Miała wtedy pewnie ze dwadzieścia lat. Była młoda, śliczna i pełna marzeń o miłości, przystojnym mężu i długim, szczęśliwym życiu. Ogarnęła go czułość na myśl o tamtej dziewczynie. Czy gdyby ją wtedy spotkał, też by się w niej zakochał?

– Co się popsuło? – spytał.

Wzruszyła ramionami i zadrżała, choć chyba nie z powodu zimna.

– Gdy poznałam Oscara bliżej, zrozumiałam, że mimo urody, pozycji i fortuny jest bardzo niepewny siebie. Uzależnił się ode mnie emocjonalnie. Uwielbiał mnie i nie chciał się ze mną rozstawać ani na chwilę. Oczywiście nie miałam nic przeciwko temu. Świata poza nim nie widziałam. Potem jednak zaczął się obawiać, że mnie straci. Oskarżał mnie, że flirtuję z innymi mężczyznami. Jeśli odezwałam się albo uśmiechnęłam do kogoś innego, wpadał w zły humor na całe dni. Ilekroć wychodziłam bez niego, choć zawsze robiłam to w towarzystwie przyzwoitki, podejrzewał, że udaję się na tajemną schadzkę. Zarzucił mi nawet… to zresztą nieważne.

Wulfric zrozumiał, że Oscar Derrick był człowiekiem słabym i przez to bardzo zaborczym. Mierzył swoją wartość ilością uwagi poświęcanej mu przez żonę, a że nigdy nie miał jej dość, stał się drażliwy, może nawet okrutny.

– Zarzucił pani cudzołóstwo? – spytał.

Skinęła głową, nie patrzyła na niego.

– W końcu Hermione i Basil też w to uwierzyli – powiedziała. – Oskarżenie musi być okropne, gdy się jakieś zło rzeczywiście popełniło. Ale gdy się jest niewinnym, zarzut staje się nie do zniesienia. Nie, to za słabe słowa. On… zabija duszę. Przez ostatnie kilka lat mego małżeństwa zdławił we mnie całą radość. W Oscarze również. Zaczął dużo pić i grać o wysokie stawki. Nigdy nie byliśmy bogaci, ale mieliśmy dość, by żyć wygodnie i niezależnie. Po śmierci Oscara okazało się, że zostawił olbrzymie długi. Nie wiem, czy wytrzymałabym to wszystko i nie oszalała, gdyby nie Justin. Był jedynym przyjacielem, który przy mnie pozostał. Zawsze mi wierzył, ufał i pocieszał mnie. Ale choć bardzo się starał, niewiele wskórał u swoich kuzynów.

Zatrzymała się i popatrzyła na stadko kaczek unoszących się na wodzie w pobliżu wysepki.

To w sumie dobrze dla niej, że Oscar Derrick umarł, pomyślał Wulfric.

– Pani mąż zginął w wypadku na polowaniu? – spytał.

– Tak – odparła szybko. Za szybko.

– Powiedziała pani kiedyś, że oskarżono ją o zabicie męża, choć pani nie było nawet w pobliżu, gdy on zmarł – drążył.

– Mój mąż zginął w wypadku na polowaniu – powtórzyła. Wiatr szarpał daszkiem jej kapturka i połami płaszcza.

Miał nadzieję, że tego popołudnia spędzą ze sobą trochę czasu i lepiej ją pozna. Zamierzał pokazać jej gołębnik, stracili jednak zbyt dużo czasu na wzgórzu i potem kłócąc się w lesie. Powiedziała mu rzeczy, z których zapewne zwierzała się niewielu osobom, lecz zachowała w tajemnicy coś, co miało związek ze śmiercią jej męża. Był rozczarowany. Uświadomił sobie, że pragnie, by zaufała mu jak przyjacielowi.

Jaki z niego głupiec! Nigdy nikt nie darzył go prawdziwą przyjaźnią.

Wolnym krokiem ruszył dalej, skręcając między drzewa w kierunku domu.

– Oscar został zastrzelony w pojedynku – wyrzuciła z siebie.

Zatrzymał się, ale nie odezwał.

– Przebywaliśmy w Winwood Abbey – ciągnęła, zacisnąwszy ręce w pięści. – Hermione i Basil wyjechali na kilka dni, a Oscar poszedł do sąsiada grać w karty. W tym czasie odwiedził mnie inny sąsiad, młody, nieżonaty dżentelmen. Oscar przyjaźnił się z nim od dziecka. Przywitałam go na zewnątrz. Nie chciał wejść, skoro Oscara nie było w domu. Przeszłam z nim podjazdem i tam spotkaliśmy Justina, który właśnie przyjechał na parę dni. On też znał pana Boothby'ego. Zsiadł z konia i dość długo staliśmy tam we troje i rozmawialiśmy. Akurat żegnałam się z panem Boothbym, gdy pojawił się Oscar. Pamiętam do dziś, co pan Boothby zawołał. „O, jesteś już, Derrick. Zaniedbujesz swoją żonę, więc zabawiałem ją przez jakąś godzinę. Najpierw przyłapał mnie z nią twój kuzyn, a teraz i ty”.

– Niezbyt mądry dowcip – rzucił Wulfric. – Ale wobec chorobliwie zazdrosnego męża śmiertelnie głupi.

– Oscar nie uwierzył w moją niewinność i zapewnienia Justina, że był z nami przez cały czas – powiedziała Christine. – Jeszcze tego samego wieczoru pojechał do pana Boothby'ego i wyzwał go na pojedynek, ciągnąc ze sobą biednego Justina jako sekundanta. Następnego ranka strzelali się z pistoletów. To było okropne. – Wzdrygnęła się. – Pan Boothby powiedział, że celował tak, by postrzelić Oscara w nogę. Niestety trafił w tętnicę i Oscar wykrwawił się na śmierć, bo nawet nie pomyśleli, by zabrać ze sobą lekarza. Hermione i Basil wrócili akurat, gdy Oscara wnoszono do domu. Oni… – Uniosła rękę i się odwróciła. – Przepraszam. Nie mogę…

Najwyraźniej usiłowała powstrzymać łzy.

– Oni też pani nie uwierzyli? – spytał Wulfric po dłuższej chwili.

Potwierdziła skinieniem głowy.

– Wyglądał tak pięknie… tak spokojnie. Ja… – Nie mogła mówić dalej.

Chciał podejść do niej i wziąć w ramiona, instynkt podpowiadał mu jednak, że nie powinien. Gdyby Oscar Derrick żył, wbiłby mu trochę rozumu do głowy.

– Czy opowiedziała pani komuś tę historię? – zapytał.

Pokręciła głową.

– Wspólnie uzgodniliśmy oficjalną wersję, że to był wypadek na polowaniu. Dzięki temu pan Boothby nie miał kłopotów z prawem, a my uniknęliśmy hańby.

– Ale przecież pani była niewinna.

– Tak. – Spojrzała na niego, a potem spuściła wzrok. – Nie mogę uwierzyć, że wyznałam to wszystko właśnie panu. Nie wyobraża pan sobie, jak bardzo pragnęłam komuś o tym opowiedzieć.

Reakcja Oscara Derricka była całkiem zrozumiała, pomyślał Wulfric. Zazdrosny głupiec, na którego zachowanie niewątpliwie miały wpływ alkohol i straszliwe długi. Trudniej było zrozumieć postawę Elricków. Wydawali się rozsądnymi ludźmi. Ale przecież Derrick był bratem Elricka. Wiadomo, że człowiek zawsze patrzy na sytuację mniej obiektywnie, gdy chodzi o jego najbliższych. Nie bez racji mówi się, że krew nie woda.

– Dziękuję – odezwał się w końcu. – Dziękuję pani za szczerość. Może pani liczyć na moją dyskrecję.

– Wiem.

Podeszła do niego i ramię w ramię ruszyli z powrotem do domu.

„Nigdy nie angażuj się uczuciowo”.

„Nie próbuj poznać i dzielić emocji innej osoby”.

„Zachowaj rezerwę”.

„Opieraj się tylko na faktach”.

„Zawsze szukaj rozsądnego wyjścia z sytuacji, unikaj impulsywności i emocji”.

Te zasady wpajali mu dwaj nauczyciele, pod których opiekę oddał go ojciec, gdy Wulfric skończył dwanaście lat. Z czasem uznał je za swoje i żył według nich zupełnie odruchowo. Rezerwa i rozsądek stały się jego drugą naturą.

Teraz je złamał. Poznał emocje drugiej osoby i bardzo się zaangażował uczuciowo. Niech Bóg go ma w swojej opiece.

– Mówię wam, rzuciła jego monokl na drzewo! – Alleyne rozciągnął się na łożu w sypialni Aidana i Eve i wybuchnął śmiechem. – Naprawdę się pokłócili.

Morgan przysiadła na brzegu łóżka i przycisnęła dłoń do serca.

– Ona mi się bardzo podoba – powiedziała. – Pasuje do nas, prawda?

Po spacerze wszyscy zostawili pociechy w pokoju dziecinnym i stłoczyli się u Aidana i Eve. Alleyne, wróciwszy z lasu z Beatrice, oznajmił, że ma im coś ważnego do powiedzenia.

– Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, że ktoś odważył się dotknąć monokla Wulfrica, a cóż dopiero wyrwać mu go i wrzucić na drzewo – roześmiał się Gervase.

– Czy kazał jej wejść na drzewo i go zdjąć? – spytał Joshua. – Lady Renable opowiadała mi na spacerze, że zeszłego lata pani Derrick wdrapała się na drzewo na dziedzińcu kościelnym, a zeskakując, zostawiła na nim połowę sukni. I to na oczach niemal wszystkich gości w Schofield. Wulf przyszedł jej wtedy z pomocą.

– Ona naprawdę coraz bardziej mi się podoba – oznajmiła Freyja. – Gdy zobaczyłam, jak turla się z tego wzgórza, pomyślałam, że wspaniale nada się dla Wulfa. No więc, Alleynie, czy weszła na drzewo, żeby zdjąć monokl? Bądź uprzejmy odpowiedzieć, jak już przestaniesz się zarykiwać ze śmiechu.

– Nie, nie weszła – odparł Alleyne. – Wulf wszedł. A potem siedział na gałęzi i piorunował ją wzrokiem. I dalej się kłócili.

Obraz najstarszego brata wspinającego się na drzewo po monokl i siedzącego na gałęzi, by stamtąd kontynuować kłótnię, okazał się ponad siły rodzeństwa Bedwynów oraz ich współmałżonków. Przez kilka minut pokładali się ze śmiechu.

– Nie podsłuchiwałem – zapewnił Alleyne, gdy nieco ochłonęli. – To nie wypada, zresztą Bea pewnie by zdradziła moją obecność. Ale usłyszałem, jak Wulfric mówił, że ona jest przeciwieństwem kobiety, jaką by sobie wybrał. A pani Derrick odparła z najwyższą pogardą, że on na pewno nie chce się żenić, skoro ma dwie kochanki.

Na chwilę zapadła cisza, po której nastąpił kolejny wybuch śmiechu.

– Kochany Wulfric – westchnęła Rachel, ocierając oczy chusteczką. – Chyba naprawdę się zakochał, jeśli dał się sprowokować do tak niestosownego zachowania.

Wizja zakochanego Wulfrica rozśmieszyła mężczyzn, ale kobiety zgodziły się z Rachel.

– Ona po prostu musi zostać moją bratową – oświadczyła Freyja. – Już ja się o to postaram.

– Biedny Wulfric – powiedział Joshua. – Nie ma żadnych szans.

– Biedna ciotka Rochester! – wtrącił Rannulf z szerokim uśmiechem. – Z taką determinacją stara się skojarzyć Wulfa z siostrzenicą Rochestera, że nie widzi, co się dzieje tuż pod jej nosem. A przecież jest z Bedwynów, więc nie może nie widzieć własnego nosa.

– Powinniśmy zejść do salonu na podwieczorek – zasugerowała Eve. – Inaczej uznają nas za bandę dziwaków, a biedna Amy zostanie posadzona na sofie sam na sam z Wulfrikiem.

– Musimy się postarać, by Wulf i pani Derrick jak najwięcej przebywali ze sobą – powiedziała Judith.

– Myślę, że oni sami mogą się o to postarać – rzucił Alleyne.

– Niezupełnie – odparła. – Nie spędziliby razem dzisiejszego popołudnia, gdyby nie przytomność Morgan, która oznajmiła, że obiecała Amy porozmawiać z nią o jej prezentacji na dworze. A gdyby nie spędzili tego czasu ze sobą, nie mieliby okazji do kłótni.