Danielle Steel - Miłość Silniejsza Niż Śmierć

– Ja również. Ale martwię się o ciebie. Jeżeli będziesz czegoś potrzebowała, Edwino, wystarczy zagwizdać, a przybiegnę z pomocą – powiedział. Pocałowała go z wdzięcznością w policzek. Patrzył na nią, dopóki nie przestała machać doń ręką, po czym uruchomił silnik samochodu i odjechał.

Gdy nadszedł dzień wyjazdu, dzieci niechętnie opuszczały obozowisko nad jeziorem. Niestety, Edwina musiała wracać do San Francisco. Ostatnio, by okazać swoje zainteresowanie sprawami wydawnictwa, uczestniczyła razem z Benem w comiesięcznych zebraniach kierownictwa gazety, zwłaszcza że odkąd ukończyła 21 lat, musiała wyrażać zgodę na każdą inwestycję. Choć sprawy wydawnictwa nie były jej całkiem obce, nie czuła się pewnie w fotelu ojca, toteż na razie właściwie nie brała udziału w prowadzeniu gazety, a jeżeli chciała, by jej głos się liczył, musiała się sporo nauczyć. Nie miała ambicji sama kierować wydawnictwem, lecz zamierzała je utrzymać przez najbliższe kilka lat, dopóki Filip nie dorośnie. Benowi była wdzięczna za rady, których udzielał jej przy okazji tych spotkań.

Paczkę z Anglii dostała nazajutrz po sierpniowym zebraniu. Pracowała w ogrodzie wyrywając chwasty, gdy listonosz przyniósł dużą przesyłkę. Edwina przypuszczała, że to pewnie prezent od ciotki Liz. Poprosiła panią Barnes, by zostawiła paczkę w holu, po chwili zaś weszła do domu z rękami zabrudzonymi ziemią, z włosami i suknią pełną źdźbeł trawy i liści. Na widok adresu nadawcy serce zabiło jej mocniej: na paczce nie widniało nazwisko Hickham, lecz Fitzgerald. Edwinie drżały ręce, gdy dotykała przesyłki. Nie znała jej zawartości, ale na myśl, że lady Fitzgerald przysyła jej coś, co należało do Charlesa, zrobiło jej się słabo ze wzruszenia.

Gdy szła na górę, w domu panowała zupełna cisza. Chłopcy poszli na spotkanie z przyjaciółmi, a trójkę młodszych dzieci Sheila zabrała na nowo zainstalowaną karuzelę w Golden Gate Park. Nikt zatem nie mógł zakłócić jej samotności. Edwina ostrożnie rozpakowywała paczkę. Przesyłka odbyła długą drogę: najpierw przepłynęła ocean na pocztowym parowcu, potem miesiąc podróżowała pociągiem. Ważyła niewiele, jakby nic w środku nie było.

Gdy opadły ostatnie kawałki papieru, ukazało się białe pudełko i list na niebieskim papierze z wytłoczonymi w lewym górnym rogu inicjałami Fitzgeraldów. List zostawiła na później, bo umierała z ciekawości, co zawiera pudełko. Niecierpliwie rozwiązała wstążki, po czym uniosła wieczko i aż jej dech zaparło. W środku leżały zwoje białego tiulu, niezliczone jardy wykończonej białą koronką materii pięknie haftowanej i naszywanej białymi perełkami. To był jej ślubny welon, który miała przywieźć lady Fitzgerald!

Uświadomiła sobie, że nazajutrz miał się odbyć jej ślub. Chciała o tym zapomnieć, lecz myśl powracała uporczywie. W drżących rękach trzymała ostatnią pamiątkę jej szczęścia – ślubny welon. Otoczona zwojami białego tiulu, czuła się tak, jakby przeżywała na nowo dawno zapomniany sen. Gdy nałożyła welon i spojrzała w lustro, ostre ukłucie w sercu przygięło ją ku podłodze, a z oczu popłynęły łzy. Był dokładnie taki, jak go kiedyś sobie wymarzyła, i zastanawiała się teraz, jak by wyglądała jej suknia. Pewno nie mniej pięknie, tego jednak nigdy się nie dowie, bo przecież materiał na nią poszedł na dno wraz z "Titanikiem".

W żałobnej sukience, spowita welonem, usiadła na łóżku. Po chwili zadumy otworzyła list od lady Fitzgerald.

"Najdroższa Edwino – zaczęła czytać i łzy napłynęły jej do oczu. Wydawało jej się, że słyszy głos matki Charlesa, wysokiej, o nader wytwornych manierach, bardzo angielskiej z wyglądu. Syn był do niej niezwykle podobny. – Często myślimy o Tobie z mężem i rozmawiamy – brzmiały dalsze słowa listu. – Wydaje się niepojęte, że opuściłaś Londyn zaledwie cztery miesiące temu, i trudno uwierzyć w to, co się wydarzyło. Posyłam Ci welon, choć pełna jestem obaw, czy aby Cię nie zasmuci, uważamy jednak, że powinnaś go mieć. Jest symbolem cudownych dni, które przeżyliście z Charlesem, i miłości, którą Cię darzył do ostatnich swoich chwil. Byłaś mu najdroższą na świecie istotą i wiem, że bylibyście razem bardzo szczęśliwi. Odłóż ten welon, Dziecko, i nie myśl o nim za wiele. Może tylko czasem popatrz nań i przypomnij sobie naszego drogiego Charlesa, który cię kochał nade wszystko. Mamy nadzieję, że jeszcze Cię kiedyś ujrzymy, tymczasem przesyłamy Tobie, Twoim Braciom i Siostrom wyrazy najgłębszej miłości. Pamiętamy o Was, zwłaszcza o Tobie, Edwino, i nigdy Was nie zapomnimy. Margaret Fitzgerald."

Ledwie widząc przez łzy, Edwina z trudem doczytała list do końca. Siedziała w ślubnym welonie, dopóki nie usłyszała trzasku zamykanych drzwi frontowych, a na schodach tupotu i głosów szukających jej dzieci, które wróciły z parku. Spędziła więc w pokoju całe popołudnie, w welonie na głowie, rozmyślając o Charlesie i o ich ślubie, do którego nie dopuścił zły los.

Ostrożnie zdjęła welon i ułożyła z powrotem w pudełku. Akurat je zamykała, gdy roześmiana Fannie wpadła do pokoju i rzuciła się w objęcia siostry. Nie zauważyła łez ani śladów smutku, które pozostały na twarzy Edwiny. Była za mała, by zrozumieć, że coś się wydarzyło. Edwina odłożyła pudełko na półkę i przysłuchiwała się beztroskiemu szczebiotaniu Fannie, która opowiadała o karuzeli w parku, o pędzących na niej drewnianych konikach, o zdobiących ją miedzianych kołach i złotych gwiazdach, o dochodzącej zewsząd muzyce i o malowanych saneczkach dla tych, którzy nie chcieli siedzieć na koniu. Ale konie były najlepsze!

– Były też łódki! – opowiadała dalej dziewczynka, lecz wnet zmarszczyła czoło. – Ale my nie lubimy łódek, prawda, Teddy? – zwróciła się do brata, który właśnie wszedł do pokoju.

Chłopczyk pokręcił przecząco głową. Alexis, która wsunęła się za nim, popatrzyła na Edwinę uważnie, jakby zauważyła, że coś się wydarzyło, choć nie wiedziała co. Tylko Filip zorientował się w sytuacji i później, gdy dzieci poszły spać, a oni udawali się do swych pokoi na piętrze, zapytał ostrożnie Edwinę, co się stało.

– Czy to coś niedobrego? – Wciąż martwił się o nią, chciał jej i reszcie rodzeństwa zastąpić ojca. – Wszystko gra, Weenie?

Powoli skinęła głową. Kusiło ją, by opowiedzieć mu o welonie, lecz nie mogła wydobyć z siebie słów. Zastanawiała się, czy brat pamięta, dlaczego dzisiejszy dzień jest dla niej wyjątkowy.

– Nic się nie stało – uspokoiła go i po chwili dodała: – Dostałam list od lady Fitzgerald.

George był za młody, by zrozumieć, co to znaczy dla Edwiny, Filip jednak pojął od razu.

– Jak ona się miewa? – spytał.

– Myślę, że dobrze. – Popatrzyła na niego żałośnie. Czuła, że musi z kimś, choćby z siedemnastoletnim bratem, podzielić się swoim smutkiem. – Jutro miał… byłby… – słowa nie zdołały jej przejść przez gardło. Kiedy znaleźli się na piętrze, Filip łagodnie dotknął jej ramienia. Odwróciła ku niemu twarz zalaną łzami. – Nie mówmy o tym… przepraszam… – szepnęła.

– Och, Weenie! – jemu także do oczu napłynęły łzy. Mocno przytulił siostrę.

– Dlaczego tak się stało? – szepnęła mu do ucha. – Dlaczego?… Dlaczego nie było dość łodzi ratunkowych?

Jakże niewiele było trzeba, aby zmniejszyć rozmiary tragedii! Gdyby miejsc w szalupach wystarczyło dla wszystkich pasażerów, jakże inaczej potoczyłoby się ich życie! I tyle było innych niejasnych spraw… Choćby to, dlaczego na "Californianie" wyłączono radio i nikt nie słyszał rozpaczliwego wołania o pomoc, sygnałów, które odebrano na całym Atlantyku. "Californian" płynął na tyle blisko, że mógłby uratować wszystkich… Wiele nasuwało się pytań w związku z katastrofą, żadne jednak teraz nie miało już znaczenia.

W swój panieński wieczór Edwina płakała w ramionach brata, mocno tuląc się do niego.

Jak było do przewidzenia, Boże Narodzenie okazało się dla nich, zwłaszcza dla starszego rodzeństwa, wyjątkowo trudnym okresem. Młodszym dzieciom Edwina zapełniała dni wspólnym pieczeniem ciasteczek i przygotowywaniem ozdób na choinkę, malcy więc nie zauważali, że tym razem święta przebiegają inaczej niż zwykle. Ben, który często ich odwiedzał, zabrał kiedyś chłopców na wystawę nowych samochodów, a potem wszyscy razem poszli popatrzeć na pięknie oświetloną choinkę przed hotelem Fairmont. Inni znajomi rodziców także nie zapomnieli o Winfieldach i zapraszali do siebie ich dzieci, lecz te dowody pamięci okazały się nad wyraz bolesne, gdyż przypominały im, że zostali osieroceni.

Alexis, zgaszona, żyła jakby w innym świecie. Edwina niestrudzenie starała się jej pomóc wrócić do równowagi. Zdarzało się, że odnajdywała małą w sypialni matki, nie czyniła jej wszakże wyrzutów. Siadała obok niej na różowej kanapie w garderobie albo na łóżku i w końcu dziewczynka dawała się namówić do zejścia na dół.

W pokojach rodziców Edwina czuła się teraz nieswojo, jakby zakłócała spokój miejsca, które stało się kaplicą ku czci Kate i Berta. Ich ubrania nadal wisiały w szafach, bo Edwina nie miała serca ich usunąć. Matczyne szczotki do włosów i ozdobna kaseta z przyborami kosmetycznymi leżały wciąż tam, gdzie Kate je zostawiła. Od czasu do czasu pani Barnes sprzątała te pomieszczenia, ale i ona nie lubiła tam przebywać. Twierdziła, że w pokojach państwa zbiera jej się na płacz. A Sheila wprost odmówiła wchodzenia do nich, nawet na krótką chwilę potrzebną do odszukania Alexis.

Edwina nigdy nie wspominała o tym, ale czasem sama chodziła do małżeńskich apartamentów na piętrze i wspominała minione lata. Nie mogła uwierzyć, że upłynęło zaledwie osiem miesięcy, odkąd rodzice odeszli. Niekiedy zdawało jej się, że minęło tylko kilka chwil, innym razem, że całe wieki. W Wigilię, gdy dzieci były już w łóżkach, długo rozmawiała o tym z Filipem.

Jakoś przeszły im w końcu przygotowania do pierwszego Bożego Narodzenia bez rodziców. Dla Edwiny był to okres wyczerpujących zajęć. Musiała dopilnować, by święta przebiegły gładko i bez zakłóceń, zgodnie z rodzinnym obyczajem, by malcy jak dawniej wywiesili pończoszki na prezenty, śpiewali kolędy, piekli ciasteczka i poszli do kościoła. Jak niegdyś matka, tak teraz Edwina w przedświąteczne dni pakowała prezenty. Jednego z takich wieczorów Filip przed udaniem się na spoczynek podziękował jej za wszystko, co uczyniła dla dzieci. Wzruszył ją do łez, zaraz bowiem sennie ziewnął, co Edwinie przypomniało ojca, który zaledwie rok wcześniej dokładnie tak samo dziękował Kate.