– Dobrze, Betsy. Do twojej przyszyję klamerkę, a Ellie zrobię kokardę z tyłu. Chcesz mieć kieszonki?

Betsy wskazała telegram.

– Co to jest?

– Telegram – powiedziała Kate z desperacją. – Telegram to… to… szybki sposób przekazywania… wiadomości. – Złych wiadomości, powinna dodać. Strasznych wiadomości. Chciało jej się płakać, miała ochotę podrzeć telegram.

– Czy to wiadomość od tatusia? – spytała Betsy, natychmiast zapominając o sukieneczce. – Może tatuś przyjedzie na święta do domu? Otwórz telegram, mamusiu, to się przekonamy. – Podeszła do stolika, wzięła depeszę i podała ją matce. Kate wzdrygnęła się, o mało nie spadając z krzesła, na którym siedziała.

– Betsy, natychmiast odłóż go tam, gdzie leżał. Zrób to, o co cię proszę – powiedziała tonem, jakim nigdy przedtem nie zwracała się do córeczki. Betsy pośpiesznie wykonała polecenie matki, a potem spuściła oczy i zaczęła szurać nogą po dywanie.

Kate nie miała odwagi spojrzeć na dziewczynki. Pochyliła głowę i zaczęła odpruwać aplikację. Jeszcze nie zdążyła otworzyć tego przeklętego telegramu, a już coś się zaczęło zmieniać. Kiedy nici stawiły niespodziewanie opór, Kate szarpnęła materiał, aż się rozdarł na szwie. Poczuła na dłoni gorącą łzę.

Traciła panowanie nad sobą, a dziewczynki były wyraźnie przestraszone. Nie otworzę tej depeszy, postanowiła zdesperowana. Ani teraz, ani nigdy.

– O Boże! Patricku, obiecałeś mi jutro, a oto dostałam telegram – szepnęła.

Kate spojrzała na kieszonkę, ozdobioną figurką świętego Mikołaja, którą odpruła od sukienki Betsy. Musi coś powiedzieć dziewczynce, spojrzeć na nią i nie widzieć w jej małej buzi wyłącznie odbicia twarzy Patricka. Patrick zawsze nazywał Betsy miniaturową kopią siebie. Mówił to z prawdziwą dumą. Zaczęła grzebać w pudełku z dodatkami krawieckimi, by znaleźć klamerkę, która pasowałaby do sukienki Betsy. Igła z nitką śmigała w jej wprawnych rękach.

– Chcesz ją teraz przymierzyć, skarbie? – spytała Kate zduszonym głosem. Betsy podbiegła do niej i objęła ją mocno obiema rączkami. Ellie, nie chcąc być gorsza, przytuliła się do nogi Kate.

Musi być silna. Twarda. Mała gospodyni, która nie ma najmniejszego pojęcia, jak stać się silną i twardą. Potrafiła jedynie być matką i żoną. O wszystko troszczył się Patrick.

– Wydaje mi się – powiedziała cicho Kate – że czujemy się trochę nieswojo, bo zbliża się Boże Narodzenie, a tatuś nie przyjedzie, by nam pomóc odpakowywać prezenty. Dlatego dziś wieczorem napiszemy do niego bardzo długi list, żeby wiedział, jak za nim tęsknimy i jak będziemy robiły świąteczne wypieki. Musimy być dzielne i… i zachowywać się, jak zwykle. Tatuś czułby się zawiedziony, gdyby się dowiedział, że nie dajemy sobie rady. A teraz chcę zobaczyć, jak się śmiejecie. – Zrobiła grymas, przypominający uśmiech, obserwując dziewczynki wychodzące z pokoju. Kiedy zniknęły za drzwiami, zgarbiła się i spojrzała na telegram.

Dostarczono go godzinę temu, akurat kiedy miała się wziąć do szycia. Wkrótce pojawi się ktoś z lotnictwa. Następnie do drzwi jej domu zastuka kapelan i towarzyszący mu oficer.

– Nie wpuszczę ich!

Wróciły dziewczynki i zaczęły się przed nią popisywać w nowych, odświętnych sukieneczkach. Zachwyciła się, żeby zrobić im przyjemność, uśmiechnęła się, przytuliła je, a potem poleciła, by zdjęły sukienki, bo musi je obrębić.

Betsy spojrzała na nią błyszczącymi oczami i powiedziała:

– Mamusiu, nie chcę już nosić majteczek, dobranych do sukienki. To dobre dla maluchów. Nie chcę pokazywać bielizny.

– Ależ skarbie, ten fason wprost prosi się o odpowiednie majteczki. – Nagle poczuła się głupio. Może Betsy ma rację? Może sześcioletnie dziewczynki nie noszą króciutkich sukienek, spod których widać kolorowe majteczki?

– A ja chcę, żeby moje były w kolorze sukienki. – Ellie chichocząc wypięła pupę, pokazując białe majteczki.

– Ależ ty się lubisz popisywać – burknęła Betsy. – Chłopcy będą się z ciebie śmiali, jak zobaczą twoją bieliznę.

– W porządku. Ty włożysz zwykłe, białe majteczki, a Ellie – kolorowe. Osiągnęłyśmy kompromis. Wszyscy powinni być zadowoleni.

– Hurra! – zapiszczała Ellie.

– Kiedy zamierzasz otworzyć ten list? – spytała wciąż naburmuszona Betsy. – Powinnaś się z nami podzielić wiadomościami o tatusiu.

– Później, skarbie. Przebierzcie się i przynieście mi sukieneczki, żebym je mogła obrębić. Potem możecie sobie pograć w chińczyka, jeśli macie ochotę.

Betsy nie miała zamiaru dać się tak łatwo zbyć.

– Kiedy później przeczytasz list, powiesz nam, co w nim jest napisane?

– Tak – odparła Kate, bo żadna inna odpowiedź nie zadowoliłaby jej córki.

Teraz. Powinna otworzyć depeszę teraz. Ale jeśli to zrobi, złamie obietnicę daną Betsy. Istniało wszelkie prawdopodobieństwo, że telegram jest od ojca Patricka albo od jej rodziców. Ale nie. Wiedziała, kto przysłał depeszę i co zawierała. MINISTER LOTNICTWA Z ŻALEM ZAWIADAMIA…

– Niepotrzebnie wydał pan pieniądze, panie ministrze, bo nie zamierzam otworzyć tego cholernego telegramu – wycedziła Kate przez zaciśnięte zęby.

Dziewczynki sprzeczały się, gdzie zagrać w chińczyka. W końcu stanęły przed nią domagając się, by zadecydowała za nie.

– Mam pomysł. Może pierwszą partię zagracie w sypialni tatusia i mamusi, na samym środku łóżka. Drugą partię możecie rozegrać w łazience, a trzecią – w swoim pokoju.

Ellie zapiszczała z zachwytu. Betsy swą miną wyraźnie dawała do zrozumienia, że to najgłupszy pomysł, jaki kiedykolwiek słyszała, podreptała jednak za siostrą. W chwilę potem Kate usłyszała, jak zamykają się drzwi sypialni.

Przygryzła dolną wargę, by powstrzymać drżenie ust, i odchyliła się na oparcie krzesła, na które samodzielnie wykonała obicie. W tej pozycji widziała doskonale, co się działo za oknem.

Zaczęła wspominać swego męża. Jakby kiedykolwiek mogła go zapomnieć. Patrick był jej życiem, celem istnienia. Wiedziała, że w dniu, w którym stworzył ją Bóg, powiedział do siebie: „Oto zesłałem na ziemię Kate Anders, by mogła poślubić Patricka Starra”. Nigdy nikomu nie zdradziła tej myśli, nawet Patrickowi. Była to jej tajemnica, którą się rozkoszowała każdego dnia swego życia.

Znała Patricka od dzieciństwa, każdego ranka szła za nim i jego kolegami do szkoły, czerwieniąc się gwałtownie, kiedy się odwracał, by na nią spojrzeć przez ramię. Kiedy nie obserwowali go koledzy, uśmiechał się, czasem robił do niej oko. O tym też nigdy nikomu nie mówiła.

W trzeciej klasie, kiedy nauczycielka wyznaczyła ją na kapitana sztafety, Kate wybrała w skład drużyny Patricka. Odmówił udziału, bo koledzy się z niego naśmiewali. Później na korytarzu powiedział, by nigdy czegoś takiego nie robiła. Skinęła głową, a potem rozpłakała się jak dziecko.

Tego samego dnia w drodze powrotnej do domu Patrick dogonił Kate i przeprosił, że doprowadził ją do łez. Dokładnie pamiętała, co wtedy powiedział. „Jezu, Kate, chłopaki nigdy by mi nie dali spokoju. Faceci nie lubią takich rzeczy. Nie chcę, żeby się ze mnie nabijali. Lubię cię. I to bardzo. Przepraszam, że przeze mnie płakałaś. Nie mów o tym swojej matce, dobrze? Ona powtórzyłaby wszystko mojemu ojcu. Chłopcom nie wolno bić dziewczynek ani im dokuczać. Na pewno dostałbym lanie”.

Cała szkoła wiedziała, że Patrick i Kate się lubią. Ale dopiero kiedy byli starsi, chodzili do liceum, umówili się na pierwszą prawdziwą randkę.

Wszystkie dziewczęta lubiły Patricka, bo z nimi flirtował, ale tylko do niej się uśmiechał i tylko za nią wodził oczami, błyszczącymi i wilgotnymi jak u psiaka. Raz, kiedy była w siódmej klasie, dotknął jej włosów i powiedział, że przypominają jedwab. Zaproponował potem, że jeśli chce, może zostać jego dziewczyną, ale gdyby komuś o tym powiedziała, to z nimi koniec. Wieczorem Kate dopisała to sobie do swej długiej listy sekretów, którą trzymała pod poduszką.

Jako nastolatka każdą chwilę wolną od szkolnych i domowych obowiązków spędzała z Patrickiem. W tym czasie koledzy Patricka też zaczęli spotykać się z dziewczętami, więc nie musieli się już ukrywać. Patrick był jej chłopakiem, a ona – jego dziewczyną. Zawsze. Gdy nie widziała go jeden dzień, wydawało jej się, że umrze. Już wtedy wiedziała, że nie potrafi bez niego żyć.

Kiedyś przez trzy dni leżała w łóżku z wysoką gorączką. Choroba przeciągnęła się na czwarty dzień, potem piąty. Wiedziała, że nie zdrowieje tak szybko, jak powinna, bo czuje się nieszczęśliwa. Nie chciała pić, nie chciała jeść. Jej organizm domagał się czegoś innego: obecności Patricka, dotyku jego rąk, uśmiechu.

Zaczekała, aż wszyscy usną, zeszła na dół, otuliła ramiona futrem matki i w samych kapciach poszła pod dom Patricka. Rzuciła w jego okno małym kamykiem. Wyszedł na dwór w piżamie, objął Kate, zaczął całować oczy, a nawet uszy. Powiedział jej mnóstwo miłych rzeczy, a potem odprowadził do domu. Nazajutrz poczuła się lepiej. Przez wiele następnych tygodni myślała jedynie o pocałunkach Patricka, słodkich jak miód i gorących jak promienie letniego słońca.

Pocałunki nadal były słodkie i gorące, a potem stały się namiętne. Zawsze namiętne, nawet kiedy była w ciąży, do ostatniej chwili przed rozwiązaniem.

Nigdy nie zapomni zachwyconej miny Patricka, po raz pierwszy trzymającego Betsy. Uśmiechnięty lekarz stwierdził, że ojciec i córka przypadli sobie do serca.

Twarz Kate spochmurniała na wspomnienie narodzin Ellie. Patrick był dziwnie obojętny wobec drugiej córeczki. Przez całe dwa tygodnie ani razu nie wziął jej na ręce, a kiedy to w końcu zrobił, oświadczył: „Wygląda zupełnie jak ty, Kate”. Jaką przyjemność sprawił jej tym komplementem. Ale wkrótce wpadła w popłoch, gdy Patrick zaczął w kółko powtarzać, że Betsy jest jego, a Ellie – jej. Nawet teraz nie była pewna, czy Patrick kocha Ellie. Tyle razy go o to pytała, a on spoglądał na nią i mówił: „Nigdy w życiu nie słyszałem głupszego pytania”. Ani razu nie odpowiedział wprost.