Prenante la bridon de sia ĉevalo el la mano de Adaha, kaj rigardante al ŝi en la okulojn, Benoe diris:

— Timo mallumigas viajn belajn okulojn. Kial? Ĉu vi ne povas fidi al viro, kiu dufoje savis vian vivon? En ambaŭ okazoj mi riskis mian propran vivon pro vi.

Timeme Adaha respondis:

— Natura timo, nepetate, eniras la koron de soleca knabino, vojaĝanta en sovaĝa lando. Sed volu kredi, sinjoro, mi estas al vi tre, tre danka pro via heroa helpo.

— Sincera dankeco, tamen, devus forpeli ĉiun timon el via koro.

— Ne malŝatu mian dankemecon, tial ke ne tute prosperis al ĝi forpeli ĉiun timon. Du kontraŭaj sentoj ofte loĝas samtempe en la koro.

— Eble dankeco ne sufiĉas. Mi sopiras al io pli forta, Adaha — via gastiganto en Ur sciigis al mi vian nomon. Amo kaj timo ne povas esti kunuloj.

La knabino ne respondis al ĉi tiu aludo, kaj timeme palpis la bridon, kuŝantan sur la arĝenteblanka kolo de la azeno. Tiam, rimarkinte la longajn ombrojn, kiujn la subiranta suno ĵetis sur la vojon, ŝi subite ekkriis:

— Jam vesperiĝas, kaj mi devas rapidi. Mia vojaĝo estas treege urĝa.

Ombro de malplezuro trakuris la vizaĝon de la rabisto:

— Bone, — li diris, — ni rapidu. — Facile saltinte sur la selon, li ekprenis la bridon de la azeno, kaj trotigis la beston. Post kelke da minutoj li demandis: — Kien vi iras?

Heziteme la knabino respondis:

— Al Babel.

— Al Babel! — Benoe ripetis kun granda miro, — sola?

— Jes. Tamen ne sola. La Eternulo estas ĉe mia flanko kaj ŝirmas min.

— Vere granda estas via fido, kaj granda la fideleco al via sinjoro, ho junulino! Kiu estas la feliĉa mortemulo, kiun vi nomas sinjoro?

Denove Adaha hezitis. — Li estas posedanto de granda, princa bieno en la lando Uc, — ŝi fine respondis eviteme.

Benoe ektiris la bridorimenojn, por malakceli la kuron de la bestoj, kaj kun tono, samtempe malgaja kaj malpacienca, li demandis:

— Adaha, ĉu mi meritas ĉi tiun malkonfidon? — Tiam, dezireme esplorante ŝian vizaĝon, li diris pasie: — De la unua momento, kiam mi vidis vin hieraŭ vespere, mia koro sklaviĝis, kaj mi ĵuris per Nana, la diino de la amo[23], ke mi ne ripozos, ĝis vi estos mia.

Adaha, kiu jam atendis kun timo ian pli definitivan amkonfeson, konfuziĝis de tia eksplodo, kaj nevole retiriĝis iomete de la viro ĉe sia flanko. Ŝi paliĝis, kaj la mano tenanta la bridon, ektremis. Tion la juna rabisto rimarkis, kaj pli milde li parolis plue:

— Solece al mi estas en mia tendo dum la somero, kaj la domo de la patro en Uruk sopiras al la delikata influo de dolĉa virino. Adaha, mi, Benoe, filo de Ŝamkuratu, devenas de princa gentestro. Mi povas ĉirkaŭi vin per lukso kaj feliĉo. Iru kun mi (post kiam vi estos plenuminta vian devon) en mian landon, kaj fariĝu patrino de gento, inda je miaj princaj antaŭuloj… ĉu vi havas nenian respondon por mi, Adaha? Memoru, ke hieraŭ mi povus esti perforte kondukinta vin en mian tendon — kaj aliaj sur mia loko tion farus — sed via nobla mieno inspiris min per pli altanima deziro, nome, gajni vian koron per amo.

Adaha ankoraŭ restis silenta, kaj Benoe post momento daŭrigis:

— Ĉiuokaze, mi intencas nepre atingi mian celon.

Dum la parolo de la amindumanto Adaha maltrankvile cerbumis, kiumaniere ŝi povos agi prokraste. Fine ŝi diris milde:

— La penso pri via okupo teruras min. Kiel povus mia koro harmonii kun la koro de kunulo de kruela, maldelikata rabistaro?

Fervore Benoe respondis:

— Volonte mi forlasos pro vi mian vivokupon. Juneca aventuramo igis min alpreni ĝin, kaj malakordo kun parencoj, kiu jam ne ekzistas. Volu kredi, ke jam delonge naŭzas min la besteco de la kanajlaro. Pri tio vi mem ja povas atesti. — Ekprenante la manon de la knabino, li diris espereme: — Se tio estas la sola malhelpo, Adaha…

— Estas alia, tre grava. — Per tio tuj interrompis lin la junulino, ĝentile eltirante la manon el lia teno.

— Kia?

— Mi edukiĝis en la antikva kredo al Jehova, la Eternulo, kaj nun loĝas inter fervoraj kredantoj al Li, la sola, vera Dio. Mi tutkore partoprenas ilian fervoron.

— Ho; figon por la tuta Ĥaldea gediaro! Montru al mi, ke via Jehova estas la vera dio, kaj mi servos al Li kune kun vi ĝis la fino de miaj tagoj!

— Ne, — ekkriis Adaha, — tio ne estas ĉe ni afero kiel vestoŝanĝo. Ĝi estas afero tuŝanta la profundon de la animo.

— Sendube. Kredu, Adaha, mi sentas ĝian gravecon; mia, pro ĝojo saltanta koro malsaĝe puŝis min en ĉi tiun facilanimecon. Donu do al mi esperon. Vian amon mi meritas; ne fortenu ĝin.

— Ĉu la koro povas doni, kion la koro ne posedas?

— Ne. Sed vi kapablas ami. Ĉiu trajto de via dolĉa vizaĝo montras amemon. Trezoro da amo kuŝas en la profundo de viaj lumaj okuloj. Adaha, jam al mi vi apartenas per ĉiuj leĝoj, homaj kaj diaj.

— Ĉu iu povas aparteni al pli ol unu? Prezentu do al vi, ke iu ŝuldas al mi dankon tiel grandan, kiel mi ŝuldas al vi; ke mi… jam ŝuldas al iu senmortan dankon.

— Vi estas tro evitema, junulino…

Antaŭ ol Adaha povis pripensi pluan argumenton, ili rimarkis kolonon de fumo, leviĝantan malantaŭ herbokovrita altaĵeto, kaj, momenton poste, aŭdis gajan ridadon, venantan el la sama direkto. Ili trafis malgrandan karavanon, konsistantan el dudeko da viroj kaj virinoj, kiuj en tiu momento komencis fari aranĝojn por dumnokta loĝo en oportuna valeto. Laŭ aspekto la homoj estis bonhavaj kaj ĝentilaj, kaj ili tuj akceptis la alvenantojn kun afableco kaj bonhumoro; kelkaj el ili eĉ kun tumulta gajeco. Poste Adaha kaj Benoe sciiĝis, ke la karavano konsistis el tri aroj, nome, kelke da pastroj kaj hierodulinoj; dekkelke da pleje junaj sinjoroj kaj sinjorinoj el Eridu; kaj, fine tri korteganoj de la reĝa palaco en Babel; ĉiuj kune vojaĝantaj al la ĉefurbo. La unua aro volis partopreni grandan religian feston; kaj la dua iris, por ĉeesti edziĝan festenon en la palaco de reĝa oficisto, kaj por sin amuzi en la gaja urbego.

Adaha komence sentis sin trankviligita kaj feliĉa pro tiu ŝajne bonŝanca renkonto, sed baldaŭ poste ŝi maldolĉe ĉagreniĝis. Frivola kaj ofte malkonvena konduto de la tuta Eriduanaro ĉirkaŭ la tendara fajro, kaj preskaŭ cinika amindumado al ŝi de du viroj naŭzis ŝin. Ĉi tiu lasta malagrablaĵo estus evitigita al ŝi, se ŝi ne estus sin retirinta de la kunuleco de Benoe, kiam ajn oportuna okazo sin prezentis. Benoe observadis tion kun tre diversaj sentoj. Krom kreskanta kolerego pro la konduto de la du altrudiĝemaj viroj, kiu ĉiumomente minacis eksplodigi lin, du sentoj pleje lin regis: ĉagreno, kaŭze de la peno de Adaha eviti lin, kaj profunda raviteco pro ŝia natura nobleco kaj ŝia korpureco, kiujn akra kontrasto kun la aliaj virinoj tre klare elmontris. Neniam antaŭe li vidis knabinon, tiel altaniman, tiel nature virtan, kiel estis tiu belega junulino el la lando Uc. Ŝi estis por li revelacio, okulmalfermo. La virinoj kaj eĉ la junulinoj de lia konataro difektiĝis de malvirtoj; kaj korpurecon malmultaj atendis, aŭ ŝajne deziris. Lia amo al Adaha ankoraŭ pliprofundiĝis; kaj li sentis strangan sopiron, forkuri de la vivo, laŭ kiu li ĝis nun iradis; for de la malvirtoj de sia propra lando, kaj ekloĝi en la lando, kiu posedas tiajn homojn, kiel tian perlan knabinon kaj ŝian sinjoron, kiu povis inspiri al ŝi tian eksterordinaran fidelecon.

Kiam ĉiuj retiriĝis en la tendojn, krom du gardantoj apud la tendara fajro, Benoe envolvis sin en mantelon, kaj kuŝiĝis transe antaŭ la malfermaĵo de la tendo, en kiu Adaha dormis kune kun la hierodulinoj, — por maldormi.

La sekvantan matenon, unu el la malagrablaj amindumantoj de Adaha (kiu vane ĉirkaŭvagaĉis ŝian tendon en la nokto) ree ofendis ŝin per persistaj atentaĵoj. Admone, kaj eble iom severtone Benoe alparolis lin:

— Ĉu vi ne rimarkas, sinjoro, ke viaj amindumaĵoj tre malplaĉas al la juna virino? Do, ĉesigu ilin!

Kun malbeno la Eriduano ekkriis:

— Kiu vi estas, impertinentulo? Maldelikata vojorabisto!

— Kaj vi? — kolerege rediris la rabistarestro, — vendisto de rabitaĵoj kaj malbonfama diboĉulo!

Insulto sekvis insulton; kaj baldaŭ la du viroj furioze interbatiĝis. Benoe facile venkus sian fieran, sed de diboĉa vivo malfortigitan kontraŭulon, se ties intimulo ne pikegus lin de malantaŭe per ponardo. Grave vundite kaj forte sangante, Benoe falis teren. Granda tumulto fariĝis. Preskaŭ la tuta karavananaro elmontris vivan maltrankvilon pri sia kunulo, kaj nur ian malestiman malŝaton pri la malnoble traktita gasto.

Unu horon poste Adaha estis denove duope kun la rabisto. Ŝi zorge lavis lian vundon, kaj bandaĝis ĝin laŭ sia eblo per tolaĵo ŝirita el ŝia propra subvesto. La knabino sentis sin treege malgaja kaj konfuzita. Akre konfliktantaj emocioj plenigis ŝian koron. Forte pelis ŝin dezirego, rapidi antaŭen al Babel, por plenumi sian urĝan mision, antaŭ ol la tiea pastraro povos aktiviĝi. La senditoj de Ajla sendube vojaĝos per la plej rapidkuraj ĉevaloj de Zalmuna, seninterrompe tage kaj nokte; kaj jam povos antaŭi ŝin. Tamen ŝi ne povis ne senti, ke ŝia tuja devo nepre estas ĉe la flanko de la grave vundita viro, kiu refoje savis ŝin el granda danĝero. La rabisto nun dormis en ombraĵo sub terebintarbo, kien du pastroj lin portis laŭ ŝia peto. Adaha sidis apud li, meditante kaj mirante pri la stranga situacio, en kiu ŝi sin trovis: duope kun eble morte vundita rabisto, por ŝi fremdulo, kiu altrudis al ŝi sian amon; en vasta, nekonata lando, kun provizaĵo kaj akvo apenaŭ sufiĉaj por unu tago. Du aŭ tri tagoj povos veni kaj forpasi sen preterpaso de homa estaĵo. Kaj rabaj bestoj! Sen fajro ili tre kredeble fariĝos viktimoj de la unua sovaĝa besto ĉirkaŭvaganta en la nokto.

Ĉion ĉi tion Adaha plene kaj vive komprenis, tamen ŝi ne hezitis momenton. Ŝi decidiĝis resti, kvankam ŝia koro ŝiriĝis de maltrankvilo pri Omar kaj la aliaj endanĝerigitaj amikoj. Unu penso donis al ŝi ioman konsolon: Omar ne dezirus, ke ŝi agu alimaniere. Tiam, vidante sian azenon kaj la ĉevalon de la rabisto trankvile manĝi, flanko ĉe flanko, ŝi trovis pluan konsolon en la penso, ke la Eternulo, kiu ĝis nun tiel mirinde ŝirmis ŝin, ne forlasos ŝin, sed helpos al ŝi plenumi la mision, kiun ŝi entreprenis.