Omar kaj Hamul sidis inter la plej eminentaj saĝuloj, ne malproksime de la reĝo, sub la alta plafono. Ilu-ittia troviĝis ĉe la alia ekstremaĵo de la honora tablo, inter aro da dignoplenaj ministroj.

La ĉefa manĝo jam finiĝis, kaj la tabloj estis kovritaj per oraj vinujoj kaj fruktujoj. La reĝaj gastoj trinkis la plej bonajn vinojn kaj fruktosukojn, kaj manĝis la plej bongustajn fruktojn, kiujn la hejmlando, Sirio kaj Kanaano povis produkti. Aro da harpistoj ĵus forlasis ĉirkaŭbaritan spacon antaŭ la reĝa estrado, kaj seso da ĵonglistoj eniris ĝin. Post multfoja riverencado ili ludis serion da treege lertaj ĵonglaĵoj; jen unuope, jen du- aŭ triope, aŭ ĉiuj kune. Unu el la prezentistoj ludis malspritulon, kaj lude fariĝis mokataĵo de siaj kunuloj. Per trafaj ŝercoj ili ofte elvokis ĉiuflanke koran ridadon. Tuj kiam tiu prezentado finiĝis, enkuris facilmove kvar tre malpeze, preskaŭ diafane vestitaj dancistinoj. Gracie riverencinte antaŭ la gereĝoj, ili komencis serion da malsimplaj, figuraĵaj dancoj ĉe ritmaj sonoj de cimbalo kaj tambureto. Tondra aplaŭdo sekvis ĉiun eron de la programo. La viroj, junaj kaj maljunaj, tributis al la beleco kaj la lerteco de la dancistinoj la plej malavaran admiron. La plej fervoraj admirantoj ŝajne elektis por si lokojn apud la dancejo por interŝanĝi rigardojn kun la virinoj, kaj por flustri al ili amindumaĵojn. Kelkaj el ili eĉ kuraĝis, dum la paŭzoj, prezenti sian oran vinpokalon al aparta favoratino, por ke ŝi trinku el ĝi. Sed tio videble malplaĉis al la reĝo, kaj oni sin detenis ĝis post la foriro de la gereĝoj. Tiam la gastoj sin fordonis al ĉiuspecaj ekscesoj. — Stranga fino de solena, religia festo!

Iom da tempo, antaŭ ol tio okazis, Zalmuna subite rimarkis, ke tri ĉefpastroj, kiuj ĝis antaŭ nelonge sidis tre proksime de la reĝo, estis for, kaj ke Omar, Hamul kaj Gamil-Sin, la ĉefdirektoro de la astrologia kolegio, okupas iliajn lokojn, interparolante kun li. Ŝi ankaŭ rimarkis, ke Ilu-ittia eĉ ne unu fojon vizitis la parton de la festenejo, kie sidis Omar, malgraŭ la intima amikeco, stariĝanta inter ili, pri kiu li fanfaronis. Scivole ŝi demandis sin — kial?

La reĝino atentigis kun malplezuro la korteganinojn, sidantajn apud ŝi, pri du junaj dandoj, kiuj sintrudeme amindumis la dancistinojn. Ŝi estis altkreska, belstatura virino kun dignoplena mieno. Kvankam ŝi ne estis tiel lukse vestita, kiel kelkaj el la korteganinoj, ne estus malfacile diveni, kiu el la virinoj sur la balkono estas la reĝino. Ŝia beleco — ĉar bela ŝi estis, malgraŭ la trideknaŭ jaroj de sia aĝo — estis beleco, kiu eble ne allogus tre multajn virojn, kaj certe trovus malŝaton ĉe multaj kritikemulinoj. Alta, belforma frunto kaj grandaj, vivecaj okuloj indikis inteligentecon pli ol ordinaran. La mieno estis fiera, sed ŝajne ne tiom pro ŝia reĝa rango, kiom pro ia konsciata aŭ imagata supereco de la spirito. Ŝia vizaĝo estis kutime bonkora, sed esprimo de amindeco sur ĝi ofte difektiĝis per moka rideto ĉirkaŭ la iom maldikaj lipoj, suspektiganta iom nefirman kaj nesinceran karakteron.

Dum la reĝino parolis, servistino timeme alproksimiĝis, tenante en la mano malgrandan, per sigelo fermitan saketon.

— Volu permesi, via reĝina moŝto, — ŝi diris, — treege urĝa komunikaĵo alvenis por mia sinjorino Zir-Nana.

— Prenu ĝin, Zir-Nana, kaj senĝene legu, — diris la reĝino, — mi esperas, ke ĝi ne enhavas malbonan novaĵon.

Zalmuna prenis la saketon, kaj, rompinte la sigelon, eltiris el ĝi du malgrandajn, surskribitajn cilindrojn. Tuj post lego de la unuaj du aŭ tri linioj, ŝi paliĝis, kaj la mano, tenanta cilindreton, ektremis. La reĝino, vidante tion, flustris al ŝi kunsenteme:

— Vi ĉagreniĝas, Zir-Nana; kio okazis?

Zalmuna embarasiĝis kaj respondis eviteme:

— Ajla raportas, ke nokta ŝtelisto eniĝis en la domon kaj ŝtelis altvalorajn objektojn. Mi ne povas klare deĉifri la skribaĵon, ĉar la lumo ne estas sufiĉe hela.

— Sinjorinoj, — diris la reĝino, kun signifoplena rigardo al la dancistinoj, — jam venis la tempo, kiam sinjorinoj devas sin retiri de la festeno. Ni iru. — Sin turnante al Zalmuna, ŝi aldiris: — En via propra ĉambro, Zir-Nana, vi povos legi la cilindrojn pli oportune. Mi esperas aŭdi morgaŭ, ke la novaĵo estas malpli malbona, ol vi timas.

Tuj kiam Zalmuna povis sin liberigi, ŝi rapidis al la ĉambraro en la palaco, metita je ŝia dispono. Lampoj jam estis eklumigitaj en ŝia buduaro, kaj en portebla fajrujo brulis amaseto da lignokarbo, plenigante la ĉambron per komfortiga ardo. En ŝia dormoĉambro servistino atendis ŝin, por prizorgi ŝian senvestiĝon.

Starante sub duo da lampoj, pendantaj de plafontrabo, Zalmuna avide legis kaj relegis la kojnoforman skribaĵon. Ŝia bela vizaĝo, kiu laŭvole povis aspekti tiel serena, kiel lago en trankvila, suna mateno, pli kaj pli tordiĝis de kolerego; kaj en ŝiaj okuloj, el kiuj ŝi povis eligi, laŭvole, rave dolĉajn aŭ revemajn rigardojn, fulmece aperis intersekve esprimoj de morta malamo, dolorplena ĉagreno kaj timo. Post kelke da momentoj ŝi sidiĝis sur kanapo por streĉe mediti pri la embarasa situacio, en kiun ŝi subite ĵetiĝis.

Ŝi ne dubis unu momenton, ke la ruza ŝtelisto estis Lemuel, kaj ke lia celo estas malfermi la okulojn de Omar, kaj malkovri al la tuta mondo ŝiajn intrigojn. Ŝia koro furioze batis ĉe la penso, ke Omar ekscios pri la parto, kiun ŝi prenis en la okazigo de la malfeliĉoj en Betraĥ, kaj ke lia amo cedos lokon al la plej profunda abomeno. Tuj ŝi klare komprenis, ke ŝi povas trovi sendanĝerecon nur en la morto de Lemuel, okazigota, antaŭ ol li povos komuniki la novaĵon al sia intimulo. Zalmuna estis certa, ke Omar estos la unua persono, al kiu li sciigos sian eltrovon. Tiel same, kiel Ajla, ŝi rompis al si la kapon, kial Lemuel iris al Eridu, kaj kial li ne tuj informis Omaron kaj Ijobon. Fine ŝi konkludis, ke plej kredeble li ne sufiĉe komprenis la sekretan, antikvan skribaĵon, kaj volis serĉi en Eridu pluajn klarigojn.

Unu fakto iom senpezigis al ŝi la koron kaj enlasis esperon en ĝin: ĝis antaŭ nemultaj minutoj Omar sciis nenion pri tiu embarasega afero! Ŝi do nepre devos tuj klopodi, ke li neniam eksciu. Pri eblaj antaŭrimedoj ŝi streĉis al si la cerbon, ellaborante, en rapida intersekvo, seson da planoj, kaj tuj forlasis ilin kiel maltaŭgajn aŭ mankohavajn. Ŝi volis, se iel eble, zorgi, ke la ĉefpastroj ne sciiĝu, ĉar ŝi timis, ke ili samtempe eltrovos ŝian pekan amon al Omar. Tamen fine ŝi konvinkiĝis, ke ŝi ne povos sukcese silentigi Lemuelon sen ilia helpo. Decidiĝinte do, Zalmuna energie leviĝis kaj sciigis al la servistino, atendanta ŝin en la dormoĉambro, ke ŝi nepre devas tuj viziti Uzibitumon, la ĉefpastron, kaj ke ŝi forestos eble unu kaŝbuon. La knabino surprizite balbutis:

— Ho, kio estas al vi, mia kara sinjorino? Vi ja aspektas mortepala kaj tre ĉagrenita!

Kortuŝite de la sincera maltrankvilo de la servistino pro ŝi, Zalmuna respondis:

— Ne afliktiĝu, Belizunu; la vojoj de nia vivo ne ĉiam kondukas tra florĝardenoj. Zorgu, ke la noktogardisto en la ĝardena vestiblo atendu mian revenon, kaj admonu lin, teni sian buŝon fermita. Mi scias rekompenci diskretecon.

Surmetinte ŝalon sur la kapon kaj ŝultrojn, Zalmuna eliris. Ŝi trapasis rapidpaŝe la ĝardenon, kie antaŭ kelke da horoj ŝi subite renkontis Omaron, kaj kie, la unuan fojon, ŝi eksentis la plenan forton de sia pasia amo al tiu viro. Unu momenton ŝi haltis kaj rigardis la lokon apud la florbedo, kie ili staris, vizaĝon kontraŭ vizaĝo. Tie iliaj okuloj faris reciprokan konfeson de amo, kontraŭ kiu ili antaŭe vane batalis. Senscie ŝi frotis al si la frunton, kvazaŭ ŝi povus per tio elvekiĝi el malbela sonĝo. Nun la alie sagaca virino ekkomprenis, kiel malsaĝe ŝi agis. Ŝi legadis la koron de la honesta, nobla viro, kiel skribotabuleton de infano; ŝi komprenis lian hezitemon, kaj ne povis ne admiri lin pro ĝi. Penante trompi lin, ŝi efektive trompis sin mem; ĉar ŝi ne sufiĉe konis sian propran koron.

Tiaj pensoj fulmorapide trapasis ŝian febran cerbon, dum ŝi momente haltigis la paŝojn. Poste ŝi rapidis antaŭen tra la silenta parko, kiu en kaprica lunlumo aspektis timiga kaj fantomplena. — Kio ajn estos la sekvoj, — ŝi diradis al si en la pensoj, — mi amas lin, kaj devas malhelpi renkonton inter li kaj Lemuel.

Per la pozicio de la steloj Zalmuna vidis, ke noktomezo ne estas malproksima; kaj, timante, ke Uzibitum sin retiros antaŭ ŝia alveno, ŝi duobligis la rapidecon de siaj paŝoj. Trapasinte la parkon, ŝi prenis interdoman, solecan vojeton por ŝpari tempon. Ne malproksime de la enirejo en la vojeton, ŝi trafis festene vestitan viron, pli ol duone ebrian. La festemulo, gaje ridante pro sia bonŝanco, penis bari la vojon al Zalmuna, kaj per malklara, balbuta voĉo kantetis:

— Kien vi rapidas, ĉarmulino? Rave estas en la reĝa parko. Venu…

— Foriĝu, malsaĝulo, el mia vojo!

Forta vangofrapo igis la trudiĝeman amindumanton ŝanceliĝi kaj fali; kaj Zalmuna rapidis antaŭen, ne plu atentante lin. Antaŭ ol ŝi trapasis la interdomejon, la afero jam forflugis el ŝiaj pensoj.

Zalmuna eniris longan, kompare mallarĝan ĉambron, lumigitan nur en la profundo per duopa lampo, pendanta de plafona trabo. Sub al lamplumo, ĉe malgranda tablo, sidis tri viroj, la ĉefaj pastroj, kiuj kune konsistigis la plej grandan kaj la efektivan potencon de la regno. Unu el la viroj, Uzibitum, la mastro de la domego, sidis sur masiva ŝtona kaj ŝajne senkomforta seĝo, tiel ke lia dorso estis turnita al la enirejo. La aliaj viroj sidis ĉe la kontraŭa flanko de la tablo sur pli luksaj kaj molaj seĝegoj. Ni rigardu la tri virojn iom pli atente.

Ĉiuj estis senbarbaj — okulfrapanta kontrasto kun la ĝenerala kutimo de la lando en tiu antikva tempo — kaj tonsurhavaj. Uzibitum estis el ĉi tiu altranga trio senkontraŭdire la plej rimarkinda persono. Malgraŭ lia pli ol meza aĝo, lia altkreska, malgrasa figuro aspektis preskaŭ junece fleksebla kaj fortetendena. Lia vizaĝo devigus tujan atenton en ĉia amaso da inteligentuloj. Ĉe masiva kapo kaj larĝa frunto, liaj makzeloj estis rimarkeble maldikaj. Tio kaj iom kavaj tempioj supozigus homon, dotitan per imagemo kaj poeziemo, pli ol viron de superestrema volpovo, tian, kia li efektive estis. Liaj klaraj, penetremaj okuloj, lia firma buŝo kaj elstara, kurba nazo tuj indikis viron sagacan, neflekseblan, severan; tamen viron de vizioj, kaj ne tute sen pli noblaj impulsoj.