Podsłuchiwanie pod drzwiami, ściganie gazeciarzy… a to tylko strzępki informacji, jakie dotarły do uszu Autorki. Do czego londyńskie towarzystwo doszło? Autorka zapewnia cię, Drogi Czytelniku, że nigdy – przez całe jedenaście lat swej kariery – nie podsłuchiwała pod drzwiami. Wszystkie informacje zostały zdobyte w uczciwy sposób, bez sztuczek i narzędzi innych niż czujne oko i ucho.

Więc "au revoir" Londynie! Cała przyjemność po mojej stronie.

Kroniki Towarzyskie Lady Whistledown, 19 kwietnia 1824.


Należało się spodziewać, że będzie to temat wieczoru na balu u Macclesfieldów.

– Lady Whistledown wycofała się!

– Czy można dać wiarę?

– Co teraz będę czytać przy śniadaniu?

– Skąd będę wiedzieć, co się działo, jeśli nie zjawię się na przyjęciu?

– Teraz nigdy się nie dowiemy, kim jest!

– Lady Whistledown wycofała się!

Jedna z kobiet zemdlała i bez wdzięku padła na podłogę, omal nie rozbijając sobie głowy o krawędź stołu. Widocznie nie czytała porannej gazetki i po raz pierwszy usłyszała wieści dopiero na balu. Ocucono ją solami, ale szybko zemdlała znowu.

– Udaje – mruknęła Hyacinth do Felicity, stojącej obok niej wraz z wicehrabiną Bridgerton i Penelope. Ta ostatnia oficjalnie pełniła dziś funkcję przyzwoitki siostry, ponieważ ich matka z powodu niedyspozycji żołądkowej postanowiła zostać w domu.

– Pierwsze omdlenie było prawdziwe – kontynuowała Hyacinth. – Każdy mógł to potwierdzić, tak niezgrabnie upadla. Lecz to… – Pełnym odrazy gestem wskazała leżącą na podłodze damę. – Nikt nie mdleje jak tancerka baletowa. Nawet tancerka baletowa.

Penelope słyszała całą rozmowę, gdyż panna Bridgerton stała tuż obok niej.

– A zdarzyło ci się kiedy zemdleć? – mruknęła, nie odrywając oczu od leżącej kobiety, która z delikatnym trzepotaniem rzęs właśnie dochodziła do siebie pod wpływem podetkniętych jej pod nos soli trzeźwiących.

– Nigdy! – wykrzyknęła Hyacinth ze sporą dozą dumy. – Omdlenia są dla słabych charakterów i głupich – dodała. – Gdyby lady Whistledown wciąż pisywała, zapamiętajcie sobie moje słowa, powiedziałaby to samo!

– Niestety, już nie będzie co pamiętać – westchnęła Felicity.

Lady Bridgerton skinęła głową.

– To koniec epoki – rzekła. – Bez niej czuję się odarta z czegoś.

– Ale nie minęło jeszcze nawet osiemnaście godzin, odkąd jej nie ma – zauważyła Penelope. – Dostaliśmy gazetkę dziś rano, więc z czego czuć się odartym?

– Chodzi o zasadę – odparła z westchnieniem wicehrabina. – Gdyby to był zwykły poniedziałek, wiedziałabym, że kolejne wieści będą w środę, ale teraz…

Felicity pociągnęła nosem.

– Teraz jesteśmy stracone – jęknęła.

Penelope spojrzała na siostrę z niedowierzaniem.

– Chyba zaczynasz popadać w melodramatyzm.

Przesadne wzruszenie ramion Felicity godne było największych scen.

– Doprawdy? Czy doprawdy?

Hyacinth poklepała ją współczująco po plecach.

– Nie, skądże, Felicity. Czuję się dokładnie tak samo.

– Przecież to tylko plotkarska gazetka – przekonywała Penelope, gorączkowo szukając w swych towarzyszkach śladów zdrowych zmysłów. Z pewnością nie sądzą, że świat zginie, ponieważ lady Whistledown postanowiła zakończyć karierę.

– Oczywiście masz rację – rzekła lady Violet, wysuwając podbródek i sznurując usta, aby sprawiać wrażenie praktycznej osoby. – Dziękuję, że jesteś głosem rozsądku w naszym małym gronie. – Nieoczekiwanie jednak pochyliła się i dodała: – Ale muszę się przyznać, że raczej przywykłam do niej. Kimkolwiek jest.

Penelope doszła do wniosku, że najwyższy czas zmienić temat.

– Gdzie jest dzisiaj Eloise?

– Obawiam się, że rozbolała ją głowa – odrzekła wicehrabina, a jej gładkie czoło przecięła pionowa zmarszczka troski. – Już prawie od tygodnia dziwnie się czuje. Zaczynam się martwić.

Penelope bezmyślnie obserwowała jakąś ozdobę na ścianie, ale na dźwięk słów lady Bridgerton natychmiast się ocknęła.

– Mam nadzieję, że to nic poważnego.

– Nic poważnego – odparła Hyacinth, zanim jej matka zdążyła otworzyć usta. – Eloise nigdy nie bywa chora.

– Właśnie dlatego się martwię – mruknęła lady Violet. – Ma niezbyt dobry apetyt.

– To nieprawda – zaprzeczyła Hyacinth. – Nie dalej jak dziś po południu Wickham zaniósł jej pełną tacę. Rogaliki, jajka i chyba wyczulam stek z dziczyzny. – Powiodła wyniosłym wzrokiem po obecnych. – A kiedy Eloise wystawiła tacę na korytarz, nie było na niej nawet okruszka.

Penelope uznała, że siostra jej przyjaciółki jest wyjątkowo spostrzegawcza.

– Jest w kiepskim humorze – ciągnęła Hyacinth – odkąd pokłóciła się z Colinem.

– Pokłóciła się z Colinem? – zapytała Penelope, nagle zdjęta przerażeniem. – Kiedy?

– Kiedyś tam w zeszłym tygodniu – mruknęła panna Bridgerton.

Kiedy? – chciała wrzasnąć Penelope, ale wyglądałoby to dziwnie, gdyby domagała się określenia dokładnej daty. Czy to był piątek? Czy nie?

Ona zawsze będzie pamiętała, że jej pierwszy i prawdopodobnie jedyny pocałunek nastąpił w piątek.

Zawsze zresztą pamiętała dni tygodnia.

Poznała Colina w poniedziałek.

Pocałowała go w piątek.

W dwanaście lat później.

Westchnęła. Okropnie żałosne.

– Czy coś się stało, Penelope? – zapytała lady Bridgerton.

Spojrzała na wicehrabinę. Jej niebieskie oczy były łagodne i pełne troski, a w pochyleniu głowy było coś, co niemal doprowadziło Penelope do płaczu.

Ostatnio za bardzo się rozczulała. Płakać nad pochyleniem głowy?

– Nic mi nie jest – odparła w nadziei, że jej uśmiech wyda się szczery. – Martwię się o Eloise.

Hyacinth prychnęła.

Penelope uznała, że najwyższy czas wziąć nogi za pas. Ci wszyscy Bridgertonowie – a przynajmniej te dwie panie – nieustannie przywodziły jej na pamięć Colina.

Oczywiście, przez ostatnie trzy dni i tak nie myślała o niczym innym. Ale robiła to przynajmniej w ukryciu, mogła zatem wzdychać i jęczeć, ile dusza zapragnie.

Tym razem jednak miała szczęśliwy wieczór. Za plecami usłyszała głos lady Danbury, wykrzykujący jej imię.

Co się dzieje z tym światem, że spotkanie "z najostrzejszym językiem Londynu" uznała za szczęście?

Hrabina stanowiła doskonałą wymówkę dla opuszczenia dotychczasowego towarzystwa, a poza tym Penelope zdała sobie sprawę, choć nieco ją to zdumiało, że naprawdę lubi tę starszą damę.

– Panno Featherington! Panno Featherington!

Felicity natychmiast odskoczyła w tył.

– Chyba chodzi jej o ciebie – szepnęła z naciskiem.

– Oczywiście, że tak – odparła Penelope z nutą wyższości. – Uważam lady Danbury za drogą przyjaciółkę.

Felicity wytrzeszczyła oczy.

– Naprawdę?

– Panno Featherington! – zawołała lady Danbury, uderzając laseczką o cal od stopy Penelope, zaledwie znalazła się u jej boku.

– Nie ty – rzekła do Felicity, choć ta tylko uśmiechała się grzecznie. – Ty – zwróciła się do Penelope.

– Eee… dobry wieczór, lady Danbury – powiedziała Penelope, uważając, że w danych okolicznościach zdobyła się na naprawdę długą wypowiedź.

– Szukałam cię przez cały wieczór – oznajmiła hrabina. Penelope uznała to za nieco zaskakującą nowinę.

– Naprawdę?

– Tak, chciałam z tobą porozmawiać o tej ostatniej gazetce Whistledown.

– Ze mną?

– Tak – burknęła lady Danbury. – Chciałabym wreszcie pogadać z kimś, kto ma chociaż trochę rozumu w głowie.

Penelope zakrztusiła się śmiechem, lecz lojalnie wskazała na swoje towarzyszki.

– Eee… zapewniam panią, że lady Bridgerton…

Ta gorączkowo pokręciła głową.

– Ona jest zbyt zajęta żenieniem swojej licznej gromadki – skwitowała lady Danbury. – Nie można się po niej spodziewać, że będzie potrafiła normalnie porozmawiać.

Penelope spojrzała ukradkiem na wicehrabinę, aby sprawdzić, czy ta uwaga jej nie uraziła… w końcu wkrótce minie dziesięć lat, jak próbuje wyswatać swe potomstwo. Lady Bridgerton nie wyglądała jednak na rozgniewaną. Przeciwnie, wydawało się wręcz, że próbuje zdławić śmiech.

Zdławić śmiech i dyskretnie usunąć się z okolicy, uprowadzając ze sobą Hyacinth i Felicity.

Podstępne zdrajczynie.

No cóż, przecież sama chciała uciec od Bridgertonów, nieprawdaż? Z drugiej strony, świadomość, że Hyacinth i Felicity będą przekonane, iż spłatały jej psikusa, nie była szczególnie przyjemna.

– Poszły sobie – zauważyła lady Danbury. – I bardzo dobrze. Te dwie dziewczyny chyba nigdy w życiu nie wypowiedziały jednego mądrego słowa.

– O nie, to nieprawda – odruchowo zaprotestowała Penelope. – Felicity i Hyacinth są bardzo błyskotliwe.

– Nie twierdzę, że nie są sprytne – kwaśno zauważyła hrabina. – Tylko że nie mają nic inteligentnego do powiedzenia. Ale nie martw się – dodała krzepiąco… – Krzepiąco? Kto to widział, żeby lady Danbury chciała kogoś pokrzepić? – klepiąc Penelope po ramieniu. – To nie ich wina, że nie potrafią sensownie rozmawiać. Wyrosną z tego. Ludzie są jak dobre wino. Jeśli od początku są dobrzy, z wiekiem stają się tylko lepsi.

Penelope dyskretnie zerkała ponad ramieniem swej rozmówczyni, obserwując mężczyznę, który wydawał się Colinem (ale nie był), jednak słowa hrabiny natychmiast przywołały ją do porządku.

– Dobre wino? – powtórzyła.

– Mhm. A ja myślałam, że mnie nie słuchasz.

– Nie, oczywiście, że słuchałam. – Penelope ułożyła usta w coś na kształt uśmiechu.

– Pewnie szukasz tego chłopaka od Bridgertonów.

Penelope jęknęła.

– Och, nie rób takiej zaskoczonej miny. Widać to na twojej twarzy jak na dłoni. Zaskoczona jestem tylko, że on nic nie zauważył.

– Zdaje się, że jednak zauważył – wymamrotała Penelope.

– Tak? Hmm. – Lady Danbury zmarszczyła brwi, a kąciki jej ust prawie znikły w długich pionowych zmarszczkach po obu stronach jej podbródka. – Źle to o nim świadczy, że do tej pory jeszcze nic z tym nie zrobił.