Danielle Steel - Gwiazda

– Próbowałeś się skontaktować z doktorem Chandlerem? – Wprawdzie doktor Chandler kilka lat temu przeszedł na emeryturę i był prawie kompletnie ślepy, ale ostatecznie to lekarz. W Caligosta mieszkała też akuszerka, ale ona już dawno temu odmówiła pomocy Hiroko.

– Pojechał do Teksasu, odwiedzić córkę. Próbowałem się do niego dodzwonić w nocy ze stacji benzynowej. – Myślał o odwiezieniu żony do San Francisco, ale bał się, że wtedy stracą dziecko.

– Czy mogę ją zobaczyć? – Nieraz asystowała przy cieleniu się krów, ale jeszcze nigdy nie widziała rodzącej kobiety. Kiedy szła za Boydem do sypialni, poczuła w środku nerwowe drżenie, Hiroko leżała skulona na łóżku, ziejąc głośno, próbując rozpaczliwie wypchnąć dziecko. Spojrzała bezradnie na Crystal i opadła na poduszkę.

– Nic z tego… – Crystal przyglądała się, jak Hiroko złapał kolejny bolesny skurcz. Boyd podszedł do żony i ujął ją za rękę. Crystal współczuła swojej bezradnej, zbolałej przyjaciółce. Przemknęło jej przez głowę, czy przypadkiem dziecko nie umrze albo co gorsza… czy nie umrze Hiroko. Nie zastanawiając się, co robi, Crystal wyszła do kuchni, by umyć ręce. Po chwili wróciła z kilkoma czystymi ręcznikami. Całe łóżko było we krwi, długie czarne włosy Hiroko opadały jej na twarz. Znów napięła wszystkie mięśnie, lecz na próżno. Crystal przemówiła do niej cicho, ale pewnym siebie głosem:

– Hiroko, pozwól nam sobie pomóc… – Spojrzała w oczy swej przyjaciółki, pragnąc gorąco, by Japonka przeżyła, i modląc się w duchu za jej dziecko.

Przypomniała sobie klacze, którym pomagała się oźrebić, zastanawiając się, czy wiedza, jaką dzięki temu zdobyła, okaże się teraz przydatna. Zresztą i tak nie mieli się do kogo zwrócić. Nikt nie przyjedzie byli zdani tylko na siebie – Boyd, Crystal i mała Japonka. Po policzkach płynęły jej łzy, ale nie wydała najmniejszego jęku, gdy Crystal pochyliła się nad nią. Zobaczyła główkę dziecka. Miało brązoworudawe włoski, koloru pośredniego między kolorem włosów Boyda i Hiroko.

– Nic z tego… – załkała zrozpaczona, kiedy Boyd poprosił, by spróbowała jeszcze raz. Crystal zauważyła, że główka dziecka przesunęła się nieco do przodu. – No, Hiroko… spróbuj jeszcze raz… – Ale Hiroko była zbyt wyczerpana.

Nagle Crystal zrozumiała, czemu poród przebiega nie tak, jak należy. Płód miał nieprawidłowe położenie, twarzą do kości łonowej. Należało go obrócić. Robiła to, kiedy asystowała przy źrebieniu się klaczy, ale myśl, że ma w ten sposób pomóc swojej przyjaciółce, przeraziła ją. Spojrzała na Boyda i cicho wyjaśniła mu, co jest przyczyną nieprawidłowego przebiegu porodu. Wiedziała, że jeśli nie obrócą dziecka, może ono umrzeć albo umrze Hiroko. Niewykluczone, że na wszelką pomoc dla dziecka jest już za późno. Crystal wiedziała, że trzeba działać szybko. Przy kolejnym skurczu delikatnie wsunęła rękę w kanał rodny i pewnie chyciła dziecko. Wstrzymując oddech obróciła je. Boyd przytrzymywał krzyczącą z bólu żonę. Przy kolejnym skurczu Hiroko naprężyła mięśnie, jakby chcąc wypchnąć rękę Crystal. Główka znów się trochę przesunęła. Hiroko parła z całej siły. Kiedy dziecko zaczęło się w końcu rodzić, ból był wprost rozdzierający. W pewnej chwili główka dziecka znalazła się na zewnątrz i Crystal wydała okrzyk radości. Noworodek zaczął płakać jeszcze między udami matki. Po policzkach Crystal też płynęły łzy. W pokoju zapanowała cisza pełna napięcia. Hiroko znów naprężyła mięśnie. Płakała i śmiała się jednocześnie, nasłuchując płaczu swego dziecka. Chwilę potem, było już po wszystkim. Cała trójka spoglądała ze zdumieniem na małą dziewczynkę. Łożysko urodziło się zaraz potem, Boyd usunął je, tak jak to było opisane w książce. Ale wcześniej podręcznik okazał się zupełnie nieprzydatny. To Crystal uratowała życie ich dziecku. Przyglądała mu się z lękiem. Wyglądało identycznie jak matka. Hiroko, trzymając maleństwo, płakała z radości.

– Dziękuję… dziękuję… – Była zbyt wyczerpana, by powiedzieć coś więcej. Zamknęła oczy i przytuliła dziewczynkę do piersi, Boyd też płakał. Spojrzał z miłością na żonę, musnął lekko policzek noworodka, a potem przeniósł wzrok na Crystal.

– Uratowałaś ją… uratowałaś je obie… – Łzy przyniosły mu ulgę po długim napięciu.

Crystal wyszła przed dom. Słońce stało już wysoko na niebie. Zdumiała się, kiedy uświadomiła sobie, ile czasu to wszystko trwało. Okazało się, że ratowanie przyjaciółki i jej malutkiego dziecka zabrało kilka godzin. Po chwili podszedł do niej Boyd. Siedziała na trawie rozmyślając nad tym, jak niezwykła jest natura. Nigdy nie widziała nic piękniejszego, niż to dopiero narodzone dziecko. Tak jak Hiroko, zdawało się wyrzeźbione z kości słoniowej, oczy miało lekko skośne jak matka ale było w nim również coś z Boyda. Uśmiechając się w głębi duszy, zapytała siebie, czy córeczka Websterów będzie kiedyś piegowata tak jak Boyd. Kiedy spoglądał na przyjaciółkę swej żony, sprawiał wrażenie, jakby w jednej chwili wydoroślał. Czuł dla niej wdzięczność, której nie potrafił wyrazić.

– Jak tam Hiroko? – Crystal wciąż się niepokoiła. Żałowała, że nie mogą wezwać lekarza. Zawsze istnieje niebezpieczeństwo infekcji.

– Obie śpią – Uśmiechnął się i usiadł obok Crystal. – Wyglądają tak ślicznie.

Crystal uśmiechnęła się do niego. Byli dwójką dzieci, które dziś rano nagle wydoroślały. Stali się świadkami cudu narodzin człowieka, który wydał im się wprost nadzwyczajny.

– Jak ją nazwiecie?

– Jane Keiko Webster. Chciałem, by miała na imię Keiko, ale Hiroko pragnęła by dać dziecku amerykańskie imię. Może ma rację. – Mówiąc to posmutniał. Spojrzał na dolinę, w której oboje wzrastali. – Keiko to imię jej siostry, która zginęła w Hiroszimie.

Crystal skinęła głową, wiedziała o tym od Hiroko.

– Boyd, to prześliczna dziewczynka. Bądź dla niej dobry. – Słowa te zabrzmiały w jej ustach dosyć dziwnie. Miał dwadzieścia cztery lata i znali się od dziecka. Becky kiedyś próbowała go podrywać, ale bez skutku. Crystal żałowała, że nic z tego nie wyszło. To dobry, przyzwoity chłopak, zupełnie inny niż Tom Parker. Spojrzała rozmarzonym wzrokiem na wzgórza. Owego pięknego, wiosennego dnia słońce świeciło jasno na bezchmurnym niebie. – Mój tatuś był dla mnie zawsze taki dobry, to najlepszy człowiek, jakiego znałam. – Spojrzała na Boyda oczami pełnymi łez. Otarła je rogiem koszuli.

– Bardzo ci go brak.

– Tak. Poza tym… wszystko się teraz zmieniło. Nigdy nie byłam zbytnio związana z matką. Zawsze wolała Becky. – Powiedziała to rzeczowym tonem, wzdychając lekko. Leżała na wznak na ciepłej murawie. W pewnej chwili uśmiechnęła, się na wspomnienie czegoś. – Sądzę, że zawsze uważała, iż tatuś mnie rozpieszcza. I miała rację. Ale nie mogę powiedzieć, by mnie to martwiło. – Roześmiała się i przez moment znów sprawiała wrażenie dziecka. Zrobiło mu się jej żal.

– Sądzę, że powinienem do nich wrócić. Czy mam Hiroko coś przygotować do jedzenia? – Zupełnie nie wiedział, co dalej robić. Crystal uśmiechnęła się do niego.

– Jeśli będzie głodna. Mama mówiła, że Becky jadła po tym jak wilk, ale Willie urodził się bez komplikacji. Powiedz jej, by się nie przemęczała. – Podniosła się. – Przyjdę dziś po południu lub jutro, jeśli uda mi się wyrwać z domu. – Matka wiecznie znajdywała dla niej jakieś zajęcia. Teraz, kiedy Becky spodziewała się drugiego dziecka, kazała Crystal sprzątać dom siostry albo pomagać jej przy praniu. Czasami Crystal czuła się jak niewolnica szorując podłogę w pokoju Becky, podczas gdy siostra z matką siedziały w kuchni i piły kawę.

– Uważaj na siebie. – Stał zakłopotany, patrząc, jak Crystal odwiązuje konia, a potem rumieniąc się pocałował ją w policzek. – Dziękuję ci, Crystal. – Głos mu zachrypł ze wzruszenia. – Nigdy tego nie zapomnę.

– Ani ja. – Spojrzała mu prosto w oczy, przytrzymując wodze. – Ucałuj w moim imieniu Jane. – Wskoczyła na siodło i spojrzała na niego jeszcze raz.

Przez chwilę pomyślała o Spencerze. Teraz Boyd stał się jej jeszcze bliższy i w pewnej chwili zapragnęła mu powiedzieć o sobie i Spencerze. Ale co właściwie mogła mu powiedzieć? Że zakochała się w mężczyźnie, który najprawdopodobniej dawno już o niej zapomniał? Widzieli się przecież zaledwie dwa razy. Ale kiedy jechała do domu, uśmiechając się na myśl o dziecku, śpiącym w ramionach Hiroko, w pewnej chwili uświadomiła sobie, że marzy o Spencerze. To jedyne, co jej zostało – marzenia o nim, wspomnienia o ojcu i fotosy gwiazdorów filmowych, przyczepione do ścian jej sypialni.

Gdzie byłaś cały dzień? Wszędzie cię szukałam.

Kiedy Crystal wróciła do domu, matka czekała na nią w kuchni. Przez moment ogarnęła ją przemożna chęć, by opowiedzieć jej o wszystkim. Zdarzyło się coś tak pięknego, podniosłego, wzbudzającego nabożny lęk. Nagle, mimo że nie skończyła jeszcze siedemnastu lat, zrozumiała prawdziwą kobiecość.

– Wybrałam się na przejażdżkę konną.Nie sądziłam, że będę potrzebna.

– Twoja siostra nie najlepiej się czuje. Chcę, żebyś poszła do niej. – Crystal skinęła głową. Becky wiecznie coś dolegało, a przynajmniej nigdy się nie przyznawała, że nic jej nie jest. – Prosiła, żebyś zajęła się Williem.

– Dobrze – odparła Crystal.

Zawsze to samo, pomyślała.

W zlewie były nie pozmywane naczynia, Olivia zostawiła je specjalnie dla niej, Po zmyciu statków Crystal powędrowała przez pola do domku Parkerów. Tom słuchał radia. W pokoju unosił się odór piwa. Mały Willie raczkował na podłodze. W domu panował bałagan, a Becky leżała w łóżku, czytając czasopismo i paląc papierosa. Crystal zaproponowała, że przygotuje jej coś do jedzenia. Nie unosząc wzroku znad gazety skinęła głową. Crystal poszła do kuchni, by przyrządzić jej kanapkę.

– Zrób i dla mnie, dobrze, skarbie?! – zawołał Tom przepitym głosem. – I przynieś mi z lodówki jeszcze jedno piwo.

Weszła do pokoju i podała mu piwo. Wzięła Williego na ręce. Mieszał w popielniczce popiół z mlekiem ze swojej butelki. Kiedy Crystal przytuliła go, zaczął wesoło gaworzyć. Poczuła niemiły zapach i domyśliła się, że od rana nikt nie zmienił mu pieluszki.