To ma być ta kobieta – dziewczyna – którą babcia przeznaczyła mu na żonę? Z nią miałby spędzić resztę życia? Z tą właśnie kobietą miałby mieć dzieci?

Jack poczuł nagłą chęć, by znaleźć się tysiąc mil stąd. Pomyślał tęsknie o Reggiem i jego doświadczonych dziewczętach. Pomyślał o dojrzałym, kobiecym ciele lady Finley-Dodd i jej sztuczkach. I znów fular stał się o trzy numery za ciasny.

Perry cicho gwizdnął mu do ucha.

– Ślicznotka, Jack – stwierdził. – Ty szczęściarzu, ależ znalazła ci piękność!

Jack nie odwrócił głowy, by sprawdzić, czy Lisa to słyszała. Słowa Perry'ego świadczyły, że dla niego babka nie wybrała piękności. I tak było naprawdę. Lisa miała dobre serce i wniosła mu duży posag, ale nie można było jej nazwać ładną. Perry jednak darzył ją uczuciem.

Jack starał się zająć czymś myśli. Babka właśnie przedstawiała księciu swą drogą przyjaciółkę, owdowiałą wicehrabinę Holyoke, jej syna i jego żonę, wicehrabiostwo Holyoke, oraz ich dzieci: pana Howarda Beckforda i pannę Julianę Beckford.

Uświadomiwszy to sobie, gwałtownie odwrócił głowę I spojrzał na Perry'ego.

– Dobry Boże – powiedział – to teraz ja wchodzę na scenę, Perry? Dlaczego aż do tej pory nie przyszło mi to do głowy? Kto by pomyślał, że babcia zamierza urządzić jedno z tych swoich amatorskich przedstawień!

Skrzywił się. Babka zawsze wystawiała jakąś sztukę z udziałem rodziny, kiedy zapraszała ich do Portland House. Ostatnio było to cztery lata temu – na pięćdziesiątą rocznicę ślubu jej i dziadka. Musieli przygotować „Ugnij się, by zwyciężyć", mając zaledwie dwa tygodnie na próby. Zagrał w tej sztuce dużą rolę, a jego partnerką była Prue – jakby nie mogli mu znaleźć kogoś innego! Jego własna kuzynka! Nie Annę, na co liczył w skrytości ducha, lecz Prue. Annę partnerowała wtedy Alexowi.

Peregrine parsknął śmiechem. Tylko on jedyny – przypomniał sobie Jack – naprawdę lubił grać. No, może jeszcze Freddie… Dlatego był najlepszym aktorem. Wtedy po przedstawieniu trzy razy oklaskami zmuszono go do wyjścia na scenę.

Ale to nie był dobry moment, by myśleć o atrakcjach bożonarodzeniowego występu. Księżna na czele pochodu sunęła teraz w jego kierunku.

Panna Juliana Beckford wyglądała z bliska jeszcze ładniej. Jej porcelanowa cera była bez skazy. Ciemne rzęsy okalały takież oczy, wielkie i piękne. Ale, Bożeż ty, przecież to jeszcze dziecko. Spodziewał się wręcz, że dziewczyna zwróci się do niego per „wujku", i był niemal zdziwiony, kiedy dygnęła przed nim i zarumieniwszy się uroczo, wyjąkała coś w rodzaju „panie Frazer".

Skłonił się, jak mógł najwytworniej, i pomyślał, czy aby nie popełnił nietaktu składając mniej uniżony ukłon przed mamą i papą dziewczęcia. Nie, będą oczarowani względami, które okazuje ich córce – podobnie jak jego babka.

Dobry Boże, czyżby służący zawiązał mu jakiś magiczny fular, który z minuty na minutę robi się coraz ciaśniejszy? Na dodatek ktoś wypompował całe powietrze z pokoju – pomyślał. Byłby zdziwiony, gdyby któryś z członków rodziny nie gapił się teraz na niego.

Twarz brata dziewczyny wydała mu się jakby znajoma. W tej samej chwili Jack, ze wszystkich sił starając się powstrzymać grymas, przypomniał sobie, że widział go na ostatnim spotkaniu u Reggiego, jeszcze w lecie. To właśnie on sprzątnął mu sprzed nosa aktoreczkę, na którą miał chętkę.

– A więc jesteśmy już w komplecie – oznajmiła księżna zgromadzonym, którzy umilkli posłusznie. Miała dziwny dar; kiedy chciała przemówić, nie musiała robić ani jednego gestu, by natychmiast wokół niej zapadła cisza. -Albo prawie w komplecie. – Spojrzała na księcia, który wstał oczekując dalszych instrukcji, ale zaraz został posadzony z powrotem na fotelu przez Alexa i Stanleya, stojących po obu jego stronach. – Jutro przyjedzie ktoś, kogo nazwiska nie ujawnię, żeby wam zrobić niespodziankę.

Podniósł się szmer niezadowolenia wśród tych, którzy nie znosili niespodzianek i niepewności. Jack nie brał w tym udziału. Nie wiedzieć jak, znalazł się w pobliżu przeznaczonej dla niego panny. Splótł więc ręce z tyłu, przywołał uśmiech na usta i zaczął się do niej zalecać.

Rozdział drugi

Isabella Gellee, hrabina de Vacheron, jechała z Londynu na południe luksusowym, resorowanym powozem, który wysłał po nią książę Portland. Miała własny powóz – wyjaśniła w liście do księżnej, ale jej wysokość odpisała, że książę nalega, by przyjęła jego. A księcia nie można było odwieść od raz powziętego postanowienia.

– Mamo, daleko jeszcze? – zapytała szczupła, ciemnowłosa dziewczynka siedząca naprzeciw niej.

– Niedługo będziemy na miejscu – odrzekła Isabella uśmiechając się ciepło do córeczki, która zwykle grzecznie i cierpliwie znosiła długą podróż. Ludzie często chwalili dziewczynkę za dobre zachowanie. Isabella jednak czasami wolałaby, aby Jacqueline była trochę psotna, bardziej ruchliwa – tak jak inne dzieci.

Usłyszawszy senne pomruki i sapanie, Isabella pochyliła się z uśmiechem. Marcel poruszył główką na jej podołku i oparł się rączkami o nogę matki, szukając wygodniejszej pozycji. Nie obudził się i przestał mruczeć, gdy Isabella położyła delikatnie dłoń na jego jasnych włoskach.

Synek narzekał, płakał, marudził, wiercił się i ziewał przez całą drogę, wypełniając powóz jękami. Niezbyt lubił podróżować. Ale zgodnie ze swoją łagodną naturą zwinął się wreszcie w kłębek i zasnął. Isabella miała nadzieję, że nie obudzi się, zanim dojadą do Portland House. To na pewno już blisko.

Wciąż nie mogła się nadziwić, że udało jej się spełnić wszystkie swe marzenia i ambicje – a nawet osiągnąć więcej. Mówiono – i była to opinia wielu ludzi, wpływowych i znających się na rzeczy – że jest największą aktorką swoich czasów. Wydawało się to przesadą, ale tak właśnie była traktowana. Po powrocie z Francji wiosną tego roku grała w wypełnionych po brzegi salach przed zachwyconą publicznością, która każdego wieczora wstawała z miejsc, klaskając ile sił i wzywając ją raz po raz do ponownego wyjścia na scenę.

Spełniło się jej marzenie, cel, do którego dążyła z wielkim poświęceniem od dziesięciu lat.

I niespodziewanie stwierdziła, że sukces zjednał jej szacunek wszystkich. Kiedy dziewięć lat temu uciekła do Francji, nieszczęśliwa, przerażona i niepewna, zaczęła się dopiero wspinać po drabinie sukcesu. Nawykła do tego, że ludzie odnosili się do niej bez większego respektu. Nawet gdy poznała Maurice'a i wyszła za niego za mąż, spotykała się z rezerwą ze strony jego rodziny i innych francuskich arystokratów, którzy starali się postępować zgodnie z dawnymi konwenansami, choć czasy bardzo się zmieniły. Lecz właśnie we Francji doceniono ją jako aktorkę – częściowo dzięki jej talentowi i ciężkiej pracy, a częściowo dzięki wpływom Maurice'a. Grała dla samego cesarza Napoleona – została przez niego zauważona i pochwalona.

Właściwie nie oczekiwała, że jej sława dotrze do Anglii. A już na pewno nie spodziewała się, że zdobędzie tu sobie szacunek, chociaż wróciła do kraju jako osoba z pewną pozycją i przywiozła ze sobą małoletniego hrabiego de

Vacheron – Marcel bowiem odziedziczył ten tytuł po śmierci ojca dwa lata temu.

A jednak zyskała tu sobie i sławę, i szacunek.

Przypuszczała, że spędzi Boże Narodzenie z dziećmi w domu, tak jak w zeszłym roku we Francji. Dostała jednak dwa zaproszenia na święta. W swej wiejskiej rezydencji chciał ją gościć lord Hel wiek. Był to bogaty, wpływowy i przystojny mężczyzna, starszy od niej o jakieś dziesięć lat. To zaproszenie kusiło ją perspektywą uczuciowej stabilizacji. Na pewno zostałaby jego kochanką, sam lord zaś traktował ją z podobną atencją jak niegdyś Maurice.

Również książę i księżna Portland zaprosili ją do swej wiejskiej posiadłości, gdzie zamierzali spędzić święta z całą rodziną. Miała być ich honorowym gościem – księżna wyraźnie to zaznaczyła. Uczyniłaby wielki zaszczyt ich rodzinie i gościom, gdyby zechciała zaprezentować im swój wspaniały talent aktorski. Może wybrałaby jakąś niewielką, najwyżej godzinną scenkę? Nie chcieliby naturalnie, aby czuła się zobowiązana do spełnienia tej prośby. Jeśli będzie wolała odpocząć i spędzić święta w spokoju, wszyscy doskonale to zrozumieją.

Isabella uśmiechnęła się i czule otoczyła ramieniem śpiącego synka, gdy naraz powóz skręcił i zauważyła, że minąwszy bramę, jechali teraz drogą należącą do posiadłości.

– Widzisz? – zwróciła się do Jacqueline. – Już prawie dojechaliśmy. Byłaś bardzo grzeczna.

Pomyślała, że księżna robi wrażenie osoby o silnym charakterze, lubiącej rządzić. A słyszała, że jego wysokość także jest despotą. Być może więc pożałuje, że wybrała właśnie to zaproszenie.

Nagle przeszedł ją dreszcz i pierwszy raz, odkąd wyjechała z Londynu, poczuła, że ze strachu ściska ją w żołądku. Dlaczego wybrała się w gości do tej rodziny, której najbardziej ze wszystkich powinna unikać? I jak już sto razy przed wyjazdem, znowu zaczęła się zastanawiać, czy go tam spotka. Pochodził właśnie z tej rodziny, był wnukiem księcia i księżnej. Bardzo prawdopodobne, że tam będzie. Księżna powiedziała, że przyjedzie cała rodzina.

Nawet gdyby go miało nie być, i tak nie powinna tam jechać. Ale jeśli będzie…

Pogładziła delikatnie ramię Marcela i pochyliła głowę, by pocałować go w pucołowaty policzek.

– Obudź się, śpioszku – szepnęła mu do ucha. -Dojeżdżamy.

Usiadł od razu, ziewnął, przetarł oczy i już był całkiem rześki, i podskakiwał na siedzeniu, patrząc z okna powozu na drzewa oraz dom wyłaniający się zza zakrętu.

– Czy będą tam inne dzieci, z którymi mógłbym się bawić, maman? – zapytał. – Będziemy mogli bawić się na dworze? Spójrz na ten dom, Jacquie.

– Odpowiedź na oba pytania prawdopodobnie brzmi „tak" – odparła Isabella, próbując przeczesać palcami potargane z jednej strony włoski i sięgając do torebki po grzebień. Marcelowi dobrze by zrobił kilkutygodniowy pobyt na wsi. W Londynie ze względu na rozmaite ograniczenia nie mógł dać ujścia swej energii. Był to też jeden z powodów, dla których rozważała nawiązanie romansu z lordem. Miał on bowiem posiadłość na wsi.