Fiorę, wszyscy w czarnych maskach, zawlekli ją w kierunku grobowca. Znalazła się w jakby niecce pośród krzaków, oświetlonej latarnią. Nieco dalej pasły się uwiązane krowy.

Rzucona na ziemię Fiora zobaczyła nad sobą wysokiego i mocno zbudowanego mężczyznę, zamaskowanego jak pozostali, ubranego w haftowany kaftan i obszerny czarny płaszcz, który patrzył na nią wsparty pod boki i śmiał się na cały głos, ukazując wilcze kły.

- Trzymajcie ją, wy tam! - rozkazał, jako że młoda kobieta rozpaczliwie się wyrywała, by wstać. - Istna wściekła kocica... ale chyba mieliśmy szczęście.

Piękny lup, daję słowo! Te, co tu przychodzą w nocy zbierać zioła, nieczęsto są tak apetyczne! Obejrzyjmy ją sobie z bliska! Orlando, rozepnij jej gorset, a ty, Guido, podnieś spódnicę.

W jednej chwili piersi i uda przerażonej Fiory zostały obnażone, a szef zaczął rozpinać haftki. Z całych sił próbowała się wyrwać, co wywołało ryk śmiechu jego towarzyszy.

- Nie rób takich scen, dziewczyno, nie umrzesz od tego! Jest nas ledwie sześciu!

Na chwilę uwolniona od przyciśniętej do ust dłoni, która się ześlizgnęła, Fiora zawołała ze wszystkich sił:

- Na pomoc! Ratunku! Na po...

Usłyszała głos, który odpowiedział jej jak echo:

- Bierz ich, Zeus! Bierz ich, Hera!

Wyłoniwszy się z ciemności, czarne sylwetki znanych jej już psisk rzuciły się z kłami na czterech mężczyzn, którzy zawyli z bólu. Jednocześnie ich pan pojawił się w żółtym kręgu światła latarni. Jego laska ustąpiła miejsca długiemu mieczowi, którego ostrze oparł na gardle mężczyzny zamierzającego zgwałcić Fiorę.

- I cóż, panie Santa Croce - powiedział Infessura lodowatym tonem - teraz zbieracie się w sześciu, żeby zrobić krzywdę rzymskiej mieszczce?

- To ma być mieszczka? Nie rozśmieszaj mnie, przyjacielu. Odkąd to mieszczki chodzą w nocy po tych ruinach?

- Nawet żona notariusza ma prawo do schadzki z kochankiem, który należy do rodu Colonna, jak cały ten stary grobowiec i wszystko, co go otacza. Powinieneś o tym wiedzieć, Giorgio Santa Croce! Tak jak powinieneś wiedzieć, że znajdujesz się daleko od domu i że jeśli zagwiżdżę w określony sposób, to za chwilę stawi się tu dwudziestu ludzi!

Santa Croce zawahał się, ale pod ostrzem miecza na jego szyi pojawiła się kropla krwi.

- Zabiłbyś mnie z powodu jakiejś mieszczki?

- Bez chwili wahania, bo papież przyznałby mi rację. Żywi szacunek dla urzędników tego miasta.

- Dobra! Opuść tę szablę i przywołaj psy! Nie mam ochoty, by pożarły moich przyjaciół.

Prawdę powiedziawszy, z tych ostatnich pozostali tylko dwaj - ci, których Zeus i Hera unieruchomili na ziemi, grożąc im poczerwieniałymi od krwi zębami. Trzej pozostali woleli sromotną ucieczkę, aby wylizać się z ran i uniknąć poważniejszych kłopotów. Na rozkaz pana oba zwierzaki usiadły u jego stóp. Jednak jeden z uwolnionych dzięki temu mężczyzn wpadł w szał. Wyciągnąwszy sztylet zza pasa, ugodził nim Fiorę.

- Masz ślicznotko! Wyjaśnisz swojemu mężowi notariuszowi, gdzie tak oberwałaś!

Poderwał się jednym skokiem i rzucił do ucieczki, ale dosięgną! go nóż rzucony pewnym ruchem przez Infessurę, wbijając się między łopatki. Runął na ziemię bez jęku. Santa Croce i ostatni z jego towarzyszy pochylili się nad nim przez chwilę, po czym dali drapaka, dłużej się nie zastanawiając. Jednakże Fiora tego nie widziała, gdyż cios sztyletem połączony z przerażeniem, które przeżyła chwilę wcześniej, pozbawił ją sił. Zemdlała...

Kiedy odzyskała przytomność, wciąż leżała na wilgotnej trawie, gorset miała nadal rozsznurowany, ale jej wybawca, klęcząc obok, zajęty był przykładaniem tamponu z płótna do jej rany. Uśmiechnął się, widząc, że otworzyła oczy.

- Miałaś szczęście. Ostrze ześlizgnęło się po obojczyku i nie dosięgło gardła. Ta rana wymaga jednak leczenia. Dokąd szłaś sama w środku nocy? - Do Florencji...

- Pieszo?

- Tak. Uciekłam właśnie z pałacu Borgii.

W kilku słowach opowiedziała temu dziwnemu nocnemu wędrowcowi to, co przeżyła, niczego nie próbując zataić, gdyż budził jej całkowite zaufanie. Miała nawet wrażenie, że jest on jedynym porządnym człowiekiem w całym mieście.

- Byłbym przysiągł, że tak się to skończy. Borgia to nawet nie byk, do którego lubi się przyrównywać, to cuchnący cap. Na zbyt wielkie ryzyko się narażał, pomagając ci uciec z San Sisto, by nie domagać się jedynej zapłaty, jaka go interesuje. Nie zatroszczyłby się o ciebie nawet po to, by przypodobać się królowi Francji, gdybyś była brzydka. Per Bacchol Nie mam tu nic, żeby zrobić opatrunek, a krew znów zacznie płynąć, jeśli tampon nie będzie przytrzymywany na miejscu. Czy dasz radę przycisnąć go ręką, jak zapnę suknię?

- Będę musiała... ale co ze mną zrobisz? Nie... nie czuję się zbyt dobrze...

Po zasznurowaniu gorsetu spróbowała się podnieść, ale poczuła zawrót głowy. Infessura zmełł w ustach przekleństwo.

- Ale przecież muszę cię stąd zabrać! Wyciągnąwszy z kaftana powlekaną srebrem buteleczkę, „republikański skryba" odkorkował ją, przytknął szyjkę do warg Fiory i wpuścił jej do ust kilka kropel nalewki tak mocnej, że miała wrażenie, iż połyka płynny ogień. Ciepło ogarnęło całe ciało kobiety i wydało jej się, że odzyskuje siły.

- Dziękuję - westchnęła. - Jest mi lepiej i jeżeli zechcesz mi pomóc stanąć na nogi, to chyba dam radę iść. Oczywiście nie do Florencji. Mój Boże! Byłam taka szczęśliwa na myśl, że tam wrócę, że niedługo zobaczę...

- Zostaw rozczulanie się na później! Musimy jakoś wydobyć cię z kłopotów. Najlepiej byłoby zabrać cię do mnie, ale to za daleko. Mieszkam w pobliżu Santa Maria Maggiore na Eskwilinie. Nie zdołasz tam dojść.

- To co zrobimy? Nie ma tu w pobliżu jakiegoś szpitala albo klasztoru?

- To by oznaczało wydanie cię. Wiem, co zrobimy. Zaprowadzę cię do przyjaciółki. Ona będzie umiała opatrzyć ci ranę, a w getcie nikt cię nie będzie szukać.

- W getcie?

Fiora poczuła, że podtrzymujące ją ramię sztywnieje, a jednocześnie ton głosu jej towarzysza stał się oschły i nieprzyjemny:

- Czy należysz do tych osób, które pogardzają Żydami?

- Co za pomysł! Zbyt wiele wycierpiałam z niechęci innych, by żywić pogardę dla kogokolwiek. Ale wiesz, kim jestem, prawda?

- Było o tobie dosyć głośno.

- A zatem wiesz także, że jestem poszukiwana przez policję papieską, a nie chciałabym kogokolwiek narażać na niebezpieczeństwo. Borgia miał środki, by się wybronić, gdyby mnie znaleziono u niego, ale ta żydowska kobieta...

- Anna też ma możnych protektorów. Poza tym w trakcie tych kilku tygodni, które spędziłaś u wicekanclerza, poszukiwania trochę się uspokoiły. Papież jest wściekły. Po czterokrotnym przeszukaniu pałacu d'Estouteville'a przyzwyczaił się do myśli, że zdołałaś opuścić Rzym. W każdym razie robi takie wrażenie.

Chodź, musimy ruszać w drogę.

- Daleko stąd do getta?

- Prawie tak daleko jak do mnie, ale jest sposób, by ułatwić ci drogę.

Mocno podtrzymywana przez Stefana, Fiora doszła powoli do Tybru, który przepływał na tyłach grobowca. Zeus niósł w pysku latarnię i oświetlał im drogę, dzięki czemu mogli omijać krzaki i kamienne rumowiska. Hera, węsząc, zamykała pochód. Dotarłszy do brzegu, na którym znajdowały się dwie czy trzy łodzie, Infessura ściągnął jedną na wodę i usadził w niej Fiorę, u stóp której zległy psy.

- Czy wiesz - szepnęła zaniepokojona Fiora - do kogo należy ta łódź?

- Tak. Bądź spokojna! Infessura nigdy nie zrobi krzywdy jednemu ze swych bliźnich. Odprowadzę ją, jak tylko będziesz bezpieczna. Zresztą Piętro zranił się dwa dni temu i chwilowo nie jest mu potrzebna.

Pogrzebawszy w sakiewce Juany, Fiora wyciągnęła jedną z pozostałych trzech monet i podała ją swemu przewodnikowi.

- W takim razie daj mu to. Jeśli nie może teraz pracować, będzie zadowolony, jak dostanie to złoto.

W otaczających ich ciemnościach - latarnia bowiem została zamaskowana - Fiora zobaczyła lśniące zęby swego przewodnika i usłyszała jego cichy śmiech.

- Wiedziałem - powiedział - że jesteś osobą, której warto pomóc. Od tej chwili jestem twoim przyjacielem.

Łódź sunęła po czarnej powierzchni wody. Stefano starał się utrzymywać ją po ciemniejszej stronie rzeki, co nie wymagało wielkiego wysiłku, gdyż pomagał mu prąd. Przebyli w ten sposób szeroki zakręt, w głębi którego znajdował się Watykan, jego wieże, straże i szpiedzy, ale mała łódka, prowadzona ręką mistrza, nie powodowała najmniejszego hałasu, oprócz, od czasu do czasu, leciutkiego plusku, który można by przypisać ptakowi łowiącemu ryby. Fiorze wydawało się, że podróż nie ma końca. Nocny chłód sprawił, że przemarzła do szpiku kości, a rana, którą cały czas przyciskała dłonią, wywoływała ostry ból szyi. Jednak nie czuła przygnębienia, a nawet przez chwilę rozbawiła ją myśl, że powtarza się sytuacja z chwili przybycia do pałacu Borgii - opuszczając go, znowu może złapać katar.

Infessura zatrzymał łódkę naprzeciwko wyspy Isola Tiberina i pomógł pasażerce wyjść na ląd.

- Jesteś zmęczona, prawda? - zapytał, zauważywszy, że mocniej wspiera się na jego ramieniu. - Ale pociesz się, że jesteśmy prawie na miejscu. To jest pałac Cenci - dodał, wskazując czarny niedostępny kształt wyglądający na fortecę dzięki nieobrobionym kamieniom tworzącym na parterze mur cyklopowy, pozbawiony otworów poza wąską, wysoką bramą wzmocnioną żelaznymi okuciami.

- Dom rabina Natana jest naprzeciwko, obok synagogi. Anna to jego córka.

Uliczka, którą szli ostrożnie w powodu odpadków, cuchnęła zjełczałą oliwą i zgnilizną. Położone przy niej domy były nieforemnymi budowlami z małych cegieł i gliny zmieszanej ze słomą, nad którymi wyniośle górowała szlachetna sylwetka pałacu. Wreszcie, po przecięciu jakiegoś placyku, Infessura zatrzymał się przed domostwem nieco większym i lepiej wyglądającym niż pozostałe. Wzniesiono je z porządnych kamieni podtrzymujących nadwieszone piętro nad półokrągłym sklepieniem bramy, zapewne prowadzącej na podwórko. W ramie drzwi znajdowała się mezuza - mały pojemnik zamknięty kratką z brązu, ukrywający zwitek pożółkłego pergaminu z napisanymi po hebrajsku fragmentami Tory. Wskazywała wszystkim, że dom należy do człowieka ważnego dla wspólnoty żydowskiej.