaną, kochającą żonę. by udowodnić, że jest wartościowym członkiem rodziny.

– Czy Ida będzie towarzyszyć lady Harriet do Romsey? – spytała Normę, kiedy razem wchodziły po schodach.

– Owszem, milady. Wyjeżdżają niebawem wraz z niewielkim oddziałem, który je będzie eskortował.

Linnea się skrzywiła. Z jednej strony była rada, że uwolni się od obecności srogiej babki. Z drugiej strony jednak mogły się pojawić nowe kłopoty.

– Mam nadzieję, ze pod jej nieobecność stan ojca się nie pogorszy. Norma pokiwała głową w zadumie.

– To smutne, ale można się było tego podziewać. Jego ojciec byt taki sam. Jednego dnia silny mężczyzna, a następnego złamany przeciwnościami losu, odchodzący od zmysłów ludzki wrak.