Danielle Steel - Rytm Serca

Tymczasem prawie wcale nie myślała o swoim stanie, łatwo bowiem było go ignorować. Jedynie zdarzające się niekiedy zawroty głowy, wzmożony apetyt i zmęczenie wskazywały, że spodziewa się dziecka. Była dopiero w trzecim miesiącu, w jej figurze nie zaszły jeszcze żadne zmiany, mogła więc zapomnieć o ciąży, myśleć tylko o swojej pracy i czekać na Stevena. Zaraz po jego odejściu powiedziała sobie, że wszystko się skończyło, że on nigdy nie wróci, a nawet gdyby wrócił, w ich związku na zawsze pozostaną rysy, później wszakże sama siebie przekonała, że to przelotna chwila szaleństwa w ich małżeństwie, pod innymi względami normalnym i zdrowym. Nie przyjmowała do wiadomości, że Steven się z nią nie kontaktuje, że nie chce odbierać jej telefonów, że zabierając z mieszkania wszystkie swoje rzeczy, dał wyraźnie do zrozumienia, iż dla niego ich związek już nie istnieje.

Przy kasie Adriana dostrzegła Billa z trzema wypełnionymi po brzegi wózkami. Niosąc do samochodu swe skromne zakupy, znowu poczuła smutek. Tygodniowe sprawunki mogła teraz zmieścić w dwóch torbach. Odkąd opuścił ją Steven, wszystko w jej życiu się skończyło. Gdy weszła do mieszkania, wydało jej się dziwacznie puste. Położyła zakupy na lodówce, zgasiła światła i poszła na górę. Jej ubrania wciąż znajdowały się w pudłach, w których zostawił je Steven. Długo leżała na łóżku, myśląc o nim i zastanawiając się, co będzie robił w czasie weekendu. Ogarnęła ją pokusa, by zadzwonić i błagać go o powrót, przyrzekając, że zrobi wszystko… Wszystko oprócz usunięcia ciąży. Dziecko przestało być problemem do dyskusji. Problemem stało się życie bez męża. Z nieustannym zdziwieniem uświadamiała sobie, jak bardzo czuje się zagubiona, opuszczona i zdradzona. Po niemal trzech latach małżeństwa nie pamiętała już, jakimi rozrywkami przedtem umilała sobie czas. Jakby wcześniej nie mieszkała sama, jakby jej życie zaczęło się wraz z poznaniem Stevena.

Minęła trzecia, gdy wreszcie zasnęła, obudziła się po jedenastej. Wstała, wzięła prysznic i przygotowała sobie jajecznicę, potem przejrzała rachunki i zrobiła pranie. Rozglądając się po salonie, wybuchnęła śmiechem. Jedno było pewne: łatwo utrzymać porządek w pustym domu. Nie musiała niczego wygładzać ani wycierać, nie musiała martwić się o plamy na kanapie ani podlewać kwiatków, ponieważ Steven także je zabrał. Teraz wystarczyło, że pościeliła łóżko i odkurzyła podłogi. O wpół do trzeciej poszła na basen, gdzie zobaczyła Billa przygotowującego piknik. Konferował z dwoma mężczyznami, których Adriana widziała już wcześniej, a dwie kobiety ozdabiały wazonami z kwiatami ogromny stół. Najwyraźniej wieczorne przyjęcie miało być nie lada wydarzeniem. Zrobiło jej się żal, że nie weźmie w nim udziału. Czekał ją samotny wieczór, nie mogła nawet odwiedzić Zeldy, która pojechała z przyjacielem do Meksyku. Jedynym sposobem wypełnienia czasu pozostało tylko kino.

Pomachała do Billa, potem długo pływała na plecach, rozkoszując się słońcem. W końcu wyszła z wody i na jednym z leżaków ułożyła się na brzuchu. Bill podszedł do niej i usiadł obok. Wyglądał na szczęśliwego, choć wyczerpanego.

– Proszę w przyszłym roku przypomnieć mi, żebym tego nie robił – powiedział, jakby od lat łączyła ich przyjaźń. W rzeczywistości zbliżało ich to ciągłe wpadanie na siebie. Mieszkali i pracowali w tych samych budynkach, nawet zakupy robili w tym samym sklepie nocnym. – Powtarzam to co roku – zniżył konspiracyjnie głos. – Ci ludzie doprowadzają mnie do szaleństwa.

Adriana uśmiechnęła się. Był mimo woli zabawny. Chociaż bardzo się zmęczył, widać było, że rad jest z tego, co zrobił.

– Założę się, że świetnie pan się bawi – powiedziała.

– No pewnie. Sherman prawdopodobnie też świetnie się bawił maszerując na Atlantę, choć to, jak sądzę, było łatwiejszym przedsięwzięciem. – Pochylił się ku niej, by nikt inny nie mógł go usłyszeć. – Ci ludzie wyobrażają sobie chyba, że w tym roku powinienem był kupić homara. Powiedzieli, że przez ostatnie trzy lata przygotowywałem steki, hamburgery i hot dogi, więc dobrze by było urozmaicić wreszcie menu. Panie chcą zrobić składkę. Chryste, czy była pani kiedykolwiek na składkowym pikniku? Czy ktokolwiek w ogóle słyszał o składkowym hot dogu na Czwartego Lipca? – W jego głosie brzmiało szczere oburzenie. Adrianie ten pomysł wydał się zabawny. – Chodziła pani w szkole na pikniki z okazji Czwartego Lipca?

Skinęła głową.

– Tak. Najpierw jeździliśmy na Cape Cod, a potem, jak byłam starsza, do Martha’s Vineyard. Uwielbiałam to miejsce. W Kalifornii takich nie ma. Pamiętam tę cudowną atmosferę letnisk i wspaniałych plaży, pamiętam, jak przez cały rok czekałam, żeby znowu spotkać dzieci, z którymi co lato się bawiłam.

– Tak. – Bill uśmiechnął się do swoich wspomnień. – My spędzaliśmy to święto na Coney Island. Jeździliśmy kolejką i oglądaliśmy sztuczne ognie. Mój ojciec wieczorem przygotowywał wspaniały piknik na plaży. Jak byłem starszy, rodzice kupili dom na Long Island. Mama przygotowywała wtedy prawdziwy piknik w ogródku, ale zawsze uważałem, że czasy Coney Island były lepsze. – Bill, jedynak, który szalał za swoimi rodzicami, zachował wspaniałe wspomnienia z dzieciństwa.

– Czy pana rodzice dalej urządzają te pikniki?

– Nie – odparł Bill. Żal i szok po ich stracie dawno już minęły, pozostały tylko ciepłe wspomnienia. Bill spojrzał na Adrianę. Podobał mu się wyraz jej oczu, czarne włosy spływające na ramiona. – Umarli niedługo potem, jak kupili ten dom na Long Island. To było dawno temu… – Przed szesnastoma laty. Miał dwadzieścia dwa lata, gdy umarł ojciec, a w rok po nim odeszła matka. – Wydaje mi się, że co roku przygotowuję ten piknik ze względu na nich. Może w ten sposób mówię, że pamiętam?… – Uśmiechnął się ciepło do Adriany. – Odnoszę wrażenie, że większość mieszkańców naszego osiedla nie ma tu rodzin. Mamy dziewczyny, dzieci, psy i przyjaciół, ale nasze ciotki, wujowie, rodzice, dziadkowie i kuzyni są gdzie indziej. Poważnie mówiąc, czy zna pani kogoś, kto wychował się w Los Angeles? Chodzi mi o normalną osobę, nie kogoś, kto wygląda jak Jean Harlow, a w rzeczywistości jest facetem do szaleństwa zakochanym w swojej siostrze. – Adriana roześmiała się. Bill był tak prawdziwy, głęboki, solidny, a jednocześnie niekiedy tak zabawny i beztroski. – Skąd pani pochodzi?

Już chciała powiedzieć, że z Los Angeles, lecz się powstrzymała.

– Z New London w Connecticut.

– A ja z Nowego Jorku. Teraz rzadko tam wracam. Bywa pani w Connecticut?

– Nie, jeśli nie muszę. – Uśmiechnęła się. – To stało się mało zabawne, odkąd rodzina przestała jeździć do Martha’s Vineyard, a ja poszłam na studia. Ale moja siostra tam mieszka. – Razem z dziećmi i nieprawdopodobnie nudnym mężem. Nie potrafiła się z nimi dogadać, a po ślubie ze Stevenem przestała nawet próbować. Teraz należało im powiedzieć o dziecku, postanowiła jednak czekać na powrót męża. Tłumaczenie, że jest w ciąży, a Steven odszedł, nie mówiąc już o powodach jego odejścia, wydawało jej się zbyt skomplikowane. To wszystko sprawiało, że z całej siły starała się nie myśleć o swoim stanie.

– Szkoda, że nie może pani przyjść wieczorem – rzekł ze smutkiem Bill.

Adriana pokiwała tylko głową, zakłopotana swoim kłamstwem, lecz łatwiej było po prostu zostać w domu. Wstała i zeszła do basenu, Bill wrócił zaś do swych przygotowań. W jakiś czas potem poszedł do domu, żeby zapeklować steki. Piknik zapowiadał się wystawnie.

Wróciwszy do domu o piątej, Adriana położyła się na łóżku i usiłowała czytać, lecz nie potrafiła skoncentrować się na lekturze. Ostatnio często jej się to zdarzało, za wiele spraw miała bowiem na głowie. O szóstej zaczął się piknik. Za oknem rozbrzmiewały rozmowy, muzyka, śmiechy. Wyszła na balkon, gdzie dochodził ją zapach jedzenia, choć nie widziała uczestników zabawy. Nie ulegało wątpliwości, że świetnie się bawią. Brzęczały kieliszki, ktoś nastawiał stare płyty Beatlesów i muzykę z lat sześćdziesiątych. Adrianie zrobiło się przykro, że nie poszła, ale czułaby się niezręcznie, wyjaśniając powody nieobecności Stevena, choć już wcześniej powiedziała Billowi, że wyjechał służbowo do Chicago. Nie mogła pójść sama. Przedtem nigdy tego nie robiła, teraz zaś jeszcze nie przywykła do swego stanu „kobiety wolnej”. Smakowite aromaty sprawiły jednak, że ogarnął ją straszliwy głód. Poszła w końcu do kuchni, lecz nic w lodówce nie przypominało tego, czego zapach czuła w nozdrzach, a nie chciało jej się gotować, mimo że umierała wprost z głodu. Było już wpół do ósmej, a od śniadania nie miała nic w ustach. Zastanawiała się, czy nie wmieszać się w tłum gości, złapać coś do jedzenia i zniknąć. Przecież potem mogłaby czekiem zapłacić Billowi Thigpenowi za kolację, załatwić wszystko tak, jakby poszła do baru szybkiej obsługi lub chińskiej garmażerii. Może wziąć hamburgera i przynieść go do domu, nie musi zostawać na przyjęciu.

Pobiegła szybko na górę, przed lustrem w łazience uczesała włosy i związała w ogon białą satynową wstążką, potem włożyła meksykańską sukienkę z białej koronki, którą ze Stevenem kupili w Acapulco. Sukienka była ładna, bardzo kobieca i wygodna, jej luźny krój maskował lekkie zgrubienie w talii, którego nie było jeszcze widać, choć już utrudniało noszenie spodni i obcisłych dżinsów. Nogi wsunęła w srebrne sandałki, w uszy wpięła wielkie srebrne klipsy. Przed samym wyjściem jeszcze się zawahała. A jeśli na piknik przyszły same pary? Jeśli nie spotka nikogo znajomego?… Zaraz się jednak pocieszyła: przecież zna Billa. Nie szkodzi, jeżeli nie będzie sam, w końcu zawsze odnosił się do niej po przyjacielsku.

Chwilę potem Adriana znalazła się na skraju tłumu oblegającego jeden z wielkich stołów, na których ułożone było jedzenie. Do jej uszu dochodziły fragmenty anegdot i historyjek opowiadanych przez rozbawionych gości. Niektórzy siedzieli na brzegu basenu z talerzami na kolanach i popijali wino. Koło rożna, ubrany w koszulę w biało-czerwone paski i białe spodnie, stał Bill Thigpen, ze zręcznością zawodowca nakładając steki na podstawiane talerze.