Susan Mallery - Nie jesteś sam, kochanie

– Naprawdę jesteś tutaj? Nie wyjeżdżasz? – wyjąkała Ashley, nadal nie wierząc własnym oczom.

Pochylił się i wziął Maggie na ręce.

– Nie będę już więcej brał udziału w żadnych niebezpiecznych akcjach – obiecał. – Mam dosyć roli nieustraszonego bohatera. Ostatecznie mam teraz w życiu coś, czego nie chciałbym stracić.

– Tatusiu, skoro nigdzie nie wyjeżdżasz, czy mogę mieć kotki? – zapytała Maggie z nadzieją.

– Pewnie.

Ashley roześmiała się i pocałowała Jeffa. Przytulił je obie.

– Nareszcie zrozumiałem – szepnął, zaglądając jej głęboko w oczy. – W końcu dotarło do mnie, przed czym się tak długo broniłem. Wiem, co czuję. Dlatego nie byłem w stanie wyjechać. Kocham cię, Ashley. I Maggie też i… – zerknął na jej brzuch. – Wiesz, co mam na myśli.

– Naprawdę?

– Ponad wszystko na świecie. Zawsze będę was kochać. Przy was będę mógł się w końcu odnaleźć.

Letnie słońce, ciepłe i jaskrawe, stało wysoko na niebie. Jeff spojrzał znad książki na Maggie i jej najlepszą przyjaciółkę, Julie, biegające po ogrodzie. W ślad za nimi ganiały dwa psy myśliwskie – suczki z jednego miotu. Uśmiechnął się, słysząc głośny śmiech.

W cieniu na kocu leżała Ashley i przytulony do niej osiemnastomiesięczny blondynek. Przyglądał się kobiecie, którą kochał oraz swojemu pierworodnemu synowi, z uczuciem szczęścia i zadowolenia. Nie wyobrażał sobie, że jego życie może się aż tak zmienić.

David Jeffrey Ritter urodził się w wyznaczonym terminie, absorbując uwagę całej rodziny. W maju Ashley obroniła dyplom z wyróżnieniem. Zatrudniła się w firmie zajmującej się rachunkowością, której właścicielki zapewniały na miejscu całodzienną opiekę nad dziećmi.

Ashley jest znowu w ciąży, choć jeszcze tego nie widać. Mieli nadzieję, że tym razem to dziewczynka. Jeśli okaże się choć w połowie tak wspaniała jak Maggie, Jeff będzie najszczęśliwszym mężczyzną pod słońcem.

– O czym myślisz? – zapytała Ashley sennym głosem. Jeff zerknął na zegarek.

– Że niedługo zjawią się moi rodzice.

– Powinnam się w takim razie zabrać za przygotowanie lunchu.

– Ja to zrobię. W końcu to moi rodzice.

Ashley przymknęła oczy i uśmiechnęła się.

– Nie. Powiedzieli, że są również moimi rodzicami. Pamiętasz?

Za namową żony Jeff skontaktował się ze matką i ojcem. Okazało się, że mają szczerą ochotę uczestniczyć w życiu syna. Uczył się powoli nawiązywać kontakty z ludźmi. Sen o stojącej w ogniu wsi nawiedzał go coraz rzadziej, a kiedy Jeff się budził, zamiast przechadzać się samotnie w ciemnościach, przytulał się do żony, której czułe objęcia dawały mu odczuć, że nigdy od niego nie odejdzie.

Śnieżynka, biała kotka, otarła mu się o nogę, mrucząc. Pochylił się i pogłaskał ją czule.

Wszyscy i wszystko, co kocham na świecie, będzie wkrótce w tym domu. Zycie jest piękne, pomyślał szczęśliwy. Zycie jest naprawdę piękne.