Bertrice Small - Sekutnica

– Ten cherlawy, wyglądający na chorego? – zdziwiła się Arabella. Nie było w nim nic królewskiego. Niski, miał nieproporcjonalnie długie nogi, a głowę za dużą w stosunku do reszty ciała. Spoglądał na wszystkich z miną, która zdradzała osobę niezbyt rozgarniętą. Wielki, przygięty nos prawie stykał się z górną wargą, grubą i szeroką. Na środku brody znajdował się głęboki dołek.

– Na Boga, panie, powiedz mi, że ten człowiek ma jakąś zaletę, bo na pewno jest najbrzydszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek w życiu widziałam – szepnęła Arabella.

– Niewiele dobrego można powiedzieć o tym królu – przyznał Anthony Varden, wstrzymując śmiech i obawiając się, że zaraz wybuchnie gromkim rechotem, bo lady Grey miała niewyparzoną buzię. – Król jest nerwowy, pośpiesznie podejmuje decyzje, ma nieznośny temperament i jest uparty. Mimo to trzeba przyznać, że na przekór wszystkim jego wadom to zaskakująco miły młody człowiek, moja droga. O, jest i diuk de Lambour. Właśnie wchodzi do ogrodu. Musimy dotrzeć do króla w tym samym czasie, co on, by mógł się pani dobrze przyjrzeć. Nagle lord Varden spoważniał.

Arabella odwróciła się i jej serce zaczęło mocniej bić. Zdenerwowana spoglądała na mężczyznę schodzącego do ogrodu po kamiennych schodach. Był wysoki i wyjątkowo przystojny. Odziany w purpurowy kaftan, zdobiony złotem i perłami, prezentował się olśniewająco, bo purpura pasowała do jego jasnej cery i ciemnych włosów. Jedna nogawka jego pantalonów była czerwona, a druga w biało-czarne paski, rękawy zdobiły wielkie guziki z masy perłowej. Przy złotym pasie umocował niewielką sakiewkę, zwaną escarcelle, w której mieściły się nóż i łyżka. Na szyi miał ciężki złoty łańcuch z okrągłym grawerowanym wisiorem. Na każdym z palców widniał pierścień. Włosy strzygł krótko przy uszach.

Arabella nie zdawała sobie nawet sprawy z faktu, że wpatrywała się w księcia, kiedy lord Varden pchnął ją w kierunku króla, mówiąc:

– Wasza wysokość, chciałbym zaprezentować jeszcze jednego zbiega z mego kraju, lady Arabellę Grey.

Arabella przestraszyła się nieoczekiwanej zmiany, ale na szczęście opanowała się szybko i skłoniła nisko, słuchając pięknego, jak na tak brzydką osobę, głosu króla:

– Witam we Francji, madame. – Wielka dłoń sięgnęła do jej twarzy. – Ależ Anthony, ona jest równie piękna, jak ja brzydki – rzekł ze śmiechem i zwrócił się do księcia de Lambour: – Czyż nie jest piękna, Adrianie? Nawet ty, który kolekcjonujesz piękne kobiety jak motyle na szpilkach, musisz przyznać, że jest wyjątkowa.

Arabella, ku wielkiemu zadowoleniu króla, zaczerwieniła się uroczo.

– I na dodatek skromna. Ależ urocza jest ta petite rosę d’Anglaise. Jak miło spotkać na mym dworze kobietę, która jeszcze potrafi się oblać pąsem, usłyszawszy komplement. Adrianie, cóż o niej myślisz?

Miał lazurowo-niebieskie oczy i Arabella nagle zdała sobie sprawę, że patrzy wprost na nią. Oceniał ją rzeczowo. Znów się zaczerwieniła.

– W rzeczy samej, niezwykle piękna, panie mój – rzekł cicho Adrian Morlaix.

– Uważaj na tego człowieka, madame - rzekł król – bo to znany uwodziciel pięknych kobiet.

– Tylko pięknych, panie? – zapytała Arabella, a król roześmiał się wesoło.

– Ta piękna angielska róża ma również kolce – rzekł z aprobatą.

– Czyż nie wszystkie kobiety posiadają takie kolce, panie? – odparł leniwie książę, ale nie udało mu się ukryć zainteresowania, jakie wzbudziła w nim lady Grey. – Jesteś mężatką, pani?

– Byłam, monseigneur - odparła, nie czując potrzeby dalszych wyjaśnień. Upewniał się, czy nie jest dziewicą, co w tym wypadku oznaczało zdobycz bez kłopotów i wyrzeczeń.

– Ostrzegam cię, mój książę – rzekł żartobliwie lord Varden – ta dama jest mi nie tylko krajanką, ale również daleką krewną, dlatego zwróciła się do mnie o pomoc. Będziesz musiał gdzie indziej poszukać sobie zdobyczy na dzisiejszy wieczór.

– Najdroższy Tony – Arabella poklepała poufale lorda Vardena po ramieniu – nie obawiaj się. Zdarzało mi się już odpierać ataki dżentelmenów takich jak diuk przy wielu okazjach. Na dworze króla Jakuba nie traciłam czasu na swawole, jak wiele innych szkockich dam o wątpliwej reputacji. Książę na pewno rozumie, że nie warto tracić czasu na kobietę cnotliwą, która nie dba o miłosne igraszki.

– Nie jesteś więc pani kobietą namiętną? – zapytał książę.

Arabella znów się zaczerwieniła.

– Ależ, panie! – krzyknęła zaskoczona jego bezczelnością i nieskrywanymi intencjami.

Diuk de Lambour roześmiał się tylko.

– Nie – rzekł – nie jesteś, pani, kobietą pozbawioną namiętności. To widać na pierwszy rzut oka.

– Adrianie – uśmiechnął się do przyjaciela król. – Jesteś niepoprawny. Mój spowiednik twierdzi, że twoje towarzystwo źle wpływa na stan mojej duszy.

– Panie mój, gdybym choć podejrzewał, że narażam cię na prawdziwe niebezpieczeństwo, dawno już odsunąłbym się od dworu – rzekł książę. – Poza tym wierne oddanie waszej wysokości dla Austriaczki, lady Margaret, jest dla nas wszystkich przykładem.

– Nie dla ciebie, mon ami? - zaśmiał się król i zwrócił się do Arabelli. – Życzę pani szczęścia we Francji, madame.

Arabella i lord Varden odeszli w stronę pozostałych gości. Gdy znaleźli się w pewnej odległości, król powiedział do przyjaciela:

– Wodzisz za nią wzrokiem, Adrianie. Rozumiem, że madame Grey wydała ci się interesująca.

– Sądzisz, panie, że naprawdę jest cnotliwa, czy to tylko poza? – zastanawiał się książę na głos. – Tak czy siak, zaintrygowała mnie. Nieważne, jak wiele zajmie mi to czasu, ale ta piękna rosę d’Anglaise, jak ją nazwałeś, będzie moja. Przecież taka piękna wdowa będzie kiedyś potrzebowała pocieszenia i uczucia.

– Ona nie jest wdową – rzekł spokojnie król.

– Co takiego?

– Adrianie, ze wszystkich ludzi, właśnie ty powinieneś najlepiej wiedzieć, że niewiele na dworze królewskim uchodzi mojej uwagi. Mego ojca nazywano Pająkiem, a ja, mimo iż nie mam uroku i dobrego serca, jakie przypisywano Ludwikowi XI, jestem synem Pająka. Wolę, by moja siostra i jej mąż na razie zajęli się rządzeniem krajem, bo czynią tylko to, co sam bym uczynił, wkrótce jednak będę musiał przejąć obowiązki należne królowi. Na razie odpowiada mi obecna sytuacja, ale wolę być na bieżąco informowany. Madame Grey rozwiodła się z mężem, by odzyskać dla swego dziecka majątek rodowy należny jej po śmierci lorda Greya. Kiedy król angielski odmówił przywrócenia jej tych dóbr, lady Grey uciekła do Francji, zostawiając córkę królowi, gdyż nie była w stanie dłużej jej utrzymywać. Na szczęście królowa angielska jest osobą o dobrym sercu i kobietą, więc przyjęła małą dziewczynkę do siebie. Madame Grey wynajęła niewielki domek nad rzeką, tuż pod miastem. Nie ma wiele pieniędzy, z tego, co wiem, i w końcu będzie musiała znaleźć sobie męża albo bogatego protektora, mon chere Adrianie. Prócz urody nie ma nic, co czyniłoby z niej cenną zdobycz na rynku małżeńskim, a jak sam wiesz, uroda niewielkie ma tu znaczenie. Zawsze chodzi o pieniądze, ziemię i odpowiednie koligacje. La petite rosę d Anglaise nie znajdzie sobie męża wśród francuskich szlachciców, ale może uda jej się złowić bogatego kupca. Szkoda jednak takiej urody dla jakiegoś grubego kupca. Cest domage!

– Wygląda na to, że zachęcasz mnie do uwiedzenia jej, panie – rzucił podstępnie diuk de Lambour.

– Ha! – roześmiał się król. – Nie potrzebujesz mojej zachęty.

– Cóż za człowiek pozwala takiej kobiecie uciec? – zauważył książę. – Ciekawe, czy za nią tęskni.

Król wzruszył ramionami.

– To nie ma znaczenia, mon ami. Jego strata może okazać się zyskiem dla ciebie, jeśli uda ci się ją uwieść.

W ciągu następnych tygodni okazało się jednak, że Arabella tak łatwo nie zejdzie ze ścieżki cnoty. Lord Varden, którego podejrzewano najpierw o to, że jest jej kochankiem, czemu zresztą on sam szybko zaprzeczył, ułatwił jej podróż do Loire, gdzie król przeniósł się z całym dworem. Tam znajdował się jego ukochany dom, Amboise, w którym zawsze spędzał lato. Anthony Varden udostępnił Arabelli część swego domu, a ona w zamian wzięła ze sobą służbę do pomocy przy jego prowadzeniu.

Jej znajomość z nieżyjącym szkockim królem Jakubem i krótki pobyt na jego dworze niezwykle łatwo wzbudziły zaufanie do niej i zapewniły stałe miejsce na dworze. Intelekt, w połączeniu z ostrym językiem i bystrym okiem, przyniosły jej reputację kobiety inteligentnej. To sprawiło jednak, że nie przepadała za nią starsza część dworzan i kobiety. Jednak u mężczyzn cieszyła się niesłabnącą popularnością. Madame Grey okazała się pokusą, jakiej żaden szlachetnie urodzony Francuz nie potrafił się oprzeć. Niestety, okazała się też kobietą cnotliwą.

Zaczęto się zakładać o to, kiedy la petite rosę d’Anglaise podda się namiętności i pozbędzie czarujących, ale niemądrych skrupułów. Zdecydowanym faworytem większości był, oczywiście, diuk de Lambour, mimo iż lady Grey niezmiennie odrzucała jego zaloty. Adrian Morlaix był znany z tego, że nigdy nie przegrał w miłosnej potyczce, choć teraz nie mógł się nawet pochwalić skradzionym całusem, a co dopiero zwycięstwem w alkowie.

Przez cale lato dworzanie z zadowoleniem obserwowali miłosną grę Morlaixa, która przeciągnęła się aż do wczesnych dni jesieni. Zajmowało ich to bardziej niż polityczne posunięcia Anglików i podstępne knowania w Bretanii. Czy madame Grey ulegnie naporowi dowodów miłości, jakie prezentował jej uwodziciel? A może diuk de Lambour zrezygnuje zmęczony i rozczarowany, jak wszyscy inni zalotnicy? Czymże były wieści o słabych zbiorach w północnych prowincjach w porównaniu z tym ekscytującym przedstawieniem…

– Co znaczy wyjechała? – krzyknął hrabia Dunmor. – Gdzie jest Arabella?

W oczach Margery Fleming pojawiły się łzy.