Czekał na nich w środku, przytupując i poklepując się po bokach. Zniskiego sklepienia spływała woda, zamieniając się natychmiast w czarne,błyszczące sople lodu.

- Musimy się pośpieszyć - powiedział Cabriac. - Wkrótce wzejdzieksiężyc i będzie was widać na śniegu jak w biały dzień. Kastylijczyk napewno wszędzie rozstawił straże!

- Ale - przerwała Katarzyna - jak przejdziemy przez palisadę, któraotacza skałę?

- Zostaw to mnie, pani - odparł Walter. - Ruszajmy w drogę!

Seneszal ma rację. Nie mamy czasu do stracenia!

Uniósł ukryty pod zgniłą słomą właz, odsłaniając ciemny otwórprowadzący do schodów. Katarzyna zawahała się i odwróciwszy się wstronę Kennedy'ego, podała mu rękę, mówiąc:- Panie, przyjmij podziękowanie za wszystko, co dla nas uczyniłeś,za twą przyjaźń i ochronę. Nigdy nie zapomnę chwil tutaj spędzonych.

Dzięki tobie... nie były aż tak okrutne. I mam nadzieję, że wkrótcespotkamy się u królowej Jolanty.

W skąpym świetle rzucanym przez pochodnię zobaczyła pojaśniałątwarz Szkota i jego lśniące, śnieżnobiałe zęby.

- Gdyby to zależało tylko ode mnie, nastąpiłoby to jak najszybciej,ale w naszych czasach nikt nie może być pewny jutra. Nie wiadomo, czysię jeszcze kiedyś zobaczymy... - Głos uwiązł mu w gardle, chwyciłKatarzynę za ramiona, mocno przycisnął do siebie i pocałował łapczywie,zanim zdążyła się obronić. Następnie wypuścił ją z uścisku i zaczął sięśmiać jak dziecko, któremu udała się sztuczka. - Teraz przynajmniej umrębez żalu! Katarzyno, przebacz mi, to już się nigdy więcej nie powtórzy...

ale miałem na to taką okrutną ochotę!

Jego słowa były tak szczere, że Katarzyna uśmiechnęła sięmimowolnie. Nagły przypływ czułości tego kanciastego mężczyzny niebył jej całkiem niemiły. Walter pobladł.

- Ruszajmy, pani Katarzyno! - rozkazał oschle.

Uniósł w górę łuczywo i ruszył pierwszy do ukrytych schodów.

Katarzyna podążyła za nim, następnie Sara i brat Stefan na końcu.

Zagłębiając się w skalne czeluście, słyszała, jak mnich żegna się zeSzkotem, zalecając mu, aby nie zatrzymywał się zbyt długo w Owernii. Nakoniec dodał:- Nadchodzi znowu czas walki! Wkrótce będziesz potrzebnykonetablowi*!

- Bądź spokojny! Nie dam mu długo na siebie czekać!

* Konetabl - naczelny wódz francuskich wojsk królewskich od XI wieku do roku 1627. Tytuł wywodzi się łacińskiego comes stabuli i oznaczał początkowo, w starożytnym Rzymie i wczesnym średniowieczu nadzorcę stajni. Potem Katarzyna nie słyszała już nic. Wysokie, nierówne, wykuteniedbale w litej skale schody zagłębiały się prawie pionowo pomiędzydwoma przeżartymi zębem czasu murami. Każdy krok po oblodzonychstopniach groził upadkiem. Kiedy w końcu dotarli do kępy krzaków, którezasłaniały wylot schodów, Katarzyna westchnęła z ulgą. Dzięki staraniomWaltera, który osłaniał ją przed kolczastymi gałęziami, nie doznała przyprzechodzeniu większego uszczerbku. Jej oczom ukazała się jednak owiele gorsza przeszkoda - wysokie, ostro zakończone pale tworzące palisadę przylegającą do skały.

Katarzyna zmierzyła wzrokiem przerażającą zaporę.

- Nigdy nie uda się nam jej pokonać. Lepiej zawróćmy od razu. Palesą zbyt ostro zakończone, aby można było wspiąć się na nie po sznurowejdrabinie.

- Oczywiście - powiedział spokojnie Walter. - Po to jest palisada!

Co powiedziawszy, ruszył w prawo. Przy siódmym palu zatrzymałsię, chwycił potężny zaostrzony pień i z wysiłkiem, od którego żyłynabrzmiały mu na skroniach, wyjął jego dolną część - był bowiemprzepołowiony w środku, lecz zamocowany z takim znawstwem, że nieodróżniał się od reszty. W powstałym w ten sposób wąskim otworze ukazało się strome zbocze opadające aż do strumienia i kilka chatek osady wCabanes na przeciwległym wzgórzu. W tej właśnie chwili zza chmurwyłonił się blady księżyc, rzucając srebrzystą poświatę na śnieżne połacie,na oszronione krzaki i drzewa, które stały się widoczne niczym w białydzień. Przycupnięci za palisadą uciekinierzy popatrzyli z rozpaczą narozpościerający się przed nimi śnieżnobiały dywan.

- Będzie nas widać jak na dłoni - szepnął brat Stefan. - Wystarczy,żeby któryś ze strażników odwrócił głowę w tę stronę, a jesteśmyzgubieni. .

Nikt nie odpowiedział. Mnich wyraził jasno to, o czym myśleliwszyscy. Tylko Katarzyna nie mogła opanować zdenerwowania.

- Co robić? Nasza jedyna szansa, to uciec tej nocy, zanim całkowicieokrążą zamek. Jeśli jednak nas zauważą, zostaniemy uwięzieni.

Jakby na potwierdzenie tych słów, w pobliżu dały się słyszeć głosy.

Walter wsunął ostrożnie głowę do otworu i prawie natychmiast cofnął ją zpowrotem.

- Pierwszy posterunek znajduje się zaledwie kilka sążni stąd. Okołodziesięciu ludzi.. Musimy czekać...

- Na co? - rzuciła zniecierpliwiona Katarzyna. - Aż wstanie dzień?

- ...aż księżyc się schowa. Dzięki Bogu, w zimie dzień wstaje późno.

Nie pozostawało nic innego, jak czekać na mrozie i w śniegu. Całaczwórka, wstrzymując oddechy, wpatrywała się w bladą twarz księżyca.

Ciężkie chmury przepływały jednak szybko nad ich głowami, nie chcączasłonić zdradzieckiej świetlistej tarczy. Ręce i stopy Katarzyny zlodowaciały. Niewiele pomagało pocieranie przez Sarę jej pleców, gdyż uczucieciepła szybko mijało, a zdenerwowanie rosło.

- Dłużej nie wytrzymam! - szepnęła do Waltera. - Musimy cośzrobić... Trudno, zaryzykujemy! Nie słychać żadnych odgłosów. Możestraże posnęły?

Walter znowu wyjrzał przez otwór w palisadzie. W tym momenciesilny podmuch wiatru uniósł tumany sypkiego śnieżnego puchu, któryzawirował w powietrzu. Równocześnie księżyc schował się wśród ciężkichchmur i wokół pociemniało. Walter rzucił na Katarzynę szybkie spojrzenie.

- Czy możesz, pani, pobiec?

- Myślę, że tak.

- No, to biegnij! Teraz!

Wyszedł pierwszy, przepuścił pozostałą trójkę i podczas gdy onizbiegali po ośnieżonym stoku, on zajął się wstawieniem słupa na swojemiejsce. Katarzyna pędziła ile tchu w piersiach, chociaż jej zmarzniętekończyny były zdrętwiałe i niemal sztywne. Strome zbocze uciekało jejspod stóp, a serce waliło jak oszalałe. Siłą rozpędu wpadła w kępę krzakówprawie zupełnie przysypanych śniegiem. Walter jednak już był przy niej,już dźwigał ją z ziemi.

- Trzeba biec szybciej - złościł się, przyspieszając kroku ipodtrzymując Katarzynę silnym ramieniem.

- A nasze ślady... Zobaczą je! Trzeba je zatrzeć!

- Nie mamy czasu! Hej! Wy tam! Wejdźcie do potoku i niewychodźcie z niego, dopóki nie dojdziecie do tamtych drzew.

Sam również rzucił się do strumienia. Cienka warstwa lodu załamałasię pod jego ciężarem, a na twarz wyczerpanej kobiety trysnęła lodowatawoda. Walter, nie zważając na to, biegł dalej ile sił w nogach i niespuszczał oka z księżyca. Wydawało mu się, że za chwilę ukaże się znowu,gdyż przez zasłonę chmur przedzierały się już pierwsze jego promienie. Naszczęście sosnowy las był już blisko. Normandczyk postawił Katarzynę naziemi i zabrał się do łamania gałęzi.

- Schowajcie się w lesie, a ja tymczasem zatrę ślady!

Katarzyna, Sara i brat Stefan ruszyli między drzewa, podczas gdyWalter za pomocą sosnowych gałęzi usuwał ze śniegu ślady stóp.

Ledwo zbiegowie zdążyli ukryć się w gęstwinie, księżyc wyszedł zzachmur. Opadając z wyczerpania, rzucili się na zwalony pień dla nabraniaoddechu. Z tego miejsca widać było Carlat w całej okazałości: potężnyzamek sterczący na podobnej do dzioba statku skale, mury obronne,dzwonnice i wieże, a u jego stóp zacieśniający się wokół pierścieńnajeźdźcy. Katarzyna przesłała wdzięczne myśli Kennedy'emu. Dziękiniemu znalazła się poza zasięgiem wroga i mogła dotrzeć do Angers. .

Głos Waltera przerwał jej rozmyślania.

- Nie czas jeszcze myśleć o odpoczynku. Szmat drogi przed nami, adzień już blisko!

Szli więc dalej. Po raz pierwszy od długiego czasu Katarzynaobcowała z przyrodą, czuła zapach ziemi i lasu, który tak kochała.

Odnajdywała na nowo bliskość dużych drzew, które wiele już razyudzieliły jej bezpiecznego schronienia. Otulone białym puchem zaroślawyglądały jak postaci z bajek, a sosny, dotykające śnieżnymi sukienkamiaż do ziemi, były prawie nierealne. Na polanach w blasku księżycamigotały tysiące kryształków wśród ciszy i uśpienia. Niegodziwość ludzka,wojny, a także cierpienia serca nie miały tutaj wstępu. Katarzynapomyślała o pustelnikach żyjących samotnie w głębi lasu. Tyle pięknamogło złagodzić każde cierpienie. Zmęczenie i dokuczliwy chłód zniknęłyjak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Przed sobą widziała wielkąpostać Waltera sunącego równym krokiem i starała się stąpać po jegośladach; reszta czyniła tak samo. Wydawało się, że olbrzym jest częściąlasu, że urodził się w nim jak jedno z drzew. Nagle stanął, nadstawiającucha i zatrzymując ich ruchem ręki. Z oddali dochodziły przenikliwedźwięki trąbki.

- Pobudka? Już tak blisko do świtu?

- Jeszcze nie. I obawiam się, że to nie pobudka. Zaczekajcie tuchwilę!

I w mgnieniu oka Walter objął pień dębu, wspiął się po nim zręczniejak małpa i zniknął przyjaciołom z oczu. Dźwięk trąbki brzmiał nadal.

- To w obozie czy w zamku? - zastanawiał się głośno brat Stefan.

- W zamku nie mieliby powodu, żeby grać na trąbkach... chyba żebyzostali zaatakowani - zaczęła Katarzyna, lecz nie dokończyła, gdyż w tejchwili z drzewa zsunął się Walter, a właściwie spadł jak pocisk pomiędzynią a mnicha.

- To w obozie! Przy murze północnym jest pełno ludzi! Musielizauważyć nasze ślady. Widziałem, jak wsiadają na konie!

- Co teraz zrobimy? - jęknęła Sara. - Nie wygramy z końmi, a jeśliodkryją nasze ślady za źródłem...

- To możliwe - przyznał Walter. - To całkiem możliwe. Dlatego terazsię rozdzielimy. I tak musielibyśmy to zrobić o świcie. Wy ruszycie doAurillac, a ja udam się sam na spotkanie Maclarena. Oni będą szli moimśladem. .