Juda Quinn - Miłosne podchody

– Co: proszę?

– Dotknij mnie – szepnęła.

Przesunął palcem wskazującym wzdłuż jej ramienia.

– Tu?

Gwałtownie pokręciła głową.

Powoli powiódł palcem wzdłuż jej szyi.

– Jestem bliżej prawdy? – wymruczał.

Skinęła głową, nie odrywając wzroku od swojej piersi.

Dotknął jej znowu, delikatnie, zataczając kręgi koniuszkami palców. Czuła, jak jej ciało napręża się coraz bardziej i bardziej…

Oddychała ciężko, szybko i nagle…

– Colin! – jego imię wymknęło jej się w jednym zdławionym westchnieniu. Przecież nie…

Jego wargi dotknęły jej skóry. Zaledwie poczuła ich gorąco, poderwała się zaskoczona i jeszcze mocniej przylgnęła do niego, bezwstydnie ocierając się biodrami, aż zmusił ją, by znów oparła się na poduszkach.

– Och, Colinie, Colinie… – jęczała, błądząc dłońmi po jego plecach, wbijając palce w jego naprężone mięśnie. Pragnęła go trzymać, tulić i nigdy nie wypuszczać z ramion.

Szarpnął koszulę, wyrywając ją z paska spodni, a ona wsunęła dłonie pod nią, gładząc rozgrzaną skórę jego pleców. Nigdy do tej pory nie dotykała mężczyzny w ten sposób, nigdy nie dotykała tak nikogo, może tylko siebie, ale i wówczas nie sięgała pleców.

Bridgerton jęknął pod jej dotknięciem, znieruchomiał w napięciu, gdy jej dłonie zaczęły wędrować po jego plecach. Jej serce waliło mocno – spodobało mu się to, spodobał mu się sposób, w jaki go dotykała. Nie miała zielonego pojęcia, co ze sobą zrobić, ale i tak mu się to podobało…

– Jesteś wspaniała – wyszeptał z ustami wtulonymi w jej skórę, pozostawiając palące ślady wzdłuż jej ramion i szyi. Ponownie przywarł wargami do jej ust, tym razem namiętniej, a dłońmi objął biodra, ściskając i pieszcząc miękkie ciało. – Bogowie, jakże cię pragnę – wyszeptał. – Miałbym ochotę rozebrać cię, posiąść i nigdy nie wypuścić z ramion.

Penelope jęknęła, nie wierząc, że tyle rozkoszy można czerpać z samych słów. Sprawiły one, że poczuła się zuchwała, rozwiązła i… godna pożądania. Pragnęła, aby to się nigdy nie skończyło.

– Och, Penelope – jęknął Colin, a jego usta i dłonie stały się jeszcze bardziej rozgorączkowane i niespokojne – Och, Penelope, Penelope, och… – Poderwał głowę. Zbyt nagle. – O Boże!

– Co się stało? – zapytała, usiłując podnieść głowę z poduszki.

– Stoimy.

Potrzebowała dłuższej chwili, aby zrozumieć. Skoro stoją, to znaczy, że najprawdopodobniej dotarli do celu, to znaczy… Do jej domu.

– O Boże! – Gorączkowo zaczęła szarpać gorset sukni. – Czy stangret nie może jechać dalej?

Skompromitowała się doszczętnie, więc określenie "bezwstydna" raczej nie mogło jej już zaszkodzić.

Colin chwycił cienki materiał i pomógł jej podciągnąć gorset.

– Jak sądzisz, czy twoja matka mogła przeoczyć mój powóz na podjeździe?

– Jest na to pewna szansa – odparła. – Ale nie Briarly.

– Twój lokaj rozpozna mój powóz? – zawołał z niedowierzaniem.

Skinęła głową.

– Przecież już tu byłeś. On zawsze pamięta takie rzeczy.

Bridgerton zacisnął usta z determinacją.

– Doskonale zatem – mruknął. – Zrób coś ze sobą.

– Pobiegnę do pokoju – odparła. – Nikt nie zauważy.

– Wątpię – odparł złowróżbnie, usiłując doprowadzić swój strój do porządku.

– Nie, zapewniam cię…

– A ja cię zapewniam – nie pozwolił jej dokończyć – że zostaniesz dokładnie obejrzana. – Splunął na palce i przeczesał nimi włosy. – Może być?

– Tak – skłamała. W rzeczywistości był nazbyt zarumieniony, usta miał nabrzmiałe, a włosy nawet w przybliżeniu nie przypominały modnej fryzury.

– Świetnie. – Wyskoczył z powozu i podał jej dłoń.

– Idziesz ze mną? – zapytała.

Spojrzał na nią, jakby nagle postradała zmysły.

– Oczywiście.

Zdrętwiała, zbyt zdziwiona jego zachowaniem, aby zmusić nogi do ruchu. Z pewnością był jakiś powód, dla którego chciał jej towarzyszyć. Przyzwoitość tego nie wymagała, ale…

– Na litość boską, Penelope – zawołał, chwytając ją za rękę i wyciągając z powozu. – Chcesz za mnie wyjść czy nie?

Upadła na bruk.

Penelope, przynajmniej we własnej opinii, była zręczniejsza, niż większość ludzi podejrzewała. Była świetną tancerką, potrafiła grać na pianinie, pięknie wyginając palce, i zazwyczaj doskonale sobie radziła w zatłoczonym pokoju, nie wpadając na ludzi i sprzęty.

Kiedy jednak Colin złożył jej matrymonialną propozycję, jej stopa – zawieszona w powietrzu nad stopniami powozu – trafiła w pustkę, jej lewe biodro – na krawężnik, a głowa na but Colina.

– Boże, Penelope! – zawołał, przykucając natychmiast obok – Nic ci nie jest?

– Nic a nic. – Jakoś zdołała się podnieść i właśnie rozglądała się za szczeliną w ziemi, która mogłaby się otworzyć i ją pochłonąć.

– Jesteś pewna?

– Tak, całkowicie – odparła, rozcierając policzek, na którym – jak podejrzewała – widniał teraz wyraźny odcisk czubka męskiego buta. – Może tylko odrobinę zaskoczona.

– Dlaczego?

– Dlaczego? – powtórzyła.

– Właśnie dlaczego?

Zamrugała oczami, Raz. Drugi. I znowu.

– Eee… prawdopodobnie ma to coś wspólnego z tym, że wspomniałeś o małżeństwie.

Bridgerton bezceremonialnie postawił ją na nogi, przy okazji omal nie wyrywając jej ramienia ze stawu.

– A co według ciebie miałem powiedzieć?

Spojrzała na niego z niedowierzaniem.

– Z pewnością nie to! – odparła szczerze.

– Nie jestem skończonym gburem – oświadczył.

Penelope otrzepała pył i żwir z rękawów.

– Nie mówiłam, że jesteś, po prostu…

– Mogę cię zapewnić – dodał z miną śmiertelnie urażonego – że nie zachowuję się tak wobec kobiety z twoim urodzeniem, nie składając jej propozycji małżeństwa.

Penelope otwarła szeroko usta.

– Nic mi nie odpowiesz? – zapytał.

– Wciąż usiłuję zrozumieć, co właściwie chciałeś powiedzieć – przyznała.

Colin wsparł dłonie na biodrach i przyglądał jej się bez cienia zażenowania.

– Musisz przyznać – rzekła, opuszczając głowę, by móc patrzeć przez zasłonę rzęs – że zabrzmiało to tak, jakbyś… eee… jak to ładnie nazwałeś? Już wcześniej składał takie propozycje.

Bridgerton skrzywił się.

– Oczywiście, że nie składałem. A teraz weź mnie pod ramię, zanim zacznie lać.

Penelope spojrzała w czyste błękitne niebo.

– Przy twojej szybkości myślenia możemy tu stać jeszcze tydzień – rzucił niecierpliwie.

– No cóż… – Odchrząknęła. – Z pewnością możesz mi wybaczyć konsternację wywołaną tak ogromną niespodzianką.

– I kto tu teraz krąży wokół tematu? – mruknął.

– Słucham?

Zacisnął dłoń na jej ramieniu.

– Idziemy.

– Colinie! – wrzasnęła prawie, potykając się o własne stopy, kiedy wciągał ją po schodach. – Czy jesteś pewien…?

– Albo teraz, albo nigdy – odparł niemal wesoło. Wydawał się bardzo zadowolony z siebie, co ją nieco dziwiło, gdyż postawiłaby całą swoją fortunę – a jako lady Whistledown zebrała pokaźną sumkę – że jeszcze na chwilę przed zatrzymaniem się powozu nie zamierzał jej prosić o rękę.

Może nawet przed wymówieniem tych słów. Bridgerton spojrzał na nią.

– Czy mam zastukać?

– Nie, ja…

Zastukał jednak, a właściwie zaczął walić pięścią.

– Briarly. – Penelope spróbowała się uśmiechnąć na widok lokaja, który otworzył im drzwi.

– Panienka – mruknął, unosząc brew z zaskoczeniem. – Pan Bridgerton.

– Czy pani Featherington jest w domu? – zapytał Colin oschle.

– Tak, ale…

– Doskonale. – Śmiałym krokiem Colin wszedł do holu, bezceremonialnie ciągnąc za sobą Penelope. – Gdzie jest?

– W salonie, ale powinienem panu wyjaśnić, że…

On był już jednak w połowie holu, a Penelope krok za nim (nie miała wielkiego wyboru, ponieważ wciąż mocno trzymał ją za ramię).

– Panie Bridgerton! – ryknął kamerdyner, z lekka przerażony.

Penelope obejrzała się, ale jej stopy nadal podążały za Colinem. Briarly nigdy nie panikował. W żadnej sprawie. Jeśli uważał, że nie powinni teraz wchodzić do salonu, to miał widocznie powód.

Może nawet…

O, nie!

Wbiła obcasy w podłogę, ślizgając się po drewnianym parkiecie, gdyż jej towarzysz nie ustępował.

– Colinie! – zawołała, krztusząc się przy pierwszej sylabie. – Colinie!

– Co? – syknął, nie zatrzymując się.

– Myślę, że naprawdę… Aaaaj! – Jej ślizgające się obcasy zahaczyły o krawędź chodnika i całym ciałem poleciała do przodu.

Bridgerton chwycił ją zręcznie i pomógł odzyskać równowagę.

– Co się dzieje?

Spojrzała nerwowo na drzwi salonu. Były lekko uchylone, ale może w środku było na tyle głośno, że matka nie słyszała, co się dzieje w holu.

– Penelope – niecierpliwił się Colin.

– Eee… – Wciąż jeszcze był czas na ucieczkę. Rozejrzała się gorączkowo wokół siebie, choć nie wierzyła, że w holu znajdzie jakieś rozwiązanie.

– Penelope. – Colin nerwowo stukał butem o podłogę. – Co się dzieje, u diabła?

Obejrzała się na Briarlyego, który tylko wzruszył ramionami.

– To naprawdę może nie być najlepsza chwila na rozmowę z moją matką.

Bridgerton uniósł brew, naśladując minę kamerdynera sprzed kilku sekund.

– Chyba nie planujesz dać mi kosza, co?

– Nie, naturalnie, że nie – odparła pospiesznie, choć jeszcze nie oswoiła się z myślą, że jej się oświadczył.

– Więc jest to najlepsza chwila z możliwych – odrzekł tonem ucinającym wszelkie protesty.

– Ale to…

– Co?

Wtorek, pomyślała z rozpaczą. A właśnie minęło południe, co oznacza, że…

– Idziemy – rzekł Colin i, zanim zdążyła go powstrzymać, pchnął drzwi.

Colin ruszył do salonu z myślą, że choć dzień nie potoczył się zgodnie z planami, jakie poczynił rankiem, niemniej sprawy przybierały zdecydowanie miły obrót. Poślubienie Penelope wydawało się rozsądnym posunięciem, a jeśli brać pod uwagę niedawne wydarzenia w powozie, zaskakująco kuszącym.