Mary Balogh - Gwiazdka

– Złap ją, Jack! – krzyknął Alex. – Wyciągniemy cię. Tylko nie wpadaj w panikę, na miłość boską!

Wbrew pozorom wcale nie było łatwo uchwycić mocno szalik zgrabiałymi w zimnej wodzie palcami. Ale byłoby bezdenną głupotą utonąć w najmniejszym z tutejszych jeziorek – pomyślał Jack. Już jako dziesięcioletni chłopcy gardzili tym bajorkiem i nie chcieli w nim pływać, gdyż nawet na środku woda zaledwie zakrywała im głowy, i to wtedy, gdy stali wyprostowani. Utopić się tu byłoby takim samym wstydem, jak utonąć w wannie.

Siłą woli zmusił się, by zacisnąć palce na szaliku. Potem zrobił to samo, co rozkazał wcześniej Marcelowi -rozluźnił mięśnie i pozwolił się wyciągnąć. Kiedy wreszcie stanął na lodzie, wcale nie poczuł się pewniej. Pomyślał, że teraz, gdy już nie grozi mu utonięcie, może umrzeć z zimna.

– Do ogniska, człowieku! – ponaglił go Alex. -1 zdejmij z siebie wszystko, co się da.

– Dzięki Bogu, rozpaliliśmy ognisko – rzekła Annę trzymając w ramionach Kennetha. – Och, Jack. Kochany Jack.

Ona płacze – zauważył Jack. Ale nie słyszał, co mówiła. Zbyt głośno szczękał zębami z zimna. Nigdy w życiu nie było mu tak zimno i nigdy nie przypuszczał, że można tak przemarznąć i nie umrzeć.

– Mmmarcel? – zapytał.

– Jest już przy ognisku – odrzekł Alex, pospiesznie ciągnąc go w tamtym kierunku. Freddie popychał go z drugiej strony, co Jack uświadomił sobie dopiero po chwili. – Isabella od razu go tam zabrała.

Ręce Jacka były tak zgrabiałe, że nie mógł nic nimi zrobić. Gdy podszedł do ogniska i poczuł na twarzy błogosławione ciepło, Alex, Freddie i Ruby ściągnęli z niego surdut, kamizelkę i koszulę, a Hortense – nie mogąc przestać szlochać – zdjęła płaszcz i energicznie narzuciła na ramiona brata, by wytrzeć go od pasa w górę.

– Co bym powiedziała mamie? – wyszlochała. – A Zeb mówi, że nie powinnam się denerwować. Co ja bym powiedziała mamie?

– Żże uttonnąłłem w łłyżce w wody, Hhortie – odrzekł.

– Lepiej nic nie mów, Jack – stwierdziła Ruby jak zwykle stanowczym głosem, całkowicie panując nad sytuacją. – Masz. Wypij czekoladę. Nie, sam nie utrzymasz filiżanki. Ja ci podam.

Musiał znieść to upokorzenie i dać się napoić. Jego zęby dzwoniły o brzeg filiżanki, a kilka kropli napoju spłynęło mu po brodzie. Poczuł ich ciepło na twarzy, a w przełyku i żołądku rozlało mu się przyjemne gorąco. Ktoś okrył go cudownie suchym paltem, a żar bijący od ogniska sprawił, że ciało Jacka zaczęło tajać, choć nadal było mu straszliwie zimno i mokro od pasa w dół.

Wreszcie zaczął przychodzić do siebie. Juliana stała z tyłu i wyglądała na przestraszoną. Fitz otoczył ją ramieniem. Kilkoro dzieci płakało. Ruby nalała mu kolejną filiżankę czekolady. Sądząc po matczynym wyrazie jej twarzy, zamierzała dopilnować, by wypił wszystko do dna. Belle klęczała przy ognisku, owinąwszy Marcela od stóp do głowy swym płaszczem – Jack domyślił się, że dziecko zostało rozebrane do naga – i poiła go czekoladą. Pochylała głowę nad synkiem. Widać było, że w tej chwili nikt poza nim dla niej nie istniał. Jacqueline stała cichutko obok nich, a jej oczy były zaczerwienione. Gdybym miał władzę nad swym ciałem i głosem – pomyślał Jack -zawołałbym ją i przytulił. Wyglądała tak bezradnie.

Tymczasem Freddie – drogi, szarmancki Fred – nie czekając na aprobatę Ruby zdjął płaszcz i okrył nim Belle. Podniósł ją na nogi, otoczył ramieniem i pospiesznie skierował w stronę domu.

Jacqueline stała i patrzyła za nimi.

– Jak myślisz, Jack, możesz iść?

W głosie Alexa słychać było niepokój.

– A jeśli nie będę mógł – zauważył Jack – przerzucisz mnie przez ramię, stary druhu? Myślę, że dam radę.

Rzeczywiście, udało mu się – stanął na zdrętwiałych z zimna nogach, a Alex i Ruby włożyli mu płaszcz i zapięli guziki. Potem zaczęli iść w stronę domu, a milcząca Jacqueline dreptała obok. Za nimi podążyła przejęta rodzina – niczym kondukt żałobny, pomyślał Jack.

– Byłeś niezwykle odważny – rzekła Juliana. – Nigdy w życiu tak się nie bałam. Uratowałeś Marcelowi życie.

– A on ocalił Kennetha – odparł Jack. – Musimy podziękować naszemu małemu bohaterowi, gdy tylko odtaje w domu.

– Czym prędzej wysłaliśmy do domu służącego z poleceniem, by przygotowano dla was gorącą kąpiel – rzekł Perry.

– To brzmi bosko – odparł Jack.

Nagle poczuł, że ktoś trącił go w bok, spojrzał więc w dół i zobaczył Jacqueline drepczącą ze spuszczoną głową.

– Jacqueline. – Dotknął czubka jej głowy. – Twój brat jest już bezpieczny, moja mała. Tylko trochę przemarzł. Ale wkrótce się rozgrzeje.

Zaskoczył go smutek, który zauważył w jej oczach, gdy na niego spojrzała.

– Bałam się, że umrze – powiedziała. – Mama nazywa go naszym promyczkiem i tak jest naprawdę. Tak się bałam, że umrze. A potem się przestraszyłam, że panu też coś się stanie. Nie chciałam, aby pan umarł.

Zaszlochała rozpaczliwie.

– Chodź, Jacqueline. – Annę podeszła do niej z drugiej strony i przemówiła ciepło: – Weź mnie za rękę, kochanie. Pójdziemy do mamy i Marcela, gdy tylko wrócimy do domu. To bardzo dzielny chłopczyk, ten wasz promyczek.

Jack przystanął. Pochylił się i wziął Jacqueline na ręce. Dziewczynka objęła go za szyję i przytuliła się, a gdy szedł, schowała twarz w kołnierzu jego płaszcza.

– Nie dałbym mu zginąć – szepnął jej do ucha. – Nie było prawdziwego niebezpieczeństwa, tylko to okropne zimno.

Zrobiło mu się cieplej, mimo że nadal miał wilgotne spodnie, pończochy i buty. Zrobiło mu się cieplej, kiedy ją przytulił.

Marcel po powrocie do domu wcale nie chciał położyć się do łóżka i spać. Prosił, by przebrano go w suche ubranie i pozwolono mu się bawić. Ale bardzo przemarzł i Isabella widziała, że stawał się coraz senniejszy, kiedy tak siedział w wannie, a ona polewała go gorącą wodą.

– Nie mogłybyśmy mieć odważniejszego mężczyzny w rodzinie – rzekła uśmiechając się do niego.

Zaczęła już odczuwać efekty szoku, jaki przeżyła.

– To nic takiego, maman – odparł ziewając szeroko. -Kenneth jest jeszcze malutki i nie wiedział, że źle robi. Nie dostanie w pupę, prawda?

– O, nie – odrzekła. – Jego rodzice są szczęśliwi, że jest cały i zdrowy.

Mały Marcel. Sam był niewiele starszy od Kennetha. Miał zaledwie pięć lat. Maurice byłby z niego dumny.

Marcel protestował trochę, kiedy go wytarła i przebrała, ale usiadł na brzegu łóżeczka i ziewając oznajmił, że może położy się na chwilę i spróbuje zasnąć, by sprawić przyjemność maman. Wypił gorące mleko, które przysłała księżna, skrzywił się, gdyż miało dziwny smak – Isabella domyśliła się, że był w nim jakiś środek – i natychmiast się położył.

Lecz Annę wpadła do pokoju, zanim zdążył zasnąć. Za nią przybiegł Alex.

– Nie śpisz jeszcze, Marcel? – zapytała Annę nachylając się nad nim i ściskając go serdecznie, gdy tylko zauważyła, że chłopiec nie śpi. – Jesteś bardzo, bardzo dzielny. Uratowałeś naszego synka i zawsze cię będę za to kochać.

– To nic takiego, ciociu Annę – odrzekł Marcel rozkosznie zaspany.

– Ależ to wielka rzecz – stanowczo powiedziała Annę. – Teraz musisz się przespać, a później wszyscy będą chcieli cię uściskać, ty nasz bohaterze.

– To dopiero perspektywa. – Alex uśmiechnął się i wyciągnął do chłopca prawą dłoń. – Całusy zostawmy paniom. Chciałbym uścisnąć ci rękę, Marcel, i powiedzieć, że to był akt niezwykłej odwagi.

Marcel podał mu rączkę – wyglądał, jakby za chwilę miał pęknąć z dumy.

– Dziękuję, że ocaliłeś życie mojemu synkowi – dodał Alex. – To najlepszy prezent, jaki mógłbym dostać na Boże Narodzenie, i nigdy go nie zapomnę.

Nie zostali dłużej. Annę, wzruszona do łez, uścisnęła Isabellę i wyszli.

Marcel zasnął w ciągu kilku minut, głaskany przez matkę po główce. Isabella siedziała potem jeszcze chwilę, patrząc na niego i próbując odpędzić od siebie wspomnienie pękającego lodu i Marcela wpadającego do wody. I tej strasznej, niemal wiecznie trwającej chwili, gdy Jack podczołgał się do niego i w ostatnim momencie go wyciągnął.

Jack! Widziała, jak załamał się pod nim lód. Widziała, jak zniknął pod wodą. Cząstką siebie widziała i słyszała, że został wyciągnięty i doprowadzony do ogniska. Lecz całkowicie owładnął nią instynkt macierzyński. Cała jej uwaga skoncentrowana była na synku.

Nawet Jacqueline przestała dla niej istnieć. Poczuła wstyd, uświadomiwszy sobie, że gdy zdarzył się ten wypadek, zapomniała o córce. A Jacqueline nie była oczywiście dzieckiem, które domagałoby się uwagi.

Marcel na pewno będzie spał kilka godzin. Isabella pochyliła się, by pocałować go w czoło, a potem wstała.

Odnalazła Jacqueline w sypialni, którą dzieliła z trzema innymi dziewczynkami. Siedziała ze skrzyżowanymi nogami na łóżku, ściskając poduszkę. Isabella usiadła przy niej i objęła córeczkę ramieniem.

– Śpi teraz w cieple – rzekła. – Pewnie bardzo się przestraszyłaś, cherie, tak jak ja.

– Tak, mamusiu – odparła dziewczynka.

– A mnie przy tobie nie było. Zajęłam się Marcelem, by jak najszybciej rozgrzać go i zabrać do domu – powiedział Isabella. – Przepraszam, Jacqueline.

– Nie ma za co, mamo – odrzekła. – Wiem, że gdyby chodziło o mnie, zrobiłabyś to samo. Marcel jest bardzo dzielny. Wszyscy to mówią.

– Tak, to prawda – potwierdziła Isabella. – To szczęście, że go mamy, czyż nie?

– Tak – rzekła Jacqueline. – Jest naszym promyczkiem.

Isabella uśmiechnęła się i uścisnęła córkę. Często nazywała tak Marcela. A Jacqueline – duszą rodziny.

– Wróciłaś do domu z innymi dziećmi? – zapytała.

– Pan Frazer mnie przyniósł – odpowiedziała dziewczynka. – Wziął mnie na ręce, a ja objęłam go za szyję. Przytulił mnie, bo było mi smutno.

Isabelli zrobiło się słabo. Jack! Uratował jej synka, a potem pocieszał jeszcze jej córkę!

– Nie przespałabyś się trochę? – zaproponowała. – Na pewno dobrze by ci to zrobiło.