Bertrice Small - Królewska Intryga

– Autumn odprawiła hrabiego i księcia – odparła Jasmine.

– Ach – odetchnęła madame St. Omer. – Więc wygra mój kandydat, d'O1eron. Nie jestem wcale zaskoczona, ma petite Autumn. Od początku zauważyłam, że się sobie podobacie. Zdecydowanie za długo podejmowałaś decyzję. Czy on już wie?

– Nie przyjechał dzisiaj – odezwała się Autumn. – Pracuje jak zwykły parobek w winnicy. Przynajmniej tak mi powiedziano.

Ciotka zaśmiała się.

– On już taki jest, ma petite. Ziemia jest dla niego wszystkim. Wszyscy w jego rodzinie tacy byli. A twój ojciec nie kochał Glenkirk w ten sam sposób?

– Ale znalazł czas, by zalecać się do mamy.

– Kiedy Sebastian dowie się, że jest jedynym kandydatem do twojej ręki, chérie, na pewno też znajdzie czas, obiecuję – odparła madame St. Omer. – Teraz musimy się zastanowić, co na siebie włożysz na spotkanie z królem.

– Król jest jeszcze dzieckiem – stwierdziła Autumn. – Pewnie bardziej go interesują ołowiane żołnierzyki niż to, co którakolwiek z nas będzie miała na sobie. Ale zamek bardzo chciałabym zobaczyć. Podobno jest posadowiony wzdłuż rzeki.

– Król, z tego, co słyszałam, jest dość dorosły jak na swój wiek – odparła ciotka. – Musiał wydorośleć ze względu na wydarzenia kilku ostatnich lat. Zdziwiłam się, że udało im się wyjechać z Paryża, ale podobno Gaston d'Orleans zorganizował tę podróż, bo król ma już dość przebywania w mieście. Ponoć woli wieś.

– Ciekawe, dlaczego wybrał Chenonceaux? Na pewno ma jakiś zamek bliżej Paryża.

– Owszem, ma, ma petite, ale to miała być potajemna podróż, a bliżej Paryża nie udałoby się tego długo utrzymać w tajemnicy. Poza tym książę obawia się, że biskup Mazarin mógłby chcieć porwać króla, gdyby dowiedział się, gdzie chłopiec przebywa. Ten, kto ma przy sobie Jego Królewską Mość, ma władzę w kraju. – Zwróciła się do Jasmine: – Weź ze sobą Adalego, ma cousine. Podobno zarówno królowa, jak i jej syn uwielbiają wizyty z wielką pompą. Na pewno zainteresuje ich fakt, że córka władcy Indii, która mieszkała w Szkocji i Anglii przez te wszystkie lata, wybrała sobie Francję na miejsce zamieszkania.

– Tak też zrobię – odparła Jasmine. – Kiedy mamy tam pojechać? Sama rozumiesz, że wolałabym podróżować z rodziną.

– Spotkamy się na drodze wiodącej wzdłuż rzeki rankiem za trzy dni – odparła madame St. Omer. Spojrzała na Autumn. – Mam nadzieję, że do tego czasu przestaniesz trzymać w niepewności biednego d'O1erona.

– Musi w końcu przyjechać do Belle Fleurs.

– Z pewnością przyjedzie – stwierdziła tante kiwając głową. – Z pewnością przyjedzie.

JESIEŃ 1651 – 1655

Król z trudem powstrzymywał się przed okazywaniem podniecenia. Nigdy jeszcze nie był w Chenonceaux, a pierwotne piękno zamku zrobiło na nim wielkie wrażenie. Wspaniała galeria ciągnąca się wzdłuż rzeki zadziwiła go niepomiernie. Ludwik nigdy nie przepadał za Paryżem, a lutowe wydarzenia tylko utwierdziły go w niechęci do mieszkańców tego miasta. Nie lubił arcybiskupa, ale wuj i jego kuzyni również nie byli jego ulubieńcami, choć młody król skrzętnie ukrywał niechęć. Jeszcze tylko kilka miesięcy, myślał, a potem będę dorosły. Zastanawiał się, dlaczego ojciec akurat dzień trzynastych urodzin wyznaczył na ogłoszenie jego dorosłości i objęcie tronu. Może wiedział, ile przeciwności stanie mu na drodze i nie chciał zbyt szybko kusić losu.

Tydzień. Na tyle zgodził się wuj Gaston. Król chciał polować i jeździć konno, a zamiast tego musiał stać w miejscu i witać się z tłumem lojalnych i uwielbiających go poddanych, którzy szczerze się cieszyli z jego przyjazdu. Dla niego jednak było to nudne. Chłopak uśmiechał się bez końca i podawał dłoń do ucałowania. Postanowił, że pewnego dnia zbuduje paląc tak wielki, że wszyscy możnowładcy będą mogli w nim zamieszkać. Kiedy znajdą się blisko króla, łatwiej będzie ich dopilnować, by nie było więcej zdrad i wojen.

– Synu – odezwała się jego matka. – Oto szczególna dama, która pragnie złożyć ci wyrazy szacunku.

Młody król skupił wzrok na pięknej kobiecie, która podeszła i skłoniła się elegancko. Towarzyszy! jej mężczyzna odziany w strój, jakiego król wcześniej nie widział.

– Ludwiku, to księżna Glenkirk, wdowa. Madame la duchese jest córką króla Indii, ale przez wiele lat mieszkała w Szkocji. Przyjechała do swego zamku Belle Fleurs, by opłakiwać męża, który zginął, broniąc praw do tronu twego kuzyna, króla Karola II.

Młody król nie podał dłoni do ucałowania, tylko ucałował dłoń Jasmine.

– Jak miło, że przyjechała pani mnie odwiedzić, la duchese - rzekł.

Przyjrzał jej się uważnie. Mimo żałoby była nienagannie odziana w elegancką suknię z granatowego jedwabiu, z rękawami ozdobionymi wstążkami obszytymi perłami i kołnierzem z kremowej koronki. Ciemne włosy z odrobiną siwizny po bokach upięła w prosty kok.

– Jestem zaszczycona, Wasza Wysokość. Czy mogę podarować jego wysokości drobiazg, który wyrazi mój szacunek?

Król skinął głową, a oczy zaświeciły mu nagłą ciekawością i podnieceniem. Nie spodziewał się prezentu.

Adali podał swojej pani niewielkie, kwadratowe pudełko z kości słoniowej ozdobione czystym złotem. Jasmine je otworzyła i pokazała zawartość królowi. Na aksamitnej wyściółce leżał owalny diament w żółtym odcieniu, tak duży, że nie zmieściłby się między kciukiem złączonym z palcem wskazującym króla. Ludwik westchnął, szczerze zdumiony podarkiem. Nigdy jeszcze nie widział brylantu w tak pięknym, żółtym kolorze.

– Nazwany został okiem tygrysa, Wasza Wysokość. Otrzymałam go od pierwszego męża, księcia Jamala Khana z Kaszmiru – powiedziała Jasmine. – Mam nadzieję, że się Waszej Królewskiej Mości spodoba. Ma wyjątkowo piękny kolor.

Król wziął pudełko i przyjrzał się uważniej brylantowi. Z bliska był jeszcze wspanialszy.

– Madame, chyba nigdy nie podarowano mi czegoś równie wspaniałego. Mille merci. - Zamknął pudełko i podał służącemu, a potem spojrzał na Adalego i zapytał: – Kim jest człowiek, który pani towarzyszy?

– To mój służący, Adali, Wasza Wysokość. Służy w moim domu, od dnia moich narodzin. Jego ojciec był francuskim żeglarzem – wyjaśniła.

Adali skłonił się królowi.

Ludwik uśmiechnął się i skinął głową.

– Posiadanie służącego, któremu można ufać, musi być bardzo miłe, madame.

– Adali jest moją prawą ręką, Wasza Wysokość. Powierzyłabym mu własne życie, a właściwie zrobiłam to już wielokrotnie – przyznała i zmieniła temat. – Jeśli Wasza Wysokość pozwoli, chciałabym zająć jeszcze chwilę i przedstawić moją córkę, lady Autumn Rose Leslie.

Autumn podeszła i skłoniła się nisko. Ludwik postąpił o krok i dotknął dłonią twarzy dziewczyny, by ją sobie lepiej obejrzeć. Był to gest godny znacznie starszego mężczyzny, pomyślała Jasmine, ale przypomniała sobie, że mówiono o królu, iż jest nad wiek dojrzały.

– Doskonała – powiedział i pomógł dziewczynie wstać. Odwrócił się do matki i dodał: – Na dziś mam już dość, maman. Pragnę oprowadzić lady Autumn po galerii bez królewskiej świty. Chciałbym się dowiedzieć, jak się pannie podoba nasz kraj. Wuju! – Spojrzał na Gastona d'Orleans. – Dopilnuj, proszę, by nasi goście dobrze się bawili. Zostawiam to twojej trosce.

Chwycił Autumn za rękę i wyprowadził z sali. Dziewczyna była na tyle zaskoczona jego zachowaniem, że nie wiedziała, co powiedzieć. Nigdy jeszcze nie znajdowała się w towarzystwie króla. Takie rzeczy przydarzały się tylko jej siostrom i matce. Uśmiechała się promiennie do mijanych osób, najszerszy uśmiech zarezerwowała dla księcia de Belfort.

– Kto to jest? – zapytał Ludwik.

– Zalotnik, który niezbyt dobrze przyjął odmowę – odparła zaskoczona, że w ogóle jest w stanie wydusić słowo.

Król zaśmiał się.

– Kokietka z pani, mademoiselle.

– Ależ nie! – odparła szybko, nie chcąc sprawić nieodpowiedniego wrażenia.

– Po co przybyła pani do Francji? – zapytał.

– Mój papa zginął, walcząc za króla Karola – wyjaśniła. – Jestem najmłodszą z rodziny i niestety, ani Szkocja, ani Anglia nie jest teraz miejscem odpowiednim dla panny o moim urodzeniu i majątku, bo nie można tam znaleźć męża. Mama jest w żałobie po tacie. Niedaleko ma zamek, Belle Fleurs. Uciekłyśmy do Francji przed panem Cromwellem i jego nudnymi, zdradliwymi okrągłogłowymi. Mamy również nadzieję znaleźć dla mnie męża.

– A dlaczego odmówiła pani dżentelmenowi, który patrzył na panią z taką surowością?

– To książę de Belfort, Wasza Wysokość. Odesłałam też hrabiego de Montroi, ale nie markiza d'Auriville – odparła.

– Jak to wspaniale, że może pani sama wybrać partnera. Czy może to wybór pani matki? – zastanawiał się. – Ja, oczywiście, zmuszony jestem ożenić się z jakąś księżniczką z Hiszpanii albo Italii. Potem będę musiał spłodzić z nią potomka, ale przynajmniej to przyjemniejsza część moich obowiązków.

– Wasza Wysokość jest jeszcze dzieckiem – zdziwiła się Autumn. – Chyba nie zdążyliście jeszcze… – przerwała, czerwieniąc się.

– Pierwszą kobietę miałem w wieku jedenastu lat – rzekł, zaskoczony widocznym zawstydzeniem dziewczyny. – Mężczyzna powinien szybko uczyć się przyjemności, by potem sprawiać przyjemność kobiecie, ma belle. A ty jesteś dziewicą?

– Tak! – pisnęła, nie wiedząc, czy się oburzać, czy roześmiać.

– Więc twój mąż będzie szczęściarzem, ma belle. Jeszcze nigdy nie miałem przyjemności wprowadzania dziewicy w świat Erosa, ale jestem pewien, że jeśli dokona się tego właściwie, stanie się to cudownym doświadczeniem dla mężczyzny i kobiety. Ile masz lat?